Als je kind een hamster is…
Mirjam’s zoontje Boris (6) is, net als ieder ander kind, dol op speelgoed. Hij komt er dan ook in om. Maar wat moet een kind in hemelsnaam met twee op afstand bestuurbare auto’s? Niet handig ook, als je klein woont en bovendien weinig opbergruimte hebt. What to do?
Lees ook: 59 Dingen die ik denk tijdens de ochtendspits.
Ok, om te beginnen is het natuurlijk onze eigen schuld. Wij, of vooral ik, gaven hem al dat speelgoed in de eerste plaats. Want hoe leuk is het om op Ebay dat vintage Fisher Price Sesamstraat clubhuisje op de kop te tikken? Zelf hele goeie herinneringen aan! Bovendien, niemand heeft het en ik kon het altijd nog doorverkopen voor veel geld, want dit soort goed geconserveerde exemplaren heb je niet in Nederland. (Dat moest ook wel, want ik betaalde hoge invoerkosten en die had ik even niet voorzien.) Mooi niet dus, want ook al speelt hij er nooit meer mee, hij wil er geen afstand van doen. En dan zijn er nog: de poppenkast, met een heel scala aan figuren, een enorm arsenaal aan Duplo, het speelkeukentje inclusief huisraad, de berg knuffels, (terwijl er niet één zijn lieveling is), tientallen spelletjes, bergen auto’s, een bibliotheek aan kinderboeken en dan ben ik nog niet eens op de helft. Maar ik ben niet de enige schuldige. Er zijn ook allerlei suikertantes, oma’s en andere familieleden die hem (te) vaak iets toestoppen, verjaardagen, Koningsdag (leuk met €5 zelf shoppen, want daar leert hij wat van) Sinterklaas, Kerst (hoezo doen we elkaar ook ineens met Kerst dingen cadeau?) en staan we op een camping waar het haast iedere dag vrijmarkt is en hij nog meer zijn hol binnensleept. Onze caravan in dit geval, die inmiddels ook uitpuilt. Tenslotte is ‘lenen’ tegenwoordig het nieuwe toverwoord, maar mijn Boris leent zelf niets uit en vergeet ook nog wel eens iets te retourneren waardoor de berg alleen maar groter wordt in plaats van kleiner.
Tijd dus voor een andere strategie. Niet in de laatste plaats omdat ik pislink word van kinderen die zeggen zich te vervelen terwijl ze werkelijk omkomen in het speelgoed. De eerste stap was het houten piratenschip waar hij, na een nachtje bij oma ineens mee thuiskwam, onmiddellijk terug te sturen. Sorry, inderdaad niet zo aardig, maar misschien kan hij er mee spelen als hij bij jou is? Goed plan, vond ook oma gelukkig. Sowieso is familie en andere oppassers van tevoren inseinen wel een goeie. Geen cadeaus alsjeblieft, ga gezellig iets samen eten, maar alsjeblieft geen cadeaus. Nee, ook niet als hij zo leuk weet te vertellen over die nieuwe Lego NinjaGo en Transformers. Of anders gewoon speelgoedwinkels vermijden, net zo makkelijk. De tweede stap was hem alleen Lego te laten vragen voor zijn verjaardag, want dat kon er nog wel bij in die opbergdoos. De derde stap was, soms gewoon iets weg gooien op een handig moment. Nou ja, alleen dat lelijke kermisspeelgoed dan. Dat al stuk gaat als je er alleen maar naar kijkt. En verder? Ben ik niet gekomen.
‘Weet je wat je moet doen? De helft opbergen, dan zien ze weer wat ze hebben en spelen ze ineens wel weer met die Playmobil die lag te verstoffen.’ Deze tip, die echt iedereen altijd geeft, werkt helaas niet bij ons, want Boris weet precies wat mist en vraagt er dan alsnog om. Toen las ik over die actrice die dít doet rond de kerstdagen: samen met haar dochter, speelgoed, waar ze niet meer mee speelt, laten uitzoeken voor de vluchtelingen of ander een goed doel. Hoe mooi? Zo breng je ze gelijk nog iets bij. Maar inmiddels weet Boris precies wat vluchtelingen zijn en dat de kinderen in India al blij zijn met emmer en schep, maar als het puntje bij het paaltje komt, houdt hij alles stevig vast. Voor mijn broertje, zegt hij dan. Daar zit natuurlijk wat in, maar Jesse is nog maar een baby en wat als deze net zo’n hamster wordt? Wat een luxeprobleem ook. En dan te bedenken dat we laatst zo’n lol hadden in het park met zelf geknutselde poppetjes van takken en blaadjes..nog tips anyone?
Lees ook: Dit zijn de beste vijf opvoedtrucs die ik opstak tijdens mijn eigen jeugd.
