Als je mocht kiezen: natuurlijk bevallen of een keizersnede. Wat zou jij doen?
In landen als België en Duitsland kun je op bestelling een keizersnede krijgen. Ook Groot-Brittanië versoepelde de richtlijnen, waardoor je daar tegenwoordig niet alleen om medische redenen een keizersnede kunt krijgen, maar ook als je bijvoorbeeld bang bent voor een bevalling. Zo niet in Nederland, waar natuurlijk bevallen nog steeds de norm is. Maar wat zouden vrouwen eigenlijk doen als ze wél mochten kiezen? Janneke kreeg midden in een weeënstorm, terwijl ze al op de operatietafel lag, ineens alsnog de keuze: of ze niet toch liever natuurlijk wilde bevallen? Ehm…
Lees ook: De pijn, het persen, het hoofdje dat komt: in deze fotoserie zie je het allemaal.
Ik werd door de gynaecoloog al vanaf week dertig psychisch voorbereid op een keizersnede. Ik was zwanger van een tweeling, die lastminute allebei in stuit waren gaan liggen, en dan had kind 1 ook nog eens een flinke groeiachterstand. De datum van de geplande keizersnede stond al in mijn agenda, toen tien dagen daarvoor spontaan mijn vliezen braken. Op ons gemakje gingen we naar het ziekenhuis, we hadden nog zeeën van tijd, toch? Dat bleek tegen te vallen (of mee). Vanaf het moment dat ik de taxi uit stapte kreeg ik een enorme wee, en ik had me nog nauwelijks op een bed geïnstalleerd, toen ik al zeven centimeter ontsluiting bleek te hebben. ‘Dat wordt een spoedkeizersnede,’ zei de verloskundige.
Voor ik het wist (mijn vriend had zijn koffie nog niet eens op), werd ik naar een OK gereden. Waar voor de goede orde toch nog even mijn ontsluiting werd gecheckt: tien centimeter. Of ik misschien toch natuurlijk wilde bevallen? Zo vroeg de dienstdoende gynaecoloog, terwijl een team van artsen en verpleegkundigen me vanachter mondkapjes en vanonder groene douchemutsen indringend aankeek. O wacht even, even een monsterwee wegpuffen, doe mij maar een natuurlijke bevalling! Als ik dan toch mag kiezen. Maar dan wel hier ter plekke graag, op de operatietafel. Puf puf, hijg hijg.
Dat bleek helaas geen optie. We moesten terug! Naar de verloskamer! Al rijdend op een bed, waarbij van een beetje comfortabel wegpuffen van weeën geen sprake was, zo had ik op de heenweg ervaren. En bovendien moest ik dan wel 100% zeker zijn van mijn beslissing. En kon een en ander alsnog uitmonden in een keizersnede. Wat sowieso trouwens de veiligste optie was voor onze kinderen. Alleen voor mij zou het herstel wat zwaarder zijn. Nog één monsterwee later was ik eruit: ik ging toch voor de keizersnede. We hadden tijdens de zwangerschap al zo veel zorgen gehad om onze ongeboren kinderen. Hun veiligheid stond voorop.
Inmiddels ben ik bijna twee jaar verder en vraag ik me wel eens af of ik de goeie keuze heb gemaakt. Ik denk van wel: ik heb immers twee gezonde kinderen. En de keizersnede zelf was een prima ervaring, mede omdat we er goed op voorbereid waren. Aan de andere kant: het herstel was pittiger dan verwacht. Het litteken ging ontsteken, er waren dagen dat ik nauwelijks kon lopen. Na drie maanden moest ik opnieuw onder het mes. En onze kinderen hadden opstartproblemen waarvan ik me geregeld afvroeg of ze iets met de keizersnede te maken hadden. Ze hadden immers de natuurlijke route naar het aardse leven nooit afgelegd, en dat proces is vast niet voor niets uitgevonden.
Een keizersnede op bestelling, mijn keuze zou het niet zijn. Maar ik ben niet natuurlijk bevallen, dus ik heb makkelijk praten. In sommige landen vinden ze natuurlijk bevallen juist barbaars. In Brazilië werd in 2013 nog een vrouw door de politie van haar bed gelicht en op de operatietafel tot een keizersnede gedwongen, omdat de arts een natuurlijke stuitbevalling te risicovol vond. Sindsdien zijn daar trouwens wel maatregelen getroffen, omdat het aantal keizersnedes er de pan uit rees (56% van alle geboorten, in Nederland is dat 17%).
Kortom, de gynaecologen en verloskundigen in verschillende landen zijn nogal van mening verdeeld over wat de beste optie is. Maar hoe zit dat eigenlijk met ons vrouwen? Zouden wij hier in Nederland ook vaker voor een keizersnede kiezen als we de kans kregen? Of gaan we toch massaal voor de natuurlijke bevalling? (Laat je horen op Facebook, wij zijn benieuwd!)
Als ik het over mocht doen, dan zou ik waarschijnlijk toch dezelfde keuze maken. Op het toppunt van je weeën is je moederinstinct volgens mij behoorlijk sterk. En maak je vermoedelijk – ondanks tijdsdruk en oncomfortabele omstandigheden – intuïtief de beste keuze. Ik prijs mezelf enorm gelukkig met het resultaat.
Lees ook: 10 Ouderschapshacks die je door de eerste 5 jaar heen helpen.
Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.
