Als je je kind hoort, terwijl het niet eens in de buurt is (Wie heeft dit ook??)
Vanaf het moment dat je een kind hebt ben je nooit meer alleen. Zelfs als je alleen bent, ben je niet alleen. Tenminste, zo ervaart Femke dat. Zij heeft het idee dat ze haar kind altijd met zich meedraagt, ergens in haar achterhoofd. Ze hoort hem, terwijl hij er niet is. Zijn stemmetje, zijn gehuil….Herkennen jullie dat?
Lees ook: 11 Dingen die niet meer vanzelfsprekend zijn als je een peuter hebt.
Dit schreef Femke erover toen:
Laatst ging mijn zoon Max een weekend naar mijn ouders. Reinier en ik besloten die zaterdagavond naar de film te gaan. Heerlijk, net zoals vroeger. We konden zelfs nog een borrel drinken zonder op hete kolen te zitten, omdat de oppas weg moest. Toen we thuiskwamen liep ik uit een automatisme naar Max’ kamer om te zien of hij lekker lag te slapen. Reinier trok me aan mijn mouw: “Schatje, wat doe je?” Oh ja, hij was er helemaal niet. We gingen naar bed en sliepen een heerlijk lange slaap. Nou ja, lang? Om half acht werd ik wakker omdat ik Max hoorde roepen. Ik stond op en Reinier vroeg: “Wat ga je doen?” “Naar Max”, antwoordde ik en op dat moment besefte ik weer dat hij bij mijn ouders was. Toegegeven, het was dat weekend wel heel erg, maar het is niet iets ongewoons dat ik mijn zoon hoor terwijl hij er niet is.
Soms doe ik in het weekend ’s middags een dutje (omdat ik al om zes uur naast mijn bed stond vanwege een wakker kind) en dan gaat Reinier met Max naar de speeltuin op de hoek. Ook dan hoor ik zo ongeveer om de vijf minuten Max gillen. Het is dan een ander kind, maar de stem van elk kind transformeert automatisch in het mijne. Ik had het al toen hij nog een baby was. Ik hoefde maar in mijn eentje in de supermarkt te lopen en een baby te horen huilen en ik stond meteen paraat: “Ohhhh, er is iets met Max.”
Toen ik nog geen kind had en nadacht over het krijgen van kinderen, leek me de verantwoordelijkheid voor een ander mensenkind het aller heftigst. Het viel me mee, nadat ik Max kreeg. Ik was minder angstig (dat ie dood zou gaan of ziek zou worden of dat ik ‘m zou laten vallen of dat hij gekidnapt zou worden) dan ik van tevoren had gedacht. Little did I know. Het voelen van verantwoordelijkheid zit ‘m juist in het feit dat je NOOIT zonder je kind bent, zelfs als hij of zij er niet in. Vorig jaar waren Reinier en ik een weekendje in Parijs en we verbaasden onszelf erover hoe anders het was dan voordat Max geboren was. We waren er wel met z’n tweeën, maar eigenlijk waren we toch met zijn drieën… alleen, die derde was er niet bij en hoewel we het heerlijk vonden zonder ons handenbindertje te zijn, toch misten we hem ook. En hoorden we hem. In elk Frans kind.
Verantwoordelijkheid en waakzaamheid. Die twee aspecten zijn heel duidelijk aanwezig vanaf het moment dat je een kind op de wereld zet. Hoe je het wendt of keert. Misschien wordt het minder als een kind ouder wordt, maar voor nu moet ik maar accepteren dat waar ik ga Max altijd met mij meegaat. Ook als hij er niet is.
Lees ook: 12 Dingen die ik niet geloofde toen ik een jonge moeder was.
