Als al je zwangerschappen misgaan… Hoe overleef je dat?
Vala heeft drie kinderen, maar verloor er vijf, waarvan twee ruim in het tweede trimester. Ook al neem je afscheid van je kind, je blijft het ergens altijd bij je dragen. Jaren na dato heeft ze het er soms nog moeilijk mee. Dus hoe moet dat zijn als je het nog veel vaker meemaakt? Kom je daar nog wel overheen?
Op Vrouw.nl las ik ooit eens het verhaal van Nancy, die 14 miskramen/vroeggeboortes doormaakte. Dat is toch bijna niet te bevatten? In verwachting raakte ze wel steeds, maar haar lichaam kon de zwangerschappen niet uitdragen. De ene keer gebeurde het vroeger dan de andere keer, maar altijd stootte Nancy’s lichaam haar kindjes af. Niks hielp: bedrust, het kunstmatig afsluiten van de baarmoeder, het mocht allemaal niet baten. Uit onderzoek bleek uiteindelijk dat Nancy’s lichaam antistoffen aanmaakt tegen haar eigen kinderen. Het ziet een baby als een indringer en drijft hem daarom uit. Je eigen baby, een indringer, hoe paradoxaal kan het zijn?
LEES OOK: Het verdriet van een miskraam: groot en onstilbaar.
Kapot gescheurde baarmoeder
De laatste keer was Nancy bijna 19 weken zwanger toen ze dachten dat ze een blaasontsteking had, maar wat later opnieuw een miskraam bleek te zijn. Eenmaal in het ziekenhuis, na de vroeggeboorte van haar zoontje, verloor Nancy veel bloed. “Dexter, mijn vriend, zag dat ik in een plas bloed in mijn bed lag. Hij belde de verpleging, die direct alarm sloeg. Ik werd met extreme spoed naar de OK gereden. Iedereen stond op de gang te huilen. Ik nam afscheid, echt afscheid. “Ik hou van je, lieverd,” zei ik. “Wat er ook gebeurt, ga door.” En toen werd ik weggereden. In de OK kreeg ik een hartstilstand en werd ik gereanimeerd. Mijn baarmoeder was helemaal kapot gescheurd. Kinderen krijgen zat er nu écht niet meer in.”
Wat een horrorverhaal. Het zal je maar gebeuren. Na mijn miskramen voelde ik allerlei verschillende dingen: verdriet, woede, shock, gemis. Maar wat ik niet heb hoeven voelen is angst dat ik nooit een kind in mijn armen zou kunnen sluiten. Ja, ik heb kinderen verloren, maar ik wist ook dat mijn lichaam wel in staat was ze te krijgen. Ik had verdriet, maar gelukkig geen reden om me zorgen te maken.
Waar ligt de grens?
Was ik net zo lang als Nancy door gegaan met zwanger worden, als ik haar hel had moeten doormaken? Ik denk het niet. Ik had het niet gekund, hoe graag ik ook moeder wilde worden. Had er niet een arts tegen haar moeten zeggen dat ze het beter op kon geven, omdat het simpelweg teveel is voor een moederhart en een moederlijf om te kunnen dragen? Niet alleen je geest gaat er kapot aan, maar ook je lichaam krijgt de ene klap na de andere te verwerken als het zoveel geweld moet doorstaan. Is er een grens aan hoe ver je moet kunnen, wíllen gaan voor je kinderwens? Ik heb natuurlijk makkelijk praten, want ik heb kinderen mogen krijgen, ik hoef niet te leven met die onvervulde wens. Maar ik vraag het me wel af.
Ik zal altijd af en toe aan mijn blijven denken aan de kinderen die ik nooit in mijn armen heb mogen sluiten. Altijd als er een regenboog aan de hemel staat zwaai ik even naar de kindjes die ik niet heb mogen krijgen. En ben ik even extra dankbaar voor zijn/haar broertje en zusjes. Omdat het mij gegeven is hun moeder te zijn en ze elke dag te kunnen zien opgroeien. Een privilege wat helaas niet iedereen heeft. Maar wat ik iedere moeder zo zou gunnen.
LEES OOK: Hartverscheurende foto’s van een miskraam (waarschuwing: niet iedereen kan dit aan!).
(Bron: Vrouw.nl)
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
