9 Rare dingen die ik tijdens mijn zwangerschap gewoon móest eten (had jij dat ook?)
Dat zwangere vrouwen allemaal zin hebben in rare dingen vond Vala een stom cliché. Zij had helemaal geen trek in augurken met slagroom, of een hapje baksteen (de overlevering vertelt namelijk dat er vrouwen zijn die spontaan de gevel van hun huis af beginnen te likken als ze zwanger zijn). Maar toen raakte ze voor de derde keer zwanger en kon Mario op de meest onmogelijke tijden naar de supermarkt voor heel vreemde dingen.
Nooit meer iets missen?
Schrijf je dan hier in voor onze wekelijkse nieuwsbrief en blijf op de hoogte!
* Yoghurtgums. Negen maanden lang heb ik me ongans gevreten aan die dingen. Normaliter zie je mij nooit snoepen, want zoetigheid is echt niet mijn ding. Maar zodra ik zwanger was van Arwen móest ik yoghurtgums. Iedere dag en ook gelijk een hele zak. Ik ging er in mijn pauze helemaal voor naar de Albert Heijn, want een dag geen gums, was een dag niet geleefd. Zodra ik bevallen was, was de craving meteen weg. Sterker nog, ik hoefde maar zo’n zak te zien en mijn maag draaide zich spontaan om.
* Rookworst met pesto. Bepaald geen logische (of lekkere) combinatie. Maar whatever, ik wilde het. Dan belde ik Mario vanaf mijn werk en gilde tegen hem dat ik die avond rookworst met pesto moest eten, of anders… De eerste keer probeerde hij me er nog vanaf te praten, daarna wist-ie beter en maakte als ik zo’n bui had maar twee maaltijden. Solidair zijn met je zwangere vrouw is één ding, samen kotsend over de pot hangen is nou ook weer niet nodig.
* Citroenijsjes. Deze behoefte stak de kop op in mijn laatste trimester. Misschien had het feit dat het hoogzomer was en ik me met mijn dikke lijf een zwetende, gestrande walvis voelde er wat mee te maken, maar in ieder geval moest ik iedere dag een citroenwaterijsje. En niet zomaar een citroenwaterijsje, maar een heel specifieke soort van Siciliaanse makelij, die maar bij één supermarkt te krijgen was en waarvoor Mario dus met de auto naar de andere kant van de stad moest rijden.
* Water met limoen. Niks anders wilde ik drinken. Ik tankte zoveel liters limoenwater weg dat Mario uiteindelijk maar een grote kan met zo’n kraantje eraan kocht en dat iedere ochtend voor hij naar z’n werk ging heel lief opnieuw vulde en klaarzette op de koffietafel, zodat ik mijn logge lijf niet iedere keer naar het aanrecht hoefde te slepen om een glas te vullen en een limoen in plakjes te snijden. Dat het glazuur niet van mijn tanden gebrand is van al dat zuur begrijp ik nog steeds niet.
* Sushi. Een nogal onhandig verlangen, want dat mag je dus eigenlijk niet als je zwanger bent. Tenminste, niet als je er niet heel zeker bent dat het heel erg vers is. En dat is best moeilijk te checken. Daarnaast, ik hou best van sushi op z’n tijd, maar eigenlijk hoeft het van mij ook weer niet al te vaak. Behalve toen dus, want als het had gemogen had ik iedere dag wel een portie nori maki achterover geslagen. Na de bevalling hebben we dus ook heel snel een avond sushi gehaald. Maar toen was het opeens niet meer zo hemels als het die negen lange maanden had geleken.
* Chocola. Zoals ik al zei, ik ben geen zoetekauw. Waar je de meeste vrouwen nergens gelukkiger mee kunt maken dan met een goede reep Tony Chocolonely, doet chocola mij niks. Maar eenmaal zwanger wilde ik het opeens wel en dan ook nog niet eens duurzame kwaliteitschocola, maar het allerliefst een doos Merci. Die ik dan in tien minuten helemaal leeg wist te eten. Mario raakte er zeer van in de war, want eerder kon hij nooit punten scoren als hij thuiskwam met een doos chocola, maar nu had-ie ineens een woedende vrouw als hij zonder over de drempel stapte.
* Zuur fruit. In de supermarkt laadde ik mijn mandje vol met aalbessen, kiwi’s, citroenen (die ik dan gewoon zo opat, nog net niet met schil) en granny smith appels. Als de zuurtegraad tijdens het eten tegen bleek te vallen was ik hevig teleurgesteld. Als ik er nu aan terugdenk, krijg ik met terugwerkende kracht kramp in mijn kaken.
* Babi pangang. Het liefst ‘s ochtends vroeg. Ontbijten met zo’n bak babi pangang met bami; als de afhaalchinees open was geweest om 07.00 uur ‘s ochtends, had ik het gedaan. Voor mijn zwangerschap had ik al zeker tien jaar geen babi pangang meer gegeten en er ook niet naar getaald. Maar opeens deed de gedachte eraan alleen al me het water in de mond lopen.
* Pombär chips. Weer zoiets raars, aangezien ik normaliter nooit chips eet. Maar nu kon ik opeens hele zakken van die krokante aardappelbeertjes wegwerken. Als er geen Pombär meer was als ik de kast opentrok, kon ik gerust een nervous breakdown krijgen. Overigens is deze craving blijven plakken na de zwangerschap. Nog steeds kan ik zonder een moeite een hele zak leeg eten.
Wat was/is jouw rare craving? Laat het ons weten op Facebook!
LEES OOK: 25 Nuttige tips voor aanstaande en jonge vaders.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
