Als je stiekem geniet wanneer je kind griep heeft
Femke’s zoon Max (3) heeft griep. Zware griep. Griep met 40 graden koorts. En met van die waterige oogjes. En van ‘auw in buik’. Inderdaad, heel erg zielig, maar ook….heel intiem en gezellig, moet Femke tot haar grote schaamte bekennen.
Afgelopen weekend logeerde mijn zoon bij mijn ouders. Ik had hem op zaterdag gebracht en zondagochtend belde mijn moeder: ‘Volgens mij wordt Max ziek. Hij wilde uit zichzelf naar bed. Midden op de dag.’ Ik wist meteen dat er iets niet goed was, want mijn zoon heeft werkelijk Nog Nooit uit zichzelf willen slapen. Niet ’s middags en niet ’s avonds.
Toen ik een paar uur later de drempel van het huis van mijn ouders over stapte, lag mijn lieve peuterzoon op bank met waterige oogjes, een rood hoofd en een enorme blafhoest. Samen met mijn moeder temperatuurde ik hem (het is namelijk nogal een drama om dat gedaan te krijgen) en hij zat op dat moment al tegen de 39 graden aan. Met een klein stemmetje zei hij: “Ikke naar huis?” Och, wat vond ik mijn kind zoet en intens zielig. We wikkelden hem in een deken en met zijn hoofdje op mijn schoot reden we van Harderwijk naar Amsterdam om het kind thuis meteen in zijn bedje te leggen. Hij sliep tot half elf de volgende dag.
Lees ook: Brief aan de virussen en bacteriën van het kinderdagverblijf.
Max was in het eerste jaar van zijn leven constant ziek, maar vorige en deze winter had geen enkel virus vat op hem. Tot nu. In het eerste jaar heb ik vaak de gaten moeten afdichten met allerlei oppassen, want je kunt niet elke twee weken van je werk wegblijven, maar nu vond ik dat ik het me wel kon permitteren een (werk)dag bij mijn zieke zoon te blijven. Een ziek kind hoort in principe gewoon thuis bij zijn ouders, zo voel ik dat. Maar wat zo’n dag met een koortsig kind inhoudt, dat herinnerde ik me niet meer zo goed. Of laat ik het anders zeggen: een zieke baby is een ander verhaal dan een zieke peuter.
Baby’s zijn van zichzelf al aanhankelijk, je kunt ze knuffelen wanneer je wilt en ze slapen het grootste deel van de tijd. Als een baby ziek is, verandert er dus niet zoveel. Behalve dan misschien dat ze nóg meer slapen. Een peuter die ziek is transformeert van een energiek, ik-ren-de-hele-dag-door-het-huis, wil naarbuitennaarbuitennaarbuiten en een nee-ik-wil-niet-slapen-nee-ik-wil-geen-kusjes-want-die-zijn-vies-persoontje in het tegenoverstelde. En als je het, zoals ik, best vaak te stellen hebt met je peuterpuber dan is dat…uhm nou ja….best een verademing.
Begrijp me goed, ik wens mijn kind geen enkele ziekte toe, maar stiekem heb ik ervan genoten dat mijn lieve schatje de hele dag met zijn koorts-hoofdje op mijn borst lag en dat hij per se wilde dat ik zijn buikje aaide als hij buikkramp had. Het was voor het eerst sinds twee jaar dat hij het toeliet dat ik hem duizend kusje gaf en hem wiegde als een baby, hij liet zich voeren en in bed leggen en wilde alleen maar bij ‘mammie’ zijn. Samen hebben we Nijntje en Mickey Mouse Club House gekeken en samen vielen we ’s middags in slaap. Zelfs ’s nachts wilde onze zoon per se bij ons in bed, en waar dat normaliter uitloopt op een groot fiasco omdat hij dan begint te klieren en haren te trekken, sliep hij nu direct in, terwijl Reinier en ik aan beide kanten zijn handje vasthielden.
Mijn zoon heeft griep. Flinke griep. Ik hoop dat hij snel weer opknapt, zodat we kunnen springen, rennen, schaatsen, knutselen en spelen met de duplo-trein. Maar deze dagen van ziekte, en de intimiteit die daar bij kwam kijken, zal ik niet snel vergeten. Eigenlijk geniet ik er zelfs een klein beetje van.
Lees ook: Wat je dus vooral niet moet doen als je ziek bent.
