Afscheidsbrief aan het middagslaapje
Toen Femke’s zoon Max twee jaar en negen maanden was lukte het hem niet meer om ’s avonds in slaap te komen. Om half elf lag hij nog te zingen en te kletsen. Ter experiment liet Femke hem zijn middagslaapje een paar keer overslaan…en…dat werkte. Je zou denken: probleem opgelost. Maar Femke’s hart huilde: zij hield zielsveel van het middagslaapje. Ziels- en zielsveel. En daarom schreef ze een afscheidsbrief.
Lief middagslaapje,
Met een brok in mijn keel schrijf ik je. Ik kon niet vermoeden dat ons afscheid al zo snel zou komen. In mijn hoofd was het idee ontstaan dat onze verhouding toch minstens nog een half jaar zou duren. Het is ook zo abrupt gegaan. Pats boem en je was verdwenen. Niet langzamerhand afbouwen, geen tranen of grote gapen rondom jouw vertrek. Je ging en het is alsof je er nooit geweest bent.
Lees ook: 30 Tips om de dag door te komen op 3 uur slaap.
Maar ik mis je. Want ik hield zo van je. Zo ontzettend veel. Jij was mijn ontspanning op de heel zware dagen. Op de dagen dat Max me tot het uiterste dreef door op alles nee te zeggen, te smijten met eten of te gaan liggen als hij niet op de schommel van de speeltuin mocht (omdat die bezet was). Als jij er was, kon ik rustig een boterhammetje eten, een columnpje tikken, een uurtje bellen met een vriendin of zelf heel even mijn ogen dichtdoen. Als jij er was, wist ik dat een dag altijd een moment van stilte zou kennen. Natuurlijk, het enthousiaste gejoel van mijn zoon klinkt als muziek in de oren, maar het is ook genoeg als dat geluid er is tussen 7 & 13 en 15 & 19. Die twee uur waren mijn back to basic-uren.
Ik weet niet wat ik zonder je moet, middagslaapje. Echt niet. Soms glipte ik heel even de deur uit om een snelle boodschap bij de appie te doen zonder getrek aan mijn been van een peuter. En door jouw afwezigheid zal ik nu elke activiteit op mijn mammadag in gezelschap van dat niet-altijd-welwillende minimensje moeten doen. Mijn energielevel zal nu dus wel helemaal onder het nulpunt komen.
Vriendinnen vertellen me dat er ook een positieve kant te bespeuren is aan jouw vertrek. Ik hoef niet langer rekening met je te houden als ik een afspraak wil maken of een speeldate wil inplannen. Dat kan nu De Hele Dag. Waarschijnlijk zou ik nu moeten juichen, maar de melancholie over het afscheid nemen van jou overheerst momenteel toch nog. Maak je geen zorgen. Ik kom er wel. Zoals Destiny’s Child al zong: I’m a survivor
Het ga je goed, waarschijnlijk in een ander gezin.
Liefs,
Femke
Lees ook: Onmogelijke slaapposities waar wij alleen maar van durven dromen.
