Wat als je kind niet zindelijk wordt?
Kinderen worden steeds later zindelijk en dat is een probleem. Althans, als we de berichtgeving mogen geloven. Basisschoolleerkrachten komen steeds vaker met broekplassende en poepende kleuters te zitten, terwijl het natuurlijk de bedoeling is dat een schoolgaand kind inmiddels zindelijk is. Ouders zouden het maar bij laten zitten en hun kinderen niet genoeg pushen. Maar, wat als het nou gewoon echt niet lukt?
Ik heb een vriendinnengroep die allemaal kinderen hebben die net zo oud zijn als mijn dochter. Na de zomer gaan die kinderen dus naar school, want dan zijn ze 4 jaar. En allemaal zijn ze inmiddels zindelijk. Behalve mijn Terrorist nr. 2. Het leek even de goede kant op te gaan, toen ze een paar weken lang enthousiast de wc bezocht en we ineens heel veel luiers over hadden. Helaas is ze nu weer helemaal terug gevallen en zijn de pakken Pampers weer niet aan te slepen. Haar vader en ik hebben altijd gejuicht, gedanst, geklapt bij ieder plasje wat er in de pot tinkelde. We hebben boekjes voorgelezen en uitgelegd waarom grote meiden naar de wc gaan. We hebben de luiers uitgelaten in de hoop dat dat zou werken (met poep op het tapijt als gevolg), we zijn streng en boos geweest. Maar het mag gewoon allemaal niet baten. En ja, nu beginnen we hem toch wel wat te knijpen.
Lees ook: Wat niemand je vertelt over het zindelijk maken van je kind.
Nou is het wel zo dat onze dochter chronische darmproblemen heeft en daarvoor medicatie krijgt, waardoor ze zo’n zes keer per dag aan de racekak is. Dus dat dat lastig op te houden is, is niet heel vreemd. Maar wat zindelijkheidsproblematiek betreft, is mijn dochter niet de enige bijna-kleuter die daar tegenaan loopt. Een vriendin van mij probeert haar 5-jarige zoon al geruime tijd wanhopig zindelijk te krijgen. Inmiddels is de juf het zo zat, dat ze mijn vriendin iedere keer belt als haar zoon een ongelukje heeft, en haar naar school laat komen om hem te verschonen. Op zich natuurlijk wel begrijpelijk, want het is gewoon niet de taak van een kleuterjuf om luiers te verschonen, maar om kabouters te vouwen. En als juf telkens tot aan haar ellebogen in de kleuterpoep zit, wordt het wel een chaos in die knutselhoek.
Maar wat moet je, als je je uiterste best doet en je kind geeft gewoon geen krimp? Je kunt die ontlasting moeilijk met geweld terug in dat rectum drukken tot ‘ie naar het toilet gaat. Nou ja, je kunt een hoop dreigen en boos worden natuurlijk, maar of dat nou zo’n constructieve manier is, vraag ik mij ten zeerste af. Als ik zelf een kind was, zou ik mijn kont daarvan alleen nog maar erger tegen de krib (of nou ja, in de luier dus) gooien. Maar wat gaat er dan toch steeds ‘mis’ tegenwoordig? Waarom werden de kinderen van vroeger zindelijk en die van tegenwoordig opeens niet meer? Volgens kinderartsen is het echt een groeiend probleem en is het een ‘maatschappelijke trend’. Ouders zijn tegenwoordig vrijer in hun opvoeding dan vroeger, ze laten het kind meer bepalen. Terwijl het juist voor het zindelijkheidsproces van belang is om structuur te bieden. Kortom: het is onze eigen schuld. Fuck.
Een moeilijke conclusie, vind ik, want naar mijn mening ben ik niet heel erg van de ‘vrije opvoeding’. Sterker nog, ik word door collega-moeders vaak als ‘streng’ betiteld. En inderdaad, ik vind mezelf behoorlijk no-nonsense als het om mijn kinderen gaat en ik heb weinig met de attachment, unconditional en positive ouderschapsretorieken. Maar misschien ben ik toch softer dan ik denk en zou ik minder genade moeten hebben met mijn dochters broekpoeperij. Die luiers resoluut af moeten doen, mijn tanden op elkaar knijpen, neus dicht houden en gewoon maar gaan. Maar ja, zes keer per dag diarree op het tapijt… Ik zit er gewoon echt niet op te wachten. Is het dus verkapte gemakzucht? Het zou eigenlijk best eens kunnen. En dan zal ik mezelf over vier maanden waarschijnlijk nog voor mijn eigen kop slaan, als ik zes keer per dag met de luiertas naar school moet komen rennen.
Nog een paar maanden heb ik dus, om mijn kind luierloos in het leven te krijgen. Ik hoop echt dat we straks in augustus droog over de drempel van de school stappen, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik het met angst en beven tegemoet zie. Slapen, eten en poepen, ik ben altijd van mening geweest dat je van die dingen geen strijd moet maken. Maar nu vrees ik dat ik weinig anders kan dan toch het oorlogspad maar op te gaan. Hopelijk komen Terrorist nr. 2 en ik allebei ongeschonden uit de strijd. Maar met al die racekak, vrees ik dat ik toch dat ik er niet met schone handen vanaf kom.
Lees ook: 10 Momenten waarop je wilde dat je kind niet zindelijk was.
Bekijk onze video in het teken van moeders. We spraken 4 moeders over hun dochters die ook moeders zijn. Over het moederschap, over bewondering en over hoe het allemaal zo snel kan gaan. Moeders – we houden van jullie!
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
