Als je nesteldrang krijgt en je man er een enorme zooi van maakt
Vala is hoogzwanger en met verlof. Normaliter is ze niet bepaald een huiselijk type, maar nu haar zwangerschap op z’n eind loopt, krijgt ze ineens last van hormonale aanvallen. En dat is niet handig in combinatie met een man die opeens het halve huis wil gaan verbouwen.
Eigenlijk ben ik helemaal niet zo met zwanger zijn of de baby bezig geweest, deze zwangerschap. Ik ben niet hysterisch allemaal dingen gaan kopen, heb vrijwel niks gelezen over zwangerschap en de kamer waar die baby straks moet slapen is nu, met 38 weken, nog steeds een zooi. Mario heeft acht maanden lang bij al zijn vrienden lopen opscheppen dat hij de meest relaxte zwangere vrouw ooit had en dat hij, afgezien van die groeiende buik, eigenlijk helemaal niks aan me gemerkt heeft. Daar moet hij nu echter van terugkomen, want de hormonale stoppen zijn uiteindelijk toch doorgeslagen.
Lees ook: Waarom je drie weken voor de bevalling nog gaat verbouwen.
Alles moet namelijk af. En schoon. En op alfabetische volgorde, als het even kan. Ik heb al drie keer alle rompers in de commode opnieuw opgevouwen. De kraamlijst meermaals doorgelopen. De hydrofielen gestreken. Dat móet gewoon. Ik weet niet waarom, maar het móet. Ik vermoed dat de wereld anders vergaat, zo belangrijk is het. Enigszins onhandig is het daarom dat Mario om de één of andere duistere reden heeft besloten dat hij nu opeens aan wat home improvement wil gaan doen. Al maanden wonen we in dit huis, maar nu worden er plotseling overal gaten geboord en komt hij ieder weekend binnen met volgeladen tassen van de Gamma. Met als resultaat dat het hele huis vol met stof en levensgevaarlijk gereedschap ligt. Reden genoeg voor mij om menig hysterische paniekaanval te krijgen. Want halló, hoe moet ik nu in mijn weeën duiken als mijn huis, mijn serene baringscocon, opeens een soort stoffige bouwkeet is geworden? Ik kan toch niet ontsluiten tussen de decoupeerzagen?
Laatst had hij de hele babykamer volgezet met dozen en kratten met rotzooi. Toen ik de deur opendeed en de totale chaos in het kamertje aanschouwde, ben ik in huilen uitgebarsten. Want wat nou als de baby op dat moment, spontaan, ter plekke, uit me zou komen vallen? Dan moest dat arme kind zeker slapen in zo’n doos van Passies Verhuizers? Ik heb even overwogen van hem te scheiden, simpelweg omdat het toch gewoon niet te geloven is dat zo’n vent niet begrijpt dat je een babykamer niet gebruikt als opslagruimte als je vrouw hoogzwanger is. Ga gewoon in de schuur Bob de Bouwer staan uithangen ofzo. Ik bedoel, hoe moeilijk kan het zijn?
Een paar dagen geleden heb ik mijn zoon meegesleept naar de Hema. Stiekem, toen Mario naar zijn werk was, omdat hij vindt dat 25 hydrofielen genoeg zijn. Wat natuurlijk volslagen onzin is (en bovendien verdenk ik hem ervan dat ‘ie gewoon graag ruimte in de commode overhoudt voor zijn verzameling schroevendraaiers). Uiteindelijk verlieten we de winkel met nog eens 25 hydrofielen, zes verschillende soorten moltons, de hele baby badverzorgingslijn, alle newbornpakjes die ze hadden en een luier-emmer (die ik Terrorist nr. 1 naar huis heb laten dragen, ondanks dat die groter was dan hijzelf). Ik ben namelijk van mening dat als Mario een klein fortuin mag uitgeven aan steigerhout, ik best onze spaarrekening mag stukslaan op spuuglappen. Zeker ter compensatie van nesteldrang die in huis nergens op gebotvierd kan worden. Al die hormonen binnenhouden, dat moet wel problemen opleveren. Voor je het weet flip ik dan tijdens de bevalling zoals Regan in The Exorcist. En dat kan ook nooit goed zijn voor mijn huwelijk.
Ik heb nog anderhalve week tot de uitgerekende datum en zo langzamerhand begin ik lichtelijk te hyperventileren. Waarschijnlijk zit er niks anders op dan één dezer dagen die topzware dozen met Mario’s rotzooi eigenhandig uit het raam van de babykamer kieperen. Ik denk wel dat mijn vliezen daar spontaan van breken en dat geeft dan natuurlijk ook weer een hoop troep. Maar goed, Mario is nu toch al bezig met klussen, dus dan kan ‘ie net zo goed in een moeite door een nieuw parketje leggen. Die bevalling duurt waarschijnlijk toch weer een eeuwigheid, dus dat kan hij dan mooi doen als ik de weeën lig weg te puffen. Heb ik uiteindelijk toch nog wat ik wil. En Terrorist nr. 3 een heel blits kamertje.
Lees ook: Wat ik van mijn zwangerschapshormonen allemaal moest kopen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
