Als je er doorheen zit… en een compliment krijgt van een medemoeder!
Moeders met (temperamentvolle) kinderen worstelen wat af. En ze maken zich een groot deel van de tijd zorgen of ze het wel goed doen. Omgaan met woede-aanvallen, grenzen stellen, tussenbeide komen als ene peuter andere peuter slaat. Femke vond dat met zoon Max toen hij nog een peuter was ook niet altijd even makkelijk. Dit schreef zij indertijd over steun uit onverwachte hoek (en hoe fijn dat is!).
Ik heb een beetje sociale vrees gekregen door mijn pittige zoon. Sleepte ik het kind in de eerste anderhalf jaar van zijn leven overal naartoe, de laatste twee jaar ben ik daar een stuk minder makkelijk in geworden. Max kan ontzettend charmant zijn, maar ook heel dominant. En als hij zijn zin niet krijgt dan vindt hij het moeilijk om dat te zéggen. Zijn eerste impuls is geweld. Slaan, schoppen, bijten, haren trekken. Ik zie de laatste tijd gelukkig ietsje vaker dat hij er zelf ook van schrikt, maar het gaat sneller dan hij er erg in heeft. En ik kan je vertellen: ik heb me zelden zo geschaamd en ellendig gevoeld als op de dag dat mijn kind zijn tanden in het handje van het één jaar jongere zoontje van mijn beste vriendin zette. Er waren al meerdere incidenten met kinderen van vrienden en bekenden geweest en op dat moment was ik er klaar mee. Ik merkte dat ik niet lekker meer bij iemand met kinderen ging koffiedrinken en dat ik al buikpijn kreeg als ik eraan dacht wat er kón gebeuren op een playdate.
Een tijd geleden sprak ik voor het eerst sinds tijden af met een vriendin en haar iets oudere zoontje. Max en hij zijn best een aardige combinatie, dus ik durfde het wel aan. Enigszins huiverig. Dat wel. In de trant van: het gaat goed totdat het mis gaat. Het plan was om naar een binnenspeeltuin te gaan: Chimpie Champ in Aalsmeer. Maar de jongetjes hadden het vanaf moment één zo leuk met elkaar dat mijn spanning meteen afnam. We keken er genietend naar. Hoe ze samen met de vele auto’s speelden en samen aan een tafeltje hun bakje fruit opaten…my god, ik was zo blij. Natuurlijk was er nog wel een klein akkefietje, maar die kon ik vrij snel, door Max apart te nemen, ondervangen. En toen besloten de jochies ook nog eens samen heel ondeugend een hele bak knikkers de kamer in te gooien. Dat klinkt misschien als iets wat niet mag, en het mocht ook niet, maar ik vond het heerlijk om te zien dat Max, nadat hij toch bijna weer zijn vriendje had geslagen, zich kon herpakken en samen met hem een ‘stout’ plannetje beraamde. Twee Pietjes Bell.
Omdat jongens nu eenmaal uitgelaten moeten worden gingen we uiteindelijk toch met zijn allen richting de binnenspeeltuin. Daar werd er naar hartelust trampoline-gesprongen en op skelters gereden en van glijbanen gegleden. Vriendin en ik konden zelfs nog halve gesprekken voeren. We hadden het over ons werk, onze mannen, schoolkeuze in Amsterdam en de opvoeding van onze jongetjes. En toen zei ze plotseling: “Max is zo’n schatje! En ik vind dat je het zo goed doet. Hoe je hem af weet te leiden, even uit de situatie haalt, hoe rustig je hem toespreekt. Je merkt dat het werkt. Echt knap hoor!” Ik haalde mijn schouders op en zei, een beetje verlegen: “Oh dank je.”
Maar vanbinnen moest ik een beetje huilen. Want dat iemand tegen me zei, na alle heftige momenten met mijn zoon, dat ik het goed doe, en dat alle onmacht en alle therapie en alle gesprekken heel misschien toch wél wat hebben opgeleverd….dat deed me ontzettend veel. Het voelde alsof ik na lange tijd eindelijk weer eens vrij kon ademhalen. Zoveel mensen hebben tegen me gezegd: “Er is misschien wel wat met ‘em hoor! Heeft ie geen ADHD?” en om dan zo’n compliment te krijgen van iemand aan wiens mening ik waarde hecht….ja, dat was een stukje regenboog aan een hemel die geregeld bewolkt is.
Lees ook: 11 Dingen die ervoor zorgen dat moeders niet gek worden
