Toen Vala’s man gek werd van de kraamverzorgster
Toen Vala beviel van haar jongste dochter kreeg ze voor het eerst een kraamverzorgster in huis. Haar oudste twee zijn namelijk in Amerika geboren, waar kraamhulp niet bestaat. Vala vond het wel wat, de fruithapjes, het gepoets en het gewas. Mario daarentegen, dacht dat-ie dood ging.
Ik heb het geluk getrouwd te zijn met de Prins op het Witte Paard. Mario is zo’n zeldzaam exemplaar dat alles doet in huis. Sowieso al, maar toen zich tijdens de zwangerschap bij mij ook maar enigszins een buikje begon af te tekenen, mocht ik helemaal niks meer doen van hem. En waar de meeste nieuwbakken vaders in een soort van staat van shock verkeren als de baby eenmaal in dat wiegje ligt, past het vaderschap mijn man direct als gegoten. Luiers verschonen, ons dochtertje in bad doen, haar in slaap wiegen, hij draait er zijn hand niet voor om. Ik hoef er ’s nachts niet uit, want hij gaat zingend naar beneden. En overdag ligt hij niet kreunend van moeheid op de bank, maar vliegt hij met de stofzuiger en de dweil door het huis als een huisvrouw uit de jaren ’20. En de kraamhulp staat erbij en kijkt ernaar.
LEES OOK: 25 Dingen die je dus niet gaat doen in de kraamweek (en daarna eigenlijk ook gewoon nog even niet).
Een oma met een Swiffer
Wij hebben Anja toebedeeld gekregen, een dame van 58 jaar, met een gezellig Brabants accent en geurend naar groene zeep. Zo eentje met gezondheidsklompen en een stevig arbeidsethos, een soort oma met een Swiffer aan haar hand gelast. Beter kun je je niet wensen, want je hoort nogal eens andere verhalen. Van kraamhulpen die alleen maar koffie zitten te drinken. Die nooit het bed verschonen en niet eens weten hoe de thermometer werkt. Maar dat is niet onze Anja. Onze Anja weet van wanten. Ik mag van haar niet op blote voeten lopen, want daar krijg ik spruw van. Ze staat als een havik te kijken of ik mijn ontbijt wel helemaal opeet. Ze voert me flesjes Floradix om mijn ijzergehalte op te krikken. En ze bindt mijn op knappende staande stuwingsborsten op met icepacks en strakke doeken, want borstvoeding, dat vindt ze maar ‘gesodemieter’. Ja, die Anja, daar kan ik wel wat mee. Maar eigenlijk heb ik nu dus een soort tweede versie van mijn man in huis. En Super Mario en Anja, dat gaat niet zo goed samen.
Territoriumdrang
Een ander die met een dweil zijn territorium binnendringt, daarvan krijgt mijn man de neiging om zich heen te gaan pissen. En dus ben ik nu dagelijks getuige van de Strijd der Titanen als het om het huishouden gaat. Voor dag en dauw springt Mario zijn bed uit om Anja voor te zijn (ze komt al om 08.00 uur ’s morgens) en begint dan als een razende het hele huis te stofzuigen. Tegen de tijd dat de baby en ik onze ogen open doen, walmt de bleek ons tegemoet, zijn er al twee wassen gedraaid en staat Anja geïrriteerd en werkeloos om haar eigen as te draaien, terwijl Mario met een triomfantelijke grijns op de bank zit met een kopje koffie. Op iedere tip en suggestie die ze doet, zegt mijn man glashard “Nee”, of “Dat vind ik onzin” en doet dan zijn eigen zin. En alhoewel hij het allemaal meer dan goed doet, kan ik het bijna niet meer aanzien, want het is een kwestie van tijd tot die arme Anja een minderwaardigheidscomplex ontwikkelt.
Kraamhulp in therapie
Een man die met zijn staart tussen zijn benen en een blik als een konijn in koplampen in een hoekje zit nadat hij een baby heeft gekregen en een kraamverzorgster die de kantjes ervan afloopt, daar zit geen enkele pas bevallen moeder op te wachten. Je wilt niet met je aan elkaar geniette onderkantje en je nog nagolvende blubberbuik zélf op je knieën moeten om de badkamer te soppen. Maar acht dagen lang een woeste concurrentiestrijd in goede banen moeten leiden, terwijl de stolsels nog in je onderbroekje sijpelen, is ook niet je van het. “Doe nou eens een beetje aardig” sis ik tussen mijn tanden door tegen Mario, als Anja het voor elkaar heeft gekregen met een fles schoonmaakmiddel de trap op te sluipen. En “Ach joh, laat hem maar” tegen Anja, als Mario haar weer met opeen geklemde tanden en een emmer sop de pas afsnijdt. “Kom, dan drinken wij een kopje koffie”, in de hoop dat ik straks niet met een snotterende kraamhulp zit, die na een week bij ons in therapie moet, omdat ze al het geloof in zichzelf verloren is. Ik heb al last van razende hormonen en dat schuldgevoel kan ik er gewoon niet bij gebruiken.
Het ligt niet aan jou, het ligt aan hem
Ik zal Anja missen als ze weg is en de geur van groene zeep zal voor altijd mooie herinneringen bij me oproepen. Maar voor ieders geestelijke gesteldheid is het beter als de kraamweek voorbij is. Nog heel veel langer en ik vrees dat er slachtoffers gaan vallen. Waar simultaan gepoetst wordt, vallen in ons huishouden blijkbaar spaanders en ik heb de afgelopen tijd al wel genoeg bloed gezien. Dus lieve Anja, dankjewel, ik zal altijd met grote genegenheid aan je terugdenken. Maar helaas is er in dit huis maar ruimte voor slechts één Prins op het Witte Paard en ik heb nou eenmaal mijn handtekening in dat trouwboekje gezet, dus ik vrees dat ik van rechtswege aan mijn man gebonden ben. Het ligt niet aan jou, het ligt aan hem, maar we kunnen gewoon niet samen verder. Maar je zult een andere kraamvrouw vast heel gelukkig maken. En stiekem blijf ik altijd een beetje van je houden.
LEES OOK: 29 Dingen die je denkt in de kraamweek.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
