Anne wil nog een kind – maar is bang dat ze daarmee de planeet om zeep helpt
Anne heeft twee kinderen en wil eigenlijk nog wel een baby. Alleen maakt ze zich ook zorgen om onze planeet. Want al die kinderen, dat laat nogal een ecologische voetstap achter.
“Hoeveel kinderen wil jij?” vroeg een vriendin heel lang geleden aan me. “Nul of drie”, antwoordde ik. “Drie? Je weet niet wat je zegt!” Klopt. Ik had geen idee (zij wel, ze had een zus met drie piepkleine kinderen en zag het gezwoeg van dichtbij). Ik had ook zeer makkelijk praten want ik wílde helemaal geen kinderen. Ik had dus net zo goed alleen maar ‘nul’ kunnen zeggen. Dat ik er ‘drie’ achteraan zei, was slechts voor de vorm. Twee kinderen leek me zo saai en burgerlijk. Dat hadden we zelf namelijk thuis ook en zoals het bij ons thuis was, dat wilde ik in ieder geval op geen enkele manier.
Lees ook: Weg met die al die goedkope meuk! (Waarom je niet meer naar de Action moet).
Hoe dan ook, er kwam toch een baby en het is écht waar: een uur na haar geboorte, ze lag nog in warmhoudfolie gewikkeld tegen de blote bast van mijn vriend, stond ik op uit het ziekenhuisbed en dacht: dit wil ik nog een keer! Dat gevoel bleef. Heel sterk. Vandaar dat we 8,5 maand na haar geboorte opnieuw een versmelting van zaad- en eicel organiseerden en zo kwam zes maanden geleden onze tweede baby ter wereld.
Twee kinderen blijken allesbehalve saai en burgerlijk. Wat zeg ik: ik vind het super en fantastisch! Zo fantastisch dat ik een derde wil. Heel graag. Er is alleen één probleem: ik maak me nogal druk over milieuvervuiling en overbevolking. Lange vliegreizen maak ik niet. Ik ga wel binnen Europa op vakantie. Nieuwe kleren en spullen doen me ook helemaal niets. Kort douchen: geen probleem. Tot zover geen centje pijn. Maar een derde kind opofferen voor het hogere doel? Hallo, dat is nogal wat!
Ik probeer mezelf toe te spreken dat drie kinderen echt, echt, heel veel gedoe opleveren. Dat ze veel geld kosten. Dat het met drie kinderen onder de drie jaar godsonmogelijk is om de deur ooit nog uit te komen. En dat mijn vriend twee wel genoeg vindt telt toch ook (een klein beetje) mee. Deze bezwaren helpen om het verlangen te temperen. Soms. Vijf minuten. Ondertussen heb ik ook alvast nagedacht hoe ik, mocht een derde zich toch aandienen, mijn geweten kan sussen en het gemiddelde aantal geboortes in Nederland niet verder op hoef te stuwen. In 2017 kreeg de Nederlandse vrouw gemiddeld 1,62 kinderen. Ik zoek dus twee vrouwen die ieder één kind hebben. Met z’n drieën hebben we er dan vijf. Vijf gedeeld door drie is 1,67 kind per vrouw. Opgelost! Vrijwilligers kunnen zich bij mij melden!
Lees ook: Biologische voeding voor je baby, moet dat nou echt?
