Als papa van huis is… Krijgt de baby buikgriep
Wat is dat toch met vaders, dat ze er op de één of andere manier altijd in slagen wel de lusten, maar vooral niet de lasten van het ouderschap te hebben? Alsof ze instinctief weten wanneer het moeilijk wordt dan de benen nemen. Zoals toen Vala’s dochter acuut buikgriep kreeg toen haar man een weekendje weg was.
Mijn man was samen met zijn broer en zwager naar ons vakantiehuis in Duitsland om daar de nodige herstelwerkzaamheden te verrichten (oftewel: großes bier te drinken en uit te slapen). Dat vind ik geen probleem, want aangezien ik een ervaren moeder ben, ben ik het stadium van ‘Oh my god, sweet Lord in heaven, how am I going to survive this on my own???’ (inclusief zuidelijk Amerikaans accent en dramatische handgebaren) wel voorbij. Sterker nog, wanneer de man van huis is loopt alles zo mogelijk nog gesmeerder dan normaal. Zó goed ben ik inmiddels in het verzorgen en in leven houden van kinderen. Het wordt alleen wel lastig om mijn master skills goed uit de verf te laten komen als er iemand ziek wordt. En op de één of andere manier hebben kinderen er een uitgelezen talent voor om ziek te worden als mama een weekend ganz allein is. Every. Fucking. Time.
LEES OOK: Als je twijfelt over voeding uit potjes, maar het toch niet kan laten.
Pact met papa
Ik begin te vermoeden dat het een soort deal is tussen vaders en kinderen. Dat ze de echte shit bewaren voor als papa er tussenuit geknepen is. En dat ze in ruil daarvoor als beloning stiekem snoep van hem krijgen. Of Lego. Of Elsa stickers. Het moet wel een soort pact betreffen, anders snap ik niet waarom het lot mij zo wreed gezind is. Ik kan namelijk niet een weekend de single mama uithangen zonder dat uit minimaal één van mijn kinderen bepaalde lichaamssappen beginnen te spuiten. Of het nou snot, kots, poep, of pus is, ik ren hoe dan ook het hele weekend rond met hygiënische doekjes en Dettol, in een verwoede poging het huis en de rest van het gezin te steriliseren. Onderwijl proberend nog aimabel te reageren op de stroom aan vrolijke relaxfoto’s die door-geappt worden door de man, die inmiddels aan zijn derde bratwurst mit sauerkraut zit en wil weten of wij hier ook zo heerlijk van het zonnetje zitten te genieten.
Spuitpoep
Dit keer was het Arwen die, zodra haar vader zijn hielen gelicht had, een spectaculaire aanval van buikgriep kreeg. Nou ben ik, als moeder van twee dochters met chronische darmproblemen, op het gebied van faeces echt wel wat gewend, maar hier zou zelfs de meest doorgewinterde maag-darm-leverarts nog steil van achterover slaan. De spuitpoep had een tint die je als weinig anders dan Kermitgroen zou kunnen omschrijven en rook alsof er in ons huis een giertank was ontploft. De substantie die ik in de luiers aantrof moet haast wel radioactief zijn geweest; ik denk dat ik nog beter drie weken had kunnen gaan wildkamperen in Tjernobyl dan dat ik zonder steriel wit pak een dozijn van deze luiers moest verschonen. En was het maar bij een dozijn gebleven, maar Arwen en Mario hadden duidelijk een monsterdeal gesloten. Maar liefst 25 poepluiers wist mijn babydochter in twee dagen te produceren. Ja, the shit had hit the fan. Letterlijk, want de spuitpoep zat tot aan het plafond.
Van boven erin, van onder eruit
Na een halve dag had ze zich door al haar kleren heen gescheten en lag haar kont zo open dat ik heb overwogen de traumahelicopter te bellen om haar naar het brandwondencentrum in Beverwijk te laten transporteren, aangezien het me zeer waarschijnlijk leek dat het zuur van haar eigen ontlasting haar huid had weggefikt. Alles wat er aan de bovenkant aan eten in ging, kwam er gelijk en met brute kracht aan de onderkant weer uit. Gevalletje water naar de zee dragen, zeg maar. Al was het in dit geval dus meer: een heel maandsalaris naar de Kruidvat dragen. Ik vermoed dat het filiaal in ons winkelcentrum na de luierverkoop van afgelopen weekend in ieder geval de jaarbalans weer op orde heeft. Eigenlijk had ik mijn baby net zo goed kunnen laten vasten dit weekend, maar dat gaat dan weer zo tegen je moederprincipes in en je weet het nooit, wellicht dat ze misschien toch nog een halve calorie heeft weten vast te houden.
Tegen de tijd dat papa weer over de drempel stapte, was het spuitluieren uiteraard net over. Vrolijk kirrend lachte Arwen haar vader toe en ik durf te zweren dat ik vanuit mijn ooghoek zag hoe ze hem een samenzweerderige knipoog gaf. Ik ben zonder een woord te zeggen naar de badkamer vertrokken om de poepkorsten uit mijn haar te wassen. Volgende maand staat er opnieuw een mannenweekend weg gepland. Ik kan me bijna niet voorstellen dat het erger kan worden dan afgelopen weekend, maar dat durf ik niet hardop te zeggen. Het zou namelijk zomaar kunnen dat alledrie mijn kinderen tijdens dat weekend Ebola krijgen. Of de builenpest, ook al komt dat al jaren niet meer voor. Je kunt tenslotte vast wel ergens op het internet chemische wapens bestellen en mijn zoon kan beter Googlen dan ik. Komt goed, papa’s got it covered. Alles voor een Elsasticker tenslotte, je moet er wat voor over hebben.
LEES OOK: Hier zijn eigenlijk alle moeders bang voor…
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
