Als je dochter helemaal niets heeft met jurkjes, poppen en andere roze shit (en jij wél!)
Toen Vala bij de 20-weken echo hoorde dat haar tweede kind een meisje zou zijn, verheugde ze zich enorm op alle roze jurkjes en Barbies. Inmiddels speelt haar dochter al vijf jaar veel liever met auto’s dan met poppen. En die jurkjes? Die liggen te verstoffen in de kast…
Toen ik een jaar of vijf was, liet mijn moeder me eens een test maken in de Opzij. Die test moest bepalen hoe het zat met je feministische instelling. Aangezien mijn moeder hoogstpersoonlijk haar bh’s verbrand heeft op de barricades in de jaren ‘70, was het voor haar van groot belang dat ze haar feministische genen had doorgegeven aan haar enige dochter. Ik kan me nog slechts één vraag herinneren: “Wat zou je doen als je in een donker steegje belaagd wordt door een opdringerige man?”. Na er even over nagedacht te hebben, besloot ik dat ik het waarschijnlijk het beste zou zijn om de man in kwestie een ferme trap in zijn ballen te geven. Mijn moeder knikte goedkeurend en legde de Opzij weg. Missie geslaagd.
Lees ook: Hoe overleef ik een peuter? (De Survivalgids).
Ondanks dat ik als kleuter al groot voorvechter was van de vrouwenrechten, heb ik wel geleden onder mijn moeders feministisch regime. Ik mocht geen Barbie, want dat was seksistisch. De lakschoentjes die ik zo graag wilde hebben waren uit den boze en mijn ouders hebben jarenlang complimenten gekregen over hun leuke zoon, aangezien ze mijn haar in een bloempotkapsel knipten en me alleen maar ribfluwelen tuinbroeken aantrokken. Ik denk dat ik een klein trauma heb opgelopen van het negeren van mijn meisjesachtigheid. Dat is waarschijnlijk de reden dat ik in het wit getrouwd ben, precies 9 maanden daarna mijn eerste kind baarde en er altijd een grote collectie bh’s op na heb gehouden. De Dolle Mina’s zouden er geen goed woord voor over hebben.
Toen ik te horen kreeg dat mijn tweede kind een meisje zou zijn, was ik dan ook verheugd. Eindelijk zou ik al die jaren van opgekropte roze verlangens kunnen botvieren op mijn eigen dochter. Moedeloos moest mijn man aanzien hoe het huis zich vulde met piepkleine roze jurkjes, schoentjes met strikjes en gebloemde lakentjes. Dreigend verkondigde ik dat onze dochter net zoveel Barbies mocht hebben als ze zelf wilde en dat we absoluut, onder géén voorwaarde, ooit haar haren kort zouden knippen. Toen de bevalling zich aandiende sleepte hij braaf een hele koffer met suikerzoete pakjes en roze teddyberen mee naar het ziekenhuis. Je kunt tenslotte als vrouw je leven niet beginnen zonder iets om aan te trekken. Wat er ook gebeurde, mijn dochter zou stylish de luiers in gaan.
Inmiddels is mijn dochter bijna 5 jaar. En heb ik moeten accepteren dat ik de enige vrouw in huis ben. Af en toe strijk ik mistroostig over de stapel jurkjes in haar kast, terwijl ze buiten met haar grote broer door de modder rolt. De babypop die ik wanhopig in haar armen probeer te drukken, wordt per direct verwisseld door een compleet wagenpark aan auto’s en als het buiten te erg regent om in een boom te klimmen, zit ze in de huiskamer vergenoegd gereedschap te bouwen van Lego. “Kijk mama, wat een mooie hamer!” roept ze dan stralend, terwijl ik snikkend de haren van haar poppen kam, die ze ergens achteloos in een hoekje heeft gesmeten. Ik heb mijn hoop om oma te worden inmiddels compleet op mijn jongste dochter gevestigd, want met de moedergevoelens van haar zus is het droevig gesteld.
Verhuizen naar een plek buiten de stad, met heel veel bomen om in te klimmen en verscheidene modderpoelen als het geregend heeft, blijkt dan ook niet goed te zijn voor het stimuleren van mijn dochters vrouwelijkheid. Waar ik haar tot voor kort af en toe nog wel in een jurk gehesen kreeg, weigert ze nu pertinent. “Nee, ga weg mama!”, gilt ze iedere ochtend bij het aankleden. “Ik wil geen jurrek!”. Toen ik haar laatst in de kamer van haar broer aantrof, waar ze bezig was stiekem haar rok te verwisselen voor één van zijn broeken die middag een arsenaal autootjes parkeerde in haar poppenhuis, heb ik het maar opgegeven.
Over drie dagen is ze jarig, maar ik denk dat ik dat speelgoedkeukentje wel op mijn buik kan schrijven. Misschien moeten we haar een werkbankje geven, dan kan ze fijn mee klussen met Mario. Ze moet eigenlijk ook nog naar de kapper binnenkort, maar ik denk dat ik me het geld bespaar en gewoon mijn moeder een bloempotkapseltje laat knippen. En die droom om over een paar jaar samen haar eerste bh’tje te gaan kopen, zal ik maar helemaal loslaten. Weliswaar zijn er weinig barricades meer om op te klimmen, maar op onze zelf aangelegde composthoop kun je vast ook prima bh’s in de fik steken.
Overigens heeft mijn zoon er regelmatig flink de zeik over in dat hij niet van die mooie jurkjes heeft. Misschien dat ik de rollen gewoon omdraai. Ik denk dat mijn moeder nog nooit zo trots is geweest.
Lees ook: 22 On-be-grij-pe-lijke foutjes waar peuters elke dag weer tegenaan lopen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
