Aan die moeder die met 3 peuters naar het strand ging: je bent mijn heldin
Barbara zag een moeder met 3 kleine kinderen op het strand. Het leek een heel gewoon tafereel, maar toen ze goed keek zag ze opeens wat een helden jonge moeders zijn. Elke dag weer, al dat gesjouw en geploeter – chapeau!
Ik was op het strand met mijn zoontje van 3. Het was een snoeihete dag. Het was heel pittig geweest om er te komen. Eerst een stuk fietsen, met Morris in het zitje, en de laatste 20 minuten moest ik lopen, door het rulle zand. Ik heb eerlijk gezegd een hekel aan dat strand, ik ga liever naar een plek waar ik helemaal naartoe kan fietsen, zeker met een peuter die alsmaar TILLAH TILLAH roept, maar mijn vrienden zaten er, dus ik dacht: kom op.
Morris wilde inderdaad geen meter lopen, dus ik nam hem op mijn rug en hing de volle strandtas om mijn nek. Zo beklom ik deze gigantische duinen, zuchtend en steunend, mijn slipper af en toe verliezend. Inwendig vloekte ik: nooit maar ga ik naar dit strand. Eenmaal aangekomen viel Morris ook nog eens in slaap, dus ik nam plaats in de strandtent aan de voet van de duinen. Ik zocht een plekje in de schaduw en liet Morris daar op mijn buik slapen.
Toen zag ik opeens haar. Een vrouw met een kind van anderhalf, drie en vier. Ze ging voor me zitten en bestelde wat frietjes. Ze sprak rustig met haar jongens. Ik ving op dat ze hier al voor de derde keer was deze week. Dat de vader aan het werk was en zij een weekje met deze jongetjes in een caravan verderop zat. Alleen. Naast haar stond een gigantische strandtas. Ik vroeg: “Hoe doe je dat dan, hier naartoe gaan?” Nou ja, zei ze, net als jij: lopen en heel veel sjouwen.
Mijn mond viel open van verbazing. Met één peuter vond ik het al zwaar, deze vrouw beklom gewoon elke dag deze duinpartij, met DRIE kinderen die graag getild wilden worden (en die strandtas). Ik keek eens om me heen: overal gezinnen met kleine kinderen die allemaal deze tocht achter de rug hadden (en ook straks weer terug zouden lopen, wat nog zwaarder bleek!).
Toen ik later weer in de stad was bleef ik met deze blik kijken naar moeders. Ik had nog vers in het achterhoofd mijn eigen klimtocht over die duinpan op de terugweg, de fietstocht door het bos en de kracht die ik moest zetten om mijn zware fiets de trein in te krijgen, terwijl ik een peuter in bedwang probeerde te houden die TILLAH gilde. Ik zag een moeder met twee loslopende peuters die van alles uit de schappen dreigden te trekken door de supermarkt lopen. En ik zag een vrouw met een baby in een draagzak, een zeurende peuter op een loopfiets en een volle boodschappentas een drukke straat over steken.
Niemand die dat ziet, niemand die in de gaten heeft hoe zwaar dat allemaal is. Je ziet gewoon een vrouw lopen, met een baby en een peuter op loopfiets. En je ziet gewoon een moeder met drie jongetjes een patatje eten op het strand. Maar als je goed kijkt, zie je daar iemand zitten die zich elk uur van de dag moet vermannen, die sterk is, die sjouwt en ploetert, en die gewoon blijft lachen en doorgaan. Ze blijft niet bij de caravan zitten, nee, ze gaat gewoon elke dag naar het strand omdat de kinderen dat zo leuk vinden.
Ik voelde opeens diep respect voor alle jonge moeders. Jullie zijn helden, jullie daden zijn onzichtbaar voor velen, maar wij hebben het gezien!
LEES OOK: Excuses aan alle jonge moeders van Nederland!
Foto: Thinkstock
