Als je bang bent dat de wereld vergaat terwijl je net een baby hebt

Je moet wel van staal zijn wil je je niet enigszins zorgen maken over de toekomst die voor ons lijkt te liggen. Toch had Mirjam zo haar manieren gevonden om al het wereldnieuws buiten haar deur te houden en daar heeft ze nu een best een beetje spijt van.

Als ik toen had geweten wat ik nu allemaal weet was ik misschien wel nooit aan die tweede begonnen. Daarvoor is het nu te laat. Jesse is en blijft. De grote vraag is dan ook waarom ik me destijds niet wat meer in de actualiteit verdiept heb, maar dat antwoord is simpel: omdat ik het gewoon niet langer aankon en dat is eigenlijk al een tijdje zo. Zo heb ik mijn televisie lang geleden al bij het grof vuil gezet en kijk ik alleen nog on demand (en dat is meestal iets luchtigs in plaats van het journaal), lees ik de krant alleen nog op zaterdag en dan het liefst meteen alleen die leuke, vrolijke bijlage en surf ik op NU.nl direct naar de roddel en achterklap omdat ik al die vreselijke berichten over Trump en Syrië gewoon niet meer kan handelen. Best opmerkelijk voor iemand die journalist is. Oké geen hardcore nieuwsjager, maar toch.

Lees ook: Kom niet aan mijn keuzevrijheid, want ik heb er recht op (en jij ook)!

Toen ik zwanger raakte van Jesse werd dit alleen maar erger. Kon ik eerst na drie keer ademhalen nog best een artikel lezen over kinderleed in oorlogsgebied, eenmaal een baby in de buik besloot  ik ook hier maar mee te stoppen wilde ik de rest van de dag niet in tranen doorbrengen. Als je het niet leest, is het er ook niet, moet ik gedacht hebben. In ieder geval niet in mijn wereld, wat natuurlijk onzin is, want dit ís mijn wereld en het gaat alles behalve goed.

Maar goed, dit hield ik prima vol die negen maanden en de periode na zijn geboorte eigenlijk ook. Mijn Facebook account had ik in de maanden daarvoor al opgezegd en verder trakteerde ik mezelf op vrolijke romcoms terwijl ik dat ei lag uit te broeden op de bank. En als ik al iemand trof die ten overstaan van mij toch leegliep op alle aanslagen en smeltende ijskappen, ging het mijn ene oor in en het andere weer uit. Met gemak. In mijn hoofd geen gedoe. Dacht ik.

Achttien maanden heb ik dit dus weten vol te houden, maar op een gegeven moment ging het gewoon niet meer. Want zelfs op de achterklap kwamen ineens filmpjes van huilende sterren voorbij die zich met kracht tegen het naderende onheilsbeleid van Trump keerden en ook mijn zoon van zes begon ineens over de slechterik in Amerika die president zou worden en dat er dan misschien oorlog kwam. Langzaamaan besloot ik dat het tijd werd om de deur maar weer eens op een kiertje te zetten, wilde ik niet als een onwetende holbewoner eindigen en steeds met mijn bek vol tanden staan.

En dus luisterde ik de hele avond naar die vriendin van me die zich al jaren verdiept in milieukwesties en voornemens is in een zelfvoorzienende commune in het buitenland te gaan wonen omdat het einde der tijden volgens haar nabij is. Ze wist me dan ook te vertellen dat heel Nederland over pak ‘m beet minder dan twintig jaar waarschijnlijk onder water zal staan en dat kwam behoorlijk bij me binnen. Dat de kans groot was dat wij zelf straks ook als vluchtelingen zouden eindigen op bootjes richting Afrika, waar we een allerminst warm welkom zouden kunnen verwachten. Daarna sprak ik die andere vriendin die twijfelde over de opleiding die ze naast haar baan wilde gaan volgen omdat ze gelezen had over die Derde Wereld Oorlog die in 2020 uit zou kunnen breken en zich dus serieus afvroeg of ze niet beter de resterende jaren met haar kinderen kon spenderen als het dan toch op zijn eind zou komen te lopen allemaal.

Waarop ik me verschrikt en verwoed op internet stortte en een inhaalslag van máánden maakte en werkelijk alles, maar dan ook alles, las en bekeek wat los en vast zat (ja ook die afschuwelijke berichten uit de hel van Syrië) en zo een Mount Everest aan nieuwsberichten tot me nam, om vervolgens haast kokhalzend de conclusie te trekken dat we maar beter naar Finland konden emigreren, want dat land stond in de top tien van meest veilige landen en daar zou ik mijn man misschien nog wel mee naar toe krijgen, want Nieuw Zeeland, ook in diezelfde lijst, was wel heel ver weg ineens.

En dus zat ik niet langer naar huizen in Haarlem te zoeken, maar zocht ik in Finse gehuchten als Heinävesi en Savonlinna naar houten huizen met rode puntdaken en sauna’s waar ik me misschien nog kon verstoppen als die Apocalyps zou naderen, om me plotseling te realiseren dat Finland wel heel dichtbij dat rare Rusland lag, dus dat het nog maar de vraag was hoe safe we daar zouden zijn in the end. En bovendien besefte ik me ook dat wegvluchten alleen maar egoïstisch is en totaal niet bijdraagt aan een betere wereld. Dat ik het misschien gewoon anders aan moet pakken in het vervolg. Want het gekke met nieuws is, dat de angst na een paar dagen toch gewoon weer weg ebt. Omdat het leven gewoon doorgaat. Kinderen toch gewoon naar school moeten worden gebracht, boodschappen moeten worden gedaan en rekeningen betaald. Dus bevend onder dekens gaan liggen en fantaseren over een veiliger bestaan elders was geen optie in dit geval. Want wat is echte veiligheid? Bestaat dat eigenlijk wel? Als ze met bommen gaan gooien ben ik in Finland straks ook mooi de Sjaak en misschien kom ik morgen wel onder de tram of stikt mijn kind in een Legoblokje en is daarmee mijn einde van de wereld ook ingezet.

Beter was het om uit die zelf gecreëerde luchtballon te stappen en mondjesmaat het nieuws weer tot me te nemen. Dit ook écht te voelen en dan maar even te huilen gewoon. En daar vervolgens iets concreets mee proberen te doen. Hoe klein ook. Dus dankbaar zijn voor het relatief veilige land waar in ik woon, de gezonde kinderen die ik heb en hier nog meer van proberen te genieten in plaats van te klagen, mijn oude buurman wat vaker helpen, minder stressen, nu eindelijk voorgoed stoppen met roken, dat afval nu echt op de juiste manier scheiden, korter douchen, minder of geen vlees meer eten en geld geven aan de vluchtelingen en hopen dat het goed terecht komt of gewoon de mooie tips van Vala opvolgen die ze beschreef in dit stuk.

Dus wakker worden, maar je niet uit het veld laten slaan want daar heeft niemand wat aan. En dan maar hopen dat het allemaal mee gaat vallen in the end en we met aandachtig leven de beloofde rampspoed nog af weten te wenden. Laat dat alsjeblieft het geval zijn, alstublieft God, want ik moet er niet aan denken dat mijn kinderen hooguit dertig zullen worden. Echt niet.

Lees ook: President Trump: hoe verantwoorden we dat aan onze kinderen?