Als je het ouderschap even niet meer ziet zitten…

Femke en haar man Reinier hadden al twee jaar te maken met hun heel erg heftige peuterzoon Max, ze hadden hulp ingeroepen (en het werkte ook wel een tijdje), maar op een gegeven moment ging het weer helemaal niet goed. Het slaan, schoppen en bijten is niet van de lucht. En toen zat Femke er doorheen. 

Het ging al een tijdje niet meer zo lekker met onze 3-jarige zoon, maar Reinier en ik probeerden heel hard om er niet te veel aandacht aan te geven. Misschien was Max even niet zo lekker of misschien zat hij in een oei-ik-groei-sprongetje? Het kon allemaal. Maar toen kwam het familieweekend in Drenthe, dat een stuk minder leuk uitpakte dan we hoopten. Max bleek de verandering van omgeving en de hoeveelheid mensen zo slecht te trekken dat hij nog dwarser en agressiever werd dan anders. In de dagen erna kregen we meerdere keren op de kinderopvang te horen dat hij andere kindjes geslagen had. Een van de leidsters zei tegen me: “Ik snap het niet. Hij slaat van het ene op het andere moment om. Laatst zei een kindje ‘boef’ tegen hem en toen werd hij zo kwaad dat hij over tafel kroop en het kind een klap op zijn hoofd gaf.” Het is vreselijk dit soort verhalen te horen. Ik weet ook niet meer hoe ik erop moet reageren. Verder dan: “We werken eraan” kom ik niet. En ook al probeert zo’n juffie het dan nog te repareren door te zeggen dat hij ook een heel empathische kant heeft en soms heel lief is, wat ook zo is, dat hoor ik dan al niet meer.

Deze week moesten we nog één keer naar de Opvoedpoli voor een soort eind-evaluatie. Ook al zijn we alweer een tijdje gestopt, ze wilden nu dan wel van ons weten hoe we op het hele proces terugkijken. Van tevoren moesten Reinier en ik een aantal vragenlijsten invullen en bij een paar vragen moest ik plotseling onwijs janken. “Hebt u het idee dat uw kind u beperkt in uw sociale leven?” JA (ik spreek zo weinig mogelijk af met andere moeders en hun kinderen omdat mijn kind het hunne vaak aan het huilen maakt en ik daardoor maar weer met staart tussen de benen het pand verlaat). “Voelt u zich ongelukkig als uw kind er is?” VAAK (tuurlijk zijn er ook leuke momenten, maar als mijn kind ’s ochtends al keihard aan het krijsen is omdat hij niet aangekleed wil worden en begint te smijten met alles wat hem voor handen komt en dat gebeurt standaard….dan zie ik het op een gegeven moment echt niet meer zitten). “Zorgt uw kind voor spanningen tussen u en uw partner” ABSOLUUT, hoe ouder hij wordt hoe meer hij de ruimte voelt tussen ons en daar in gaat zitten wroeten.

Het gesprek op de Opvoedpoli was goed doch pittig. Ik vertelde dat we in eerste instantie veel aan ze gehad hadden. We hebben geleerd beter met Max te communiceren, hem af te leiden als hij zich ergens in vastbijt, hem goed voor te bereiden op nieuwe situaties, maar ik mis het stuk waarbij we zouden leren hoe we hem consequent grenzen aangeven. Daar blijven we namelijk de mist in gaan. De therapeuten gaven aan dat het klopte dat daar inderdaad een stuk was blijven liggen en vroegen hoe Reinier en ik verder wilden gaan. Wij gaven aan dat we het nu even zelf willen proberen. En dat we tegenwoordig elke week Nanny Jo Frost kijken en haar methode van de time out proberen in te zetten. Niet vanuit het oogpunt om te straffen, maar om hem te leren dat slaan echt out of the question is. Het therapeutenteam knikte en zei dat dit een goed idee was. Mochten we in de toekomst nog meer hulp nodig hebben dan konden we weer bij ze aankloppen.

Hoewel ik redelijk positief gestemd naar buiten kwam, zakte dat na een dag alweer weg toen we op ons Youtube-kanaal Femke’s vrije dag publiceerden. Er waren best veel mensen die het (satirisch ingestoken filmpje) herkenbaar vonden en begrepen, maar er waren er ook een paar die het nodig vonden om me te wijzen op het feit dat ik toch echt een heel slechte moeder ben. En dat het aan mijzelf ligt dat mijn zoon is zoals hij is. En dat hun kind toch echt wel een pak op zijn billen zou hebben gekregen als er bij hun thuis dit soort dingen zouden gebeuren. Ik vraag mij altijd af wat mensen denken als ze dit soort dingen tegen mij zeggen? Dat ik van steen ben, omdat ik openhartig schrijf? Dat ik geen hart heb, omdat ik mijn situatie met Max een beetje op de hak neem in een filmpje? Eén dingen, mensen: DAT IS NIET ZO! Ik ben er daadwerkelijk verdrietig van dat ik ondanks al het werk dat ik in mijn zoon steek nog steeds vaak tekort schijn te schieten. Dat anderen ‘beter’ kunnen opvoeden. Dat ik van ‘slechts’ één kind aan het einde van de dag vaak helemaal leeggezogen op de bank lig.

Het is en blijft je kind. En ik houd intens veel van Max. Ik weet ook dat er geen andere weg is dan maar gewoon door te gaan en te hopen op verbetering. Het is momenteel echter zo dat ik het ouderschap even niet zo zie zitten…

Lees ook: Een échte man verschoont luiers en pakt de stofzuiger!