Als het nieuwe jaar ook écht een nieuw begin is
Vala is blij dat 2015 eindelijk voorbij is, want het was me het rampenjaar wel, op vele fronten. In 2016 wordt daarom alles anders, is het plan.
Als ik op de eerste dag van 2016 ‘s ochtends met mijn Terroristen over straat loop, is het stil. Het is koud en mistig, maar tussen de nevelige flarden breekt de zon al door en kunnen we de blauwe lucht erboven zien. Er fluiten vogeltjes en daardoor voelt het lente-achtig. Fris, schoon, als de onbeschreven bladzijden van een heel nieuw dagboek. Mijn dochter huppelt vrolijk aan mijn hand en mijn zoon kletst honderduit over het vuurwerk dat hij gisteravond gezien heeft. En de kinderchampagne die hij gedronken heeft, waardoor hij zich heel groot voelde. Ik glimlach en haal diep adem, de knisperige januarilucht vult mijn longen. Ik breng mijn kinderen naar hun vader, na een hele fijne afsluiting van het jaar 2015, het jaar waarin alles 180 graden draaide. En ik voel nu: het is goed zo.
Lees ook: Waar je je als moeder nooit voor hoeft te verontschuldigen.
Toen we er middenin zaten, leek het alsof er aan vorig jaar nooit een einde kwam, maar nu we het dan achter ons hebben gelaten, kan ik niet geloven hoe ontzettend snel het is gegaan. Hoe ongelooflijk veel er met ons gebeurd is en vooral ook: dat we gewoon nog overeind staan. En dat geldt niet alleen voor ons, maar wat mij betreft eigenlijk voor heel de wereld, want als ik erop terugkijk, was 2015 wat mij betreft best wel een rampenjaar. Misschien komt het omdat mijn persoonlijke ervaringen behoorlijk zwart gekleurd zijn, maar de hoeveelheid rampspoed en ellende die ons als wereldburgers met z’n allen ten deel heeft moeten vallen, is wat mij betreft echt niet voor herhaling vatbaar. Ik haal dan ook opgelucht adem dat 2015 inmiddels achter ons ligt en heb geheel en al niet de behoefte om nog eens een nostalgisch om te kijken.
Als ik dan een verzoek mag doen, aan degenen die over het lot van dit fonkelnieuwe jaar beslissen, zullen we het in 2016 dan alsjeblieft gewoon gezellig houden? Dus dat er niet meer zoveel mensen doodgaan, niemand meer de behoefte voelt een bomgordel om te gespen en geen kleine kinderen meer aan hoeven te spoelen op Europese stranden? Mag ik met jullie afspreken dat we dit jaar allemaal eens aardig tegen elkaar gaan doen? Elkaar eens wat meer zullen helpen, de hand reiken, niet veroordelen om wie we zijn en wat we doen en oh ja, een jaartje geen natuurrampen zou ook leuk zijn, als het even kan. Dat maakt zo’n jaar gewoon zoveel mooier, als we niet zoveel tranen hoeven laten, niet steeds maar zo boos op elkaar hoeven te zijn, of hoeven te vrezen voor ons leven. Dus zullen we dat dit jaar daarom gewoon maar achterwege laten? Dat lijkt me eigenlijk niet eens zoveel gevraagd.
2015 Gaat wat mij betreft de boeken in als een jaar dat we vooral niet over hoeven doen, dus ik ben blij dat de zon over die 365 dagen eindelijk onder is gegaan. 2016 Betekent een nieuwe ronde en dus ook nieuwe kansen en ik ben van plan die met beide handen aan te grijpen. Mijn twee Terroristen en ik, wij gaan weer bouwen, bouwen aan een nieuw en beter leven. Met de eerste zon van 2016 in ons gezicht lopen we door de stille straten, hand in hand en vooral: vol goede moed. Bijna een jaar nadat ons vertrouwde leven onder onze voeten weggeslagen werd en we dachten dat die tunnel gewoon altijd donker bleef, knipperen we opeens met onze ogen en zien we nu eindelijk toch de eerste streepjes licht.
Als mijn kinderen in de armen van hun vader zijn gevallen en hij en ik elkaar omhelsd hebben en het allerbeste hebben toegewenst, loop ik weer naar huis. Alleen. Dat blijft moeilijk, maar langzaam went het ook. Is het goed zo. Mijn voetstappen weerkaatsen in de ochtendstilte, mijn gezicht gestreeld door de frisse lucht van een nieuw jaar, een nieuw begin. Een eerste ochtend, met zon en vogeltjes die fluiten alsof het lente is. Ik beschouw het gewoon maar als een teken. Een teken dat 2016 een beter jaar wordt, voor mij, voor mijn Terroristen, voor mijn ex-manlief, maar vooral ook voor de wereld. Omdat ik vind dat we dat allemaal verdienen.
En als de avond dan valt, over de eerste dag van 2016, leg ik mijn hand in de zijne. De hand van de man met wie ik dit nieuwe jaar inloop en die, in de nasleep van 2015, al eventjes naast me heeft gestaan. This too shall pass, heb ik het afgelopen jaar met regelmaat tegen mezelf gezegd. En inderdaad, het station 2015 zijn we nu dan eindelijk gepasseerd. Laten we dus verder rijden en genieten van het uitzicht onderweg, want ik hoop, weet, dat dat mooier is dan wat we de afgelopen tijd hebben gezien. Dag 2015, hallo 2016, de lei is weer schoon. Wat mij betreft beschrijven we hem dit jaar alleen met hele goede dingen. Afgesproken?
Gelukkig nieuwjaar.
Lees ook: 99 Dingen waar moeders heimelijk van dromen…
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
