7 Redenen om het geslacht van je baby niet te willen weten
Ja, negen maanden is lang wachten. Héél lang wachten. En ja, het is praktisch om het geslacht van je kind al te weten voor het geboren is (kleertjes, babykamer, naam, muisjes). Maar verrast worden na de bevalling is toch ook wel erg leuk.
Bij mijn oudste twee kinderen kon ik mijn nieuwsgierigheid echt niet bedwingen. Ik vond twintig weken al een eeuwigheid, dus toen ik die eenmaal had aangetikt móest ik het gewoon weten: kregen we een jongen, of een meisje? En ja, het was leuk om het alvast te weten. Het maakte dat kleine mensje in mijn buik een beetje meer tastbaar, een beetje meer een persoontje. En het was ook wel zo handig. We hoefden maar één naam te verzinnen en konden gericht spulletjes kopen. Maar toen ik voor de derde keer zwanger was, besloot ik dat ik het dit keer niet wilde weten. Misschien kwam het omdat ik al een jongen en een meisje had, of gewoon omdat ik het allemaal al twee keer eerder had meegemaakt. Hoe dan ook, we lieten ons verrassen. En wat vond ik dat eigenlijk leuk. Dus, voor alle aanstaande die nog twijfelen over een geslachtsbepaling, hierbij een aantal redenen om het negen maanden uit te zitten:
LEES OOK: 20 Manieren om zwanger te worden zonder seks te hebben.
* Er zijn tegenwoordig al zo weinig verrassingen in het leven. Het leven wordt steeds meer maakbaar. We kunnen en weten ontzettend veel en hebben over heel veel dingen volledige controle. Dat is vaak fijn, maar het haalt de spontaniteit en de verwondering er ook wel een beetje af. Daarom is het leuk om negen maanden rond te lopen met een verrassing onder je huid en je al die tijd af te vragen wat je straks je in je armen zult kunnen sluiten. En als het dan ook nog anders is dan je had verwacht (zoals bij ons), is het helemaal een memorabel (en vaak hilarisch) moment.
* Je kunt er mensen heerlijk mee irriteren. Iedereen in je omgeving wil namelijk weten wat je krijgt. En als je dan zegt dat je het niet weet vinden ze dat enorm irritant. Ik had een collega die toen ik na mijn 20-weken echo vertelde dat wij het geslacht nog steeds niet wisten, verontwaardigd uitriep: “Maar dat is toch niet leuk voor mij? Nu moet ik nóg langer wachten!”. En een beetje leedvermaak is best lekker.
* Je krijgt veel minder foeilelijke babykleding cadeau. Toen mijn tweede een meisje bleek te zijn werd ik door mijn vriendinnen overspoeld met kleertjes. Roze kleertjes. Roze kleertjes met ruches en strikjes en hysterische glitter-Nijntje prints. Heel lief bedoeld natuurlijk, maar het was niet per se mijn smaak, zullen we maar zeggen. De helft ervan heeft ze dus nooit aan gehad en dat is niet alleen zonde, soms voel ik me daar nog schuldig over. Iets met een gegeven paard enzo. Als je het geslacht van je kind niet weet hebben mensen minder snel de neiging om kleertjes te gaan kopen. Want alles wat unisex is is grijs of geel met schapen of eendjes en eigenlijk gewoon niet leuk. Prima dus, dan kun je na de geboorte lekker zelf groots inslaan en heb je alleen maar dingen die je echt leuk vindt.
* Het maakt de bevalling (ietsje) minder erg. Oke, echt maar een héél klein beetje minder erg, maar alle kleine beetjes helpen tenslotte. Tegen de tijd dat je eindelijk gaat bevallen ben je zó benieuwd wat je krijgt dat je iedere nieuwe wee bijna blij verwelkomd. Want: weer een stukje dichterbij de grote onthulling!
* Je kunt een wedstrijd uitschrijven. Leuk voor op kantoor of in de familie. Iedereen mag gokken en wie het goed heeft wint een prijs (een weekend op de baby passen, zodat jij kunt uitslapen, bijvoorbeeld). Mensen hebben de neiging bloedfanatiek te worden met wedstrijdjes geslachtje-raden.
* Het is een mooie oefening in geduld. En geduld, dat ga je de komende 18 jaar hard nodig hebben. Als je kind zindelijk moet worden bijvoorbeeld. Of tijdens zo’n fase dat het 300 keer per avond z’n bed uitkomt en jij het telkens maar weer met een stalen gezicht terug moet leggen zonder helemaal door te flippen. Gebruik die negen maanden om alvast te oefenen in Zen worden.
* Het doet er eigenlijk gewoon niet toe. Tenslotte is het nou eenmaal wat het is, je kunt er niks aan veranderen. En dat wil je ook helemaal niet, als dat kind eenmaal in je armen ligt.
LEES OOK: 10 Dingen die je niet moet doen als je zwanger bent.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
