Waarom je er vooral wél over moet praten als het zwart is na de bevalling
Die roze wolk? Die is voor veel vrouwen helemaal niet zo roze. Maar daar wordt niet echt over gepraat. Terwijl juist dat praten een hoop zou kunnen schelen. Vala had gewild dat ze haar mond open had gedaan.
Ik wilde dat iemand mij had verteld over het zwarte gat. Dat gat waarin je kunt vallen als je een kind hebt gekregen. Iedereen heeft het altijd maar over die roze wolk en dan is het best een schok als die wolk geen gouden, maar een gitzwart randje blijkt te hebben als je er eenmaal op zit. Ik wist in ieder geval totaal niet wat me overkwam en daarom zei ik maar niks. Huilde ik alleen en in stilte en worstelde ik maanden van duisternis door, zonder te weten waarom het zo donker was. En ik ben niet de enige.
LEES OOK: Brief aan mijn kinderloze vriendinnen: dankjewel dat jullie zijn gebleven.
Je hoeft je niet te schamen
Pas veel later hoorde ik dat er meer vrouwen zijn die hier doorheen gaan. En die er ook niet over praten. Omdat ze zich schamen, net als ik. Waardoor ze niet geholpen kunnen worden. Maar juist als je je ongelukkig voelt terwijl je dat kleine hoopje geluk in je armen hebt, dán moet je je mond open doen. Achteraf gezien wilde ik dat ik dat had gedaan. Omdat ik het mezelf veel moeilijker heb gemaakt dan het waarschijnlijk had hoeven zijn. Omdat ik me helemaal niet hoefde te schamen voor wat ik voelde. Omdat ik mijn omgeving de kans heb ontnomen mij te helpen. Terwijl ze dat zo graag hadden gewild.
Tegen alle vrouwen met een postnatale depressie wil ik zeggen: praat. Roep, huil, schreeuw. In ieder geval: laat je horen. Je bent niet raar, je bent niet alleen en er zijn mensen die je opvangen. Wíllen opvangen. Mijn ex-man wilde mij graag opvangen, maar ik gaf hem de kans niet. Had hij me uitgelachen als ik hem verteld had over mijn gevoelens? Was hij boos geworden, had hij me voor gek verklaard? Nee, natuurlijk niet. Hij had me geholpen. Net zoals al die andere mensen die met een schuin oog bezorgd naar mij keken, maar die ik wegwuifde met “Nee hoor, het gaat prima! Niks aan de hand.” It takes a village to raise a child, luidt het gezegde en dat dorp, dat netwerk, is er niet alleen voor dat kind. Het is er ook voor jou.
Praat erover
Na de geboorte van mijn derde kind werd ik niet gegrepen door het monster dat PND heet. Ik denk dat dat grotendeels komt doordat ik heb gepraat. Van tevoren, met mijn man en de verloskundige, over wat er de vorige keer was gebeurd en hoe bang ik was voor een herhaling. En achteraf, met mijn man, die door al die gesprekken wist waar hij op moest letten. Die me goed in de gaten hield en ervoor waakte dat ik kon herstellen na de bevalling. Dat ik niet aan het slaapgebrek ten onder ging, iets wat bewezen een grote trigger is voor het ontstaan van een postnatale depressie. Die daarom weken vrij nam van zijn werk en zoveel mogelijk dingen op zich nam, zodat ik bij kon komen en daadwerkelijk kon genieten van mijn baby. En met wie ik iedere dag praatte over mijn gevoelens, of ze nou rationeel waren of niet, zodat ik ze maar kwijt was en niet van binnen vast bleef houden. Waar ze een eigen leven konden gaan leiden en het mijne konden overnemen.
Dus zit jij met je verse baby in je armen ‘s avonds in je eentje stiekem stil op de bank te huilen, of ga je door het leven met een geforceerde lach op je gezicht omdat je niet wilt dat mensen zien wat er onder dat masker zit? Houd ermee op en doorbreek die stilte. Want in je hoofd en in je hart is het helemaal niet stil en dat mag iedereen best horen. Als je baby huilt, dan ben jij er om hem te troosten. Maar ook jouw tranen mogen gedroogd worden. Ook een moeder moet af en toe gewiegd worden.
LEES OOK: Als je best wel oude ouders bent.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
