Als je het moederschap soms gewoon maar eenzaam vindt

Toen Mirjam nog geen kinderen had, fantaseerden zij en er haar vriendinnen er lustig op los over hoe dat toekomstige leven er uit zou zien. Gezellig samen bij die zandbak in plaats van constant in de kroeg. Nu het eindelijk zo ver is, komt hier maar weinig van terecht en dat is eigenlijk best wel eenzaam soms.

Oké. Heel veel elementen van mijn vrijgezelle leven mis ik zeer zeker niet, maar het dagelijkse contact met mijn vriendinnen wel. Iedere dag hingen we uren aan de telefoon en wekelijks kwamen we samen in het café waar we eindeloos konden ouwehoeren over mannen, onze kinderwensen en alles wat nog voor ons lag. Eenmaal aan de leuke man, liepen die afspraken gestaag terug en werden al die nachtelijke uitspattingen verruild voor avondjes met manlief op de bank, maar sinds we allemaal moeder zijn mag ik blij zijn als ik sommige vriendinnen eens in de twee maanden zie of zelfs ook maar spreek. Wat een tegenvaller. Ik wist dat het moederschap mijn leven op zijn kop zou zetten, maar deze had ik van tevoren niet ingecalculeerd.

Lees ook: 7 dingen die mijn moeder wel had mogen vertellen over het moederschap

Hoe ik het me wel voorgesteld had? Nou gewoon, lange tafels in de tuin met eten en wijn. En dan steevast te diep in het glaasje kijken waarop de kinderen bij elkaar in bed zouden kruipen omdat het nog zo gezellig was en de avond gewoon ab-so-luut nog niet eindigen mocht. Of: op een koude herfstzondag onverwachts binnenvallen bij elkaar en dan met zijn allen door de duinen struinen en afsluiten met ballen in een bruine kroeg. Samen Sinterklaas vieren, samen naar het park. Ik had het gewoon echt meer samen verwacht. Het nuttige met het aangename verenigen zeg maar. Prima al die zorgen, maar wij gaan gewoon aan de wijn. De werkelijkheid? Is echt anders heb ik gemerkt.

Want hallohoooo, waar zijn ze ineens gebleven allemaal? Oh ja, duh, naar andere buurten of helemaal de stad uit gewoon. Want als er kinderen komen moet er groter gewoond en veel vriendinnen vertrokken naar elders waar je nou eenmaal meer huis kunt krijgen voor je geld. Spontaan afspreken wordt dan alleen wel lastig want waarom zou je in godsnaam twintig minuten fietsen of erger nog een trein pakken om dáár bij de zandbak te gaan zitten als je er één hebt om de hoek? Ook mijn romantische beeld van kinderen bij elkaar in bed leggen na een avond vol gezelligheid bleek een illusie aangezien het ene kind het andere niet is en sommige moeders er hele strakke schema’s op na houden. Dus Pietje die altijd stipt om acht uur gestrekt moet en geen oog dicht doet in een vreemd bed, laat staan naast jouw Jantje, want ze blijken totaal geen match.

Oké, oké zonder kinderen dan maar. Net als vroeger. Maar dan heb je ein-de-lijk, na weken groepsappen, met veel hangen en wurgen dat ene etentje gepland, appt de ene af dat ze buikgriep heeft opgelopen op de crèche en de ander dat haar babysit op het laatste moment afzei waardoor het hele feest opnieuw verschoven moet. En tenslotte zijn we natuurlijk allemaal altijd honds en hondsmoe en is Sinterklaas vieren echt iets wat bij oma en opa moet gebeuren wil je een familieruzie voorkomen.

Dus daar zit je dan. In je eentje bij die zandbak. In je eentje in de speeltuin. In je eentje in de bieb. Of wéér met je man op zondagochtend in het bos, terwijl je juist wel eens behoefte had aan een ander gezicht. En zo word je wereld wel een heel klein kringetje. Jij en je gezin, elke dag het zelfde verhaal en snak je naar een avond ouderwetse gezelligheid, maar je weet dat dit wat organisatie vergt en dus denk je ‘laat maar’, komt wel weer een keer, maar die keer komt dus niet en denk je; is dit het nou? En aangezien appen het nieuwe bellen is kun je ook niet lekker van je afpraten, terwijl ik nu veel meer zinnige zaken te delen heb dan de futiliteiten waar mijn leven vroeger uit bestond.

Maar gelukkig, je hebt ook nog een paar vriendinnen die kinderloos bleven en zeeën van tijd hebben. Enkel en alleen voor jou. Zou je denken inderdaad ware het niet dat jullie ineens veel minder raakvlakken lijken te hebben dan voorheen en zij eigenlijk niet meer horen kan hoe ontzettend moe je bent en die foto’s van je kinderen heel leuk vind, maar heus niet iedere keer.

‘Wacht maar tot ze naar school gaan’, zei mijn schoonmoeder. Dan gaat er een hele wereld voor je open en ontmoet je allemaal leuke mensen uit de buurt. Nou ik weet niet wat het is maar we zijn inmiddels aan ons derde jaar begonnen en mijn zoon komt steevast met kinderen thuis waarvan de moeders een leven leiden dat gewoon honderd tachtig graden verschilt met het mijne. Priscilla, met haar hooggeblondeerde haren en eeuwige Uggs, en ik, t gaat m gewoon echt niet worden, ben ik bang.

Tja, misschien heb ik het wel te mooi gemaakt in mijn hoofd. En is het een fase waar ik in zal moeten berusten. En nee, ik hoef echt niet meer in de lampen te hangen of ’s morgens wakker te worden van mijn eigen adem omdat we zo nodig nog een broodje shoarma moesten scoren aan het einde van een lange nacht. Maar dit is wel het andere uiterste en echt retesaai en remi soms.

Lees ook: De 16 dingen die ik sinds het moederschap ben kwijt geraakt