Als je kind opeens preuts wordt
Dat pubers op een gegeven moment de badkamerdeur op slot doen, dat is heel normaal. Geen enkele 15-jarige dartelt nog vrolijk in zijn adamskostuum over de overloop. Maar dat kleuters ook al preuts kunnen worden, daar had Vala niet helemaal op gerekend.
Ik beschouw mijn gezin als behoorlijk open minded. Over alles kan gepraat worden, niks is raar en we doen niet moeilijk over bloot en seksualiteit. De badkamerdeur gaat nooit op slot en ik loop geregeld naakt door het huis. Niet dat ik nou dagelijks in mijn blote tochus voor het raam sta te dansen, maar ik loop wel gewoon in mijn nakie na het douchen over de gang om mijn kleren te pakken. Ik heb mijn kinderen dus ook nooit geleerd dat ze hun lichaam moeten bedekken, of dat het raar is om elkaar binnen het gezin weleens naakt te zien. Verbaasd was ik dan ook toen ik mijn 6-jarige zoon laatst onder de douche vandaan haalde, hij wat ongemakkelijk in de rondte stond te draaien en toen ik vroeg wat er was opeens zei: “Je mag mijn piemel niet zien, want dat is raar.” Raar? Eh, oke. En toen stond ik even met mijn opvoedkundige mond vol tanden.
Lees ook: Het kind van een ander corrigeren, doe jij dat?
Want hoe komt een 6-jarig jongetje er nou opeens bij dat het ‘raar’ is als zijn moeder hem in zijn blootje ziet? En wat moet je daar dan mee als ouder? Moet je er eigenlijk überhaupt iets mee? Ik weet het niet, dus kan iemand mij misschien van pedagogisch advies voorzien in deze? Ik was namelijk in de veronderstelling dat de preutsheid nog lang zijn intrede niet zou doen in ons gezin en dat ik dus nog zeeën van tijd had om me in die materie in te lezen, maar blijkbaar loop ik grandioos achter op de feiten. Mijn primaire reactie was dan ook direct dingen te roepen als “Wat een onzin!” en “Doe niet zo gek!”, maar achteraf bedacht ik me dat dat waarschijnlijk niet het meeste verantwoorde was om te doen. Mijn zoon voelt dit blijkbaar zo en als hij zijn piemel voor zichzelf wil houden, dan is het niet aan mij om te beslissen dat dat onzin is. Want hij is dan weliswaar mijn zoon, maar het is nog steeds zijn eigen piemel.
Desondanks vind ik hem eigenlijk te jong voor dergelijke schaamte en ik zou het toch wel vervelend vinden als hij zo jong al negatieve gevoelens ontwikkeld omtrent zijn lichaam. Hij is tenslotte pas 6 jaar en ik vind dat hij zo lang mogelijk jong, speels en onschuldig moet blijven en zich het hoofd niet zou moeten breken over dit soort dingen. Dingen die het sowiesó niet eens waard zijn om je het hoofd over te breken, maar wat je nog vergeven is als je brein is overgenomen door puberhormonen waardoor je niet helemaal toerekeningsvatbaar meer bent. Maar waar je in ieder geval echt niet mee bezig zou moeten zijn als je nog gewoon met Lego zou moeten zitten bouwen. Dat is toch gewoon niet normaal?
Wel dus, leer ik na een rondje bezorgd moeder-Googlen. In de leeftijd van 6 tot 12 jaar kunnen kinderen namelijk preutse gevoelens ontwikkelen. Mijn zoon is er dus wat vroeg bij, maar ik hoef gelukkig blijkbaar niet direct met hem naar de kinderpsycholoog. Dat stemt gerust, maar toch vind ik het best wel pittig. Het drukt me namelijk opeens wel heel erg met mijn neus op het feit dat mijn kleine jongetje nu opeens wel heel erg groot wordt. Want als je je gaat schamen voor je eigen mama, dan ben je toch wel echt een beetje van je kinderlijke onschuld aan het verliezen. En je wilt je kinderen nou eenmaal stiekem toch altijd het liefst een beetje klein houden. Ik heb pas net geaccepteerd dat mijn zoon geen baby meer is, maar een halve prépuber in huis, dat kan ik gewoon echt nog niet aan.
Mijn zoon en zijn piemel gaan steeds meer hun eigen leven leiden en ik moet langzaam afscheid nemen van het hele kleine jongetje dat hij in mijn hoofd en moederhart nog steeds is. Voor ik het weet staat ‘ie zich te scheren in een badkamer die op slot is en mag ik niet meer in mijn blootje over de gang omdat hij zich dan niet alleen voor zijn eigen lijf schaamt, maar ook voor dat van mij. Ja, kleine kinderen worden heel snel groot. Gelukkig heb je tegenwoordig ook Lego voor 14-jarigen. Want dan mag ‘ie straks wel de baard in de keel krijgen, als hij dan tussen zijn Playboyposters op zijn kamer zit te bouwen, lijkt het misschien soms toch nog heel even alsof hij nog steeds 6 is.
Lees ook: 10 Dingen die mij nooit zouden gebeuren als ik moeder werd (die natuurlijk toch gebeurden).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
