Anne wilde ab-so-luut geen kinderen. En kreeg er twee
35 jaar lang riep Anne van de daken dat ze echt zeker weten nooit van haar leven kinderen wilde. Op haar 36ste werd ze zwanger. Tot ontzetting van haar omgeving: “Jij, zwánger? Dat lijkt me echt het slechtste idee ooit.”
Ik wist het al jong en ik wist het zeker. Ik wilde ab-so-luut geen kinderen. Ik vond ze stom, schreeuwerig en vervelend. Ze leken me veel werk, slecht voor het milieu en ik was ervan overtuigd dat ze mijn leven zouden verpesten. Ik kon werkelijk niets leuks aan kinderen bedenken. Waar ik die gigantische aversie vandaan had weet ik niet eens echt. Feit is dat ik het op mijn 35ste uitmaakte met de vriend waar ik acht jaar verkering mee had gehad en dat ik het alleen maar heerlijk vond om weer vrij te zijn. Ik had totaal geen paniek over mijn eierstokken.
LEES OOK: Een goede relatie houden? Krijg dan vooral geen kinderen!
Een half jaar later ontmoette ik mijn huidige vriend. Toen we er na een paar maanden achter kwamen dat hij per se kinderen wilde, was dat een ramp. Want we wilden wel met elkaar verder, maar hadden blijkbaar een totaal ander beeld van de toekomst. We besloten er een jaar over na te denken en dan de knoop door te hakken. Tegen het einde van dat jaar wilden we nog steeds bij elkaar blijven, maar verschilden ook nog steeds van mening over kinderen. Dat was het moment dat ik een knop omzette. “Oke. We proberen het, maar als het niet lukt halen we er geen medische poespas bij. Als het wel lukt moet het zo zijn en als het niet lukt ook”, zei ik tegen hem. Na een maand was ik zwanger. En de grootste verrassing: ik vond het fantastisch!
Was die omslag voor mijzelf al bijna niet te volgen, mijn omgeving wist er pas echt geen raad mee. Bedenk dat mijn moeder een cursus mindfulness volgde puur en alleen om met haar verdriet om te gaan over het feit dat ze geen kleinkinderen zou krijgen. Dat mijn vrienden mij voor geen goud op hun kinderen zouden laten passen en dat ik nog nooit vertederd naar een baby had gekeken. De gemiddelde reactie op de aankondiging van mijn zwangerschap was dan ook: “WAAAAAAAAAATTTTTT??????!!!!!!”. Of, zoals een collega het mooi samenvatte: “Jij, zwánger? Dat lijkt me echt het slechtste idee ooit.”
Van het slechtste idee ooit werd het het beste idee ooit. De zwangerschap en bevalling verliepen prima (ik wist niet dat dat kón. Hoezo prima, zwanger zijn en bevallen was toch afschúwelijk, dacht ik?), en de baby was zoooooo lief en zooooo mooi! Veel eerder dan dat mijn vriend er aan toe was, wilde ik per se nog een baby. Het idee dat het bij eentje zou blijven deed me hyperventileren. De tweede kwam gelukkig ook snel. Nu zijn de rollen helemaal omgedraaid: ik wil een derde en mijn vriend niet. Want wat is zwanger zijn bijzonder, wat zijn baby’s lief, wat zijn dreumesen om op te vreten en wat zijn peuters hilarisch! Hoe is het mogelijk dat ik dat 35 jaar lang niet heb doorgehad?!
LEES OOK: Geen kinderen willen is geen schande.
