Als je je zorgen gaat maken over de jeugd van tegenwoordig (en hoe asociaal je eigen kinderen kunnen worden!)
Oke, met het risico om over te komen als een zure, oude muts, maar: wat is er aan de hand met de jeugd van tegenwoordig?! Ik ben 33 jaar en wil zelf graag geloven dat dat nog niet zó oud is dat ik de generatie onder mij niet meer begrijp. Maar als ik sommige dingen hoor, houd ik mijn hart vast voor mijn Terroristen. Worden die later ook zo?
Laatst zat ik nietsvermoedend op de bank met de radio aan. Verdiept in een goed boek en mijn twee kinderen zoet spelend met hun hardhouten boerderijdierenpuzzel aan mijn voeten, genoot ik van een rustige en verantwoorde gezinsmiddag. En toen klonk er opeens een dof gedreun uit de speakers achter mij… “Als je bitch wil chillen, is het geen probleem, dan ga ik er heen. Want ik heb drank en drugs. Ja, drank en drugs”. Ehm…excuse me?! Verbijsterd scheurde ik me los van de hilarische columns van Sylvia Witteman en was even in dubio. Een snoekduik maken naar de iPad om dit muzikale verderf in de kiem te smoren, of snel de onschuldige oortjes van mijn kroost dichtdrukken en deze vijf minuten verbaal geweld trotseren? Terwijl ik de obsceniteiten met verscheidene hardhouten geiten uit de hoofdjes van mijn hartelapjes probeerde te weren, zat ik zelf getergd de lyrics van een opgeschoten puber die, na een rondje Googlen, te boek blijkt te staan onder de welluidende naam ‘Lil Kleine’, moeizaam uit. Werkelijk, waar het moet het heen met de wereld? En dus met onze kinderen?
LEES OOK: 25 regels over opvoeden en kinderen (die je niet uit de boekjes haalt!)
Was ik nou zo’n zoetsappig braaf kind, of luisterden wij vroeger gewoon niet naar dit soort dingen? Ik kan me in ieder geval niet herinneren dat de ‘bitches’ en ‘ho’s’ je om de oren vlogen in mijn tijd. ‘Chillen’ deden we sowieso niet (serieus, ik vraag me echt af wat dat precies inhoudt) en mijn eerste alcoholische versnapering nuttigde ik toen ik de gezegende leeftijd van 21 jaar had bereikt (oke, daarna ben ik ook wel even los gegaan, maar hee, toen was ik dus officieel al wel volwassen). Laatst vertelde een vriendin van mij, die docent is op een middelbare school, dat zij een 13-jarige bakvis tijdens een schoolfeestavond met een alcoholdelirium uit een park had moeten plukken. Driekwart fles wodka had het grietje soldaat gemaakt met een vriendinnetje. Ze waren voor aanvang van het feest namelijk even in dat park gaan ‘chillen’. De vet cool versierde aula hebben de meisjes die avond niet gezien. De steriele behandelkamers van de EHBO van het dichtstbijzijnde ziekenhuis dan weer wel. Ja, ik weet het niet hoor, maar op mijn 13e liet ik mij toch liever diep in mijn ogen kijken door de knapste jongen van de klas tijdens een rondje schuifelen, dan door een arts van middelbare leeftijd die mijn maag kwam leegpompen. Maar het kan aan mij liggen natuurlijk.
Mijn Terroristen zijn nog klein, een kleuter en een peuter. Dus voorlopig atten die alleen maar appelsapjes op het kinderdagverblijf. Mijn zoon vindt meisjes ‘stommies’ in plaats van ‘bitches’ en mijn dochter weet nog niet hoe ze moet twerken. Maar als ik het zo aanzie, kan dat nooit meer echt lang duren. Ik vind dat best wel verontrustend. Want ze worden zo snel groot, je knippert met je ogen en de puberteit staat voor de deur. Die komt bovendien ook steeds maar eerder, dus voor je het weet zitten ze op hun 10e al aan de Bacardi Breezers (of tegenwoordig zal het wel gewoon Single Malt Whiskey zijn trouwens) en kun je met je dochter naar de huisarts voor de anticonceptiepil. Dat klinkt misschien wat hard en ongenuanceerd, maar ik kan niet ontkennen dat ik er soms bang voor ben. Want soms zie ik van dat soort kleine meisjes (ja, dat zijn het in mijn ogen toch gewoon nog echt), in veel te korte rokjes op de fiets, knipperend met hun veel te lange wimpers naar jongetjes met het babydons nog op hun wangen en uit hun iPhone het nieuwste vrouwonvriendelijke hitje van Ja Rule of een andere obese rapper die stiekem al jaren dood is (serieus, hebben jullie die tekst van dat nummer van wijlen de Notorious BIG weleens gehoord?! Shocking…) en dan slaat de schrik me om het hart. Want hoe leer ik mijn Terroristen straks, dat dat soort teksten niet normaal zijn? Dat drank en drugs geen goed idee zijn? En neuken op je 12e eigenlijk ook gewoon niet echt?
Ik zal wel over the hill en dus niet meer van deze tijd zijn, maar het wordt voor mij nog een dilemma hoe ik hiermee om moet gaan. Want natuurlijk wil ik niet dat zure zeikwijf worden, van wie nooit iets mag en met wie je niet kunt praten. Echt, ik wil best de coole moeder zijn, maar als mijn zoon in het fietsenhok meisjes op hun kont gaat slaan en ik krijg er lucht van, kan ‘ie zelf klappen krijgen. En nee, mijn dochter mag niet naar school in een hotpants waar haar billen uithangen. Sorry, maar die kont stop je maar in een ordentelijke onderbroek. Mama droeg op haar 13e ook gewoon Snoopy slipjes van de Hema. Dan maar een ouderwetse zeurmoeder, het is niet anders. Ik had het niet zien aankomen, maar blijkbaar is het toch zover gekomen: ik ben 33 en nu al een moraalridder.
LEES OOK: Kinderen opvoeden in een onveilige wereld, moet je dat wel willen?
Ik gok erop dat ik nog minstens vijf jaar heb voor de eerste jeugdpuistjes bij mijn kroost hun akelige witte kopjes laten zien. Tot die tijd bij ons op Spotify dus noodgedwongen alleen maar Bert en Ernie en K3. Alhoewel de teksten van die drie dames ook best nog weleens discutabel zijn. En hun rokjes ook wel heel erg kort. Ja, dat zijn eigenlijk net zulke erge ‘bitches’, nu ik erover nadenk. Ik vrees dat er niks anders op zit dan alle elektronica de deur uit doen en voortaan zelf dus maar muziek te moeten maken. We hebben tenslotte minstens acht hardhouten xylofoons, dus dat moet goed komen. Daar kan die Lil Kleine nog een puntje aan zuigen. Want als wij willen chillen is ‘t geen probleem…
Lees meer van Vala op haar eigen blog: Stadsmeisje op het platteland.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
