Als je kind niet wil slapen (en JIJ wél!!)

Als er iets gekmakend is, is het wel een kind dat niet wil slapen. Dat dreint en brult en knuffels uit zijn bed gooit en vooral…heel hard HUILT. Renske’s zoon Dex sliep gisteren vijf uurtjes en zij… drieënhalf.

Kon ik maar in het hoofd van mijn kind kijken. Dan had ik de ellende van vannacht misschien niet mee hoeven te maken. Drieënhalf uur slaap…ik vind dat echt niet normaal. Het gekke is dat ik sinds mijn moederschap zo’n hoog adrenaline level heb dat ik de dagen toch vaak zonder al te veel moeite doorkom. Het begon ermee dat Dex al bij het naar bed brengen niet wilde gaan liggen. Na een uur gekrijs en smeekbedes om wat drinken, kwamen we aan in de fase dat hij samen met mij een halfuurtje gossipgirl mocht kijken (‘Als je maar heel stil bent, Dex, want mamma moet zich goed kunnen concentreren op Blair en Serena’). Tussendoor appte een vriendin me dat ze NOOIT een tweede kind wil, want ook háár kind huilde al drie kwartier. Toen raakte ik ervan overtuigd dat het iets met de maan te maken had. Maar fok de maan, moeders hebben broodnodig ontspanning nodig als de kinderen eindelijk in hun nestje liggen.

LEES OOK: Weer slecht geslapen? Zo verschijn je top op je werk!

Tussen half elf en half een maakte mijn hart een sprongetje toen het toch gelukt leek om Dex te laten slapen in zijn eigen bed. Daarna begon De Hel echter opnieuw. Huilen huilen huilen. Eruit halen leidde er meteen toe dat hij stil was en een verhaal begon over een papegaai en een trein. Rutger en ik haalden alles uit de kast: ‘AL je vriendjes slapen, pappa en mamma slapen, dus jij moet nu ook gaan slapen’. We zaten een halfuur naast zijn bed. Lieten hem een half uur huilen. En namen hem ten einde raad maar bij ons in bed. Ik kon inmiddels ook wel janken en telde de slaapuren die nog over waren in mijn hoofd. Rutger was het na een uur getrappel en geklets in het grote bed ook wel weer zat en bracht onze zoon terug naar zijn eigen kamer. Hij huilde nog een klein huiltje en toen was het stil. Niet veel later hoorde ik mijn man naast me snurken.

En ik…ik zag het vier uur worden.
Zo opgefokt was ik.

LEES OOK: Dit zijn de ongeschreven waar peuters zich aan houden