Als je kind wordt gegrepen door een alligator… Heb je dan niet goed opgelet?
Verlies jij je kind weleens uit het oog? Heeft jouw kind weleens een ongelukje gehad waar je niet op bedacht was? Vala kan soms wakker liggen van de gedachte dat er iets met haar kroost gebeurt. Want, kun je als ouder je kinderen overal tegen beschermen? Nee, dat is gewoon onmogelijk.
De afgelopen weken haalden twee peuters het wereldnieuws. Eentje omdat hij in de Cincinnatti Zoo in het gorillaverblijf viel en de ander omdat hij in een Disney resort in Florida gegrepen werd door een alligator. Bij het horen van beide verhalen liepen de rillingen me over de rug. En moest ik steeds maar denken aan de ouders van die twee jongetjes en wat die moesten doorstaan toen ze het voor hun ogen zagen gebeuren. Want een ongeluk met kinderen zit in een klein hoekje en dergelijke dingen kunnen ons allemaal overkomen, hoe onwerkelijk het ook lijkt. Maar toch bleek een groot deel van de wereld een heel andere mening toegedaan.
Lees ook: Ouderliefde…overwint echt alles!
Het internet werd namelijk ogenblikkelijk overspoeld door haat-commentaren van ouders met een aureooltje boven hun hoofd, ouders die dit soort dingen nooit zouden overkomen. Ja, de perfecte ouders wisten niet hoe snel ze zich moesten melden om hun leer te prediken. Want: beide gebeurtenissen waren duidelijk een gevalletje ‘eigen schuld, dikke bult’. Hadden de ouders van die jochies maar beter moeten opletten. Want hoezo denk je er niet aan dat je kind tijdens een dagje dierentuin tussen de gorilla’s kan belanden, of dat er uit drie centimeter water opeens een prehistorisch roofdier opduikt, dat wel zin heeft in een hapje peuter? Hállo, dat heb je toch zeker ingecalculeerd? Nou, ik zal dan wel een ontaarde moeder zijn, maar sorry, dat soort dingen komen bij mij dus echt niet op.
Natuurlijk moet je op je kinderen letten en ogen in je achterhoofd hebben als je met ze op pad bent. Dat is je verantwoordelijkheid als ouder. Maar iedereen weet ook dat kinderen, en zeker peuters, watervlug en onberekenbaar zijn. Dat je je twee seconden kunt bukken om je schoenveters te strikken en dat je kind dan opeens een halve kilometer verderop ergens in een boom hangt. Gewoon, omdat dat is wat peuters doen (hóe, dat weet ik ook nog steeds niet, maar dat is weer een heel ander vraagstuk). Het is simpelweg onmogelijk om je kind altijd, 24/7 totaal in het oog te hebben. Helemaal op openbare plekken waar het druk is en als je bijvoorbeeld nóg een kind hebt waar je op moet letten. En wie zegt dat hij/zij dat wel doet, is een grote leugenaar en roomser dan de Paus.
Zo’n twee jaar geleden liet ik mijn oudste Terrorist eens op zijn kamer spelen. Wat ik me niet had gerealiseerd, was dat zijn raam nog open stond. Ik had het die ochtend open gedaan en het was me gewoon ontschoten, in de waan de van alledag. Tot ik naar boven kwam met de wasmand en mijn kind half uit dat raam zag bungelen. De pure doodsangst die ik toen voelde staat me nog levendig voor de geest. Was ik maar een klein beetje later boven gekomen, dan was mijn kind hoogstwaarschijnlijk uit dat raam gevallen en had hij nu niet meer geleefd. Soms heb ik er nog nachtmerries van. En dit is dan een voorbeeld waarbij het wel degelijk ‘mijn schuld’ was dat dit had kunnen gebeuren. Want ik had dat raam tenslotte open laten staan, ik had niet goed nagedacht. Maar hoe vaak gebeuren dergelijke dingen niet, gewoon omdat we tenslotte allemaal maar mensen zijn? Omdat we duizend dingen tegelijk moeten doen en iets je soms gewoon ontschiet? Maar als mijn zoon destijds zijn nek had gebroken op de tuintegels en we waren in het nieuws gekomen, was ik dan ook verketterd door het leger van het heilige ouders? Ik vrees van wel.
Toch durf ik te wedden dat vrijwel alle ouders weleens zoiets hebben meegemaakt. Alleen durven we het gewoon niet toe te geven. En als het dan een ander overkomt, schrikken we daar zo van dat we beginnen te fulmineren, alleen maar omdat we onszelf dan kunnen wijsmaken dat zoiets ons niet kan overkomen. Zodat het een ver van ons bed show blijft, iets van buiten onze eigen wereld. Omdat het gewoon te pijnlijk is om in die andere ouders onszelf en de hardheid van het bestaan terug te zien. De ouders van die twee jongetjes uit het nieuws konden niet eens iets doen aan wat hen overkwam, het gebeurde gewoon, zoals dat soms nou eenmaal het geval is in het leven. En wat doen wij? Wij gaan schreeuwen en veroordelen, terwijl we elkaar als ouders eigenlijk zouden moeten steunen, omdat één van ons is overkomen waar we allemaal het bangst voor zijn: het verliezen van datgene dat ons het allerdierbaarst is.
Afgelopen week kreeg ik van een moeder iets te horen, waar ik heel erg van schrok. Zo erg dat ik er twee dagen van heb lopen huilen. Puur omdat het me met mijn neus keihard op de feiten drukte: het leven is fragiel en het kan zomaar afgelopen zijn. Met je kinderen, met jou, met wie dan ook die je lief hebt. Door een ongeluk, door ziekte, door domme pech, of een onfortuinlijke speling van het lot. En dan sta je plotseling met lege handen en je rug tegen de muur. En heb je dan de tijd die je gegeven was besteed zoals dat had gemoeten, op een manier dat je eruit gehaald hebt wat erin zat? Met liefde, respect en met compassie? Ben je de wereld en iedereen daarin met zowel je ogen, je armen als je hart wijd open tegemoet getreden? Omdat dat eigenlijk de enige manier is waarop je de wereld in zou moeten stappen en hem ook weer zou moeten verlaten, als die tijd gekomen is. Ik hoop, dat als de vergankelijkheid mij op een gegeven moment komt halen, ik dat tegen mezelf zal kunnen zeggen.
Ouders, ga vanavond zachtjes naast de bedjes van jullie kinderen staan, om naar hen te kijken als ze rustig slapen. Streel ze over hun haren en geef ze nog een extra kus. Koester die kleintjes nog een beetje extra, ipv achter je toetsenbord te kruipen en tegen andere ouders te roepen dat ze het beter hadden moeten doen. Wie goed doet, goed ontmoet tenslotte. En mocht het noodlot dan toch toeslaan, dan weet ik zeker dat jij ook behoefte hebt aan de armen van andere ouders om je heen en niet aan giftige hate-comments op Facebook. Want echt, lieve ouders, shit happens. En je kunt alleen maar hopen dat het jou niet overkomt.
Lees ook: ‘Sharenting’: TMI, of juist nie?
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
