Als je van klussen houdt, moet je kinderen nemen (ja ja, KRIJGEN).

Martijn (38, dichter, vader van drie dochters) houdt niet heel erg van klussen. Hij haalt geen specifiek genoegen uit het repareren van dingen. Toch is hij, sinds hij kinderen heeft, noodgedwongen verworden tot regelrechte klusser. Kinderen slopen namelijk alles. Ook als het eigenlijk niet kapot kan.

Mannen, als je van klussen houdt, moet je kinderen nemen. Nee, geen timmerschuurtje: kinderen. Dan wordt je hele huis een timmerschuurtje. Gegarandeerd: deurknoppen breken af, trapspijlen laten los, plinten worden van de muur getrokken. “Oeps,” zegt je koter dan. “Ik zal het nooit meer doen.” Hun moeder gelooft het en zal je lief aankijken. En jij maar herstellen. Je zult klussen en betalen tot je erbij neervalt.

Lees ook: Eten met een P is altijd goed.

Onlangs is er in de Franse plaats Melun een kleuterschool kort en klein geslagen door zo’n twintig kinderen in de leeftijd van 5 tot en met 12 jaar. Het gemeentebestuur sprak over een indrukwekkende schade, “Alsof de dag des oordeels was aangebroken.” Dat dus. Bijbelse proporties.

Maar wat twintig kinderen in één dag voor elkaar krijgen, daar doet een gemiddeld aantal kinderen in Nederland (1,76 per vrouw) toch wel een jaar of vijf over. Het begint als ze gaan staan, en starten met wat heel lief ‘de wereld ontdekken’ heet. In normale mensentaal is dat het vernietigen van je elektronica, je boeken en alle digitale media die je nog op schijf hebt. Ze halen het frontje van je luidsprekers en steken met hun vingers door het membraam van je boxen; ze scheuren de stofomslagen van je zeldzame kunstboeken en je DVD’s, Xbox en PS4-games, daarvan mollen ze de doosjes en de inhoud wrijven ze over de vloer alsof het schuurpapier is.

Op het moment dat ze gaan lopen, hebben ze ook de juiste hoogte voor deurknoppen, keukenkastjes, verwarmingsknoppen, stopcontacten en plastic randjes van bijna alles. Het zal je verbazen hoeveel zaken er in je huis plastic randjes hebben, die op de één of andere manier onmisbaar zijn in het functioneren van het betreffende ding. Denk aan de flessenhouder in de deur van je koelkast, de dragers van een rollade, de behuizing van een stopcontact. Zonder zo’n randje is het hele ding waardeloos. Je kind zal dat randje vinden en het slopen. Vervangen is in de regel nutteloos, omdat het vervangen van dat onderdeel altijd precies even duur is als het aankoopbedrag, minus 10 euro. (Geen idee waarom, blijkbaar is dat een ontwerpprincipe.) Daarom zal je terugvallen op duct tape en tie wraps, tot je halve huis daarvan aan elkaar hangt.

Maar de vernielzucht van het jonge kind beperkt zich niet tot de inboedel. Ook de opstal moet het ontgelden. Noemde ik al deurknoppen, trapspijlen, stopcontacten en plinten? Er is ook vloerbedekking en behang. Naar verwachting komen die aan bod als je kind zich creatief ontplooit met viltstiften of nagellak. En opnieuw: jij maar herstellen. Of opgeven, dat kan ook. De beste tip die ik kreeg: de hele boel afschrijven en opnieuw aanschaffen als ze uit huis zijn. Mocht je toch een echte klusser zijn, iemand die er daadwerkelijk genot uit haalt om zaken die kapot zijn weer te fiksen, let er dan bij dat herstellen wel op dat ze niet zien wat je doet. Een kind hoeft maar één keer iemand met een schroevendraaier of een pot verf bezig te zien, om op nieuwe ideeën te komen…

Lees ook: Waarom je de bevalling niet samen meemaakt.