6x Waarom het ouderschap lijkt op in het leger zitten
Je hebt vast weleens een oorlogsfilm gezien. Daarin doen ze het altijd voorkomen alsof in het leger zitten ontzettend zwaar is. Maar als je kinderen hebt en je kijkt daarnaar is de kans groot dat je denkt: goh, herkenbaar. Want het ouderschap lijkt verdacht veel op bootcamp in het leger.
LEES OOK: 10 Grote voordelen van het hebben van oudere kinderen.
* Je slaapt niet of nauwelijks. Slaapgebrek is een beproefde martelmethode in oorlogssituaties. Daarom slapen soldaten in het leger in barakken samen met 50 anderen die ze de hele nacht wakker houden met hun gesnurk, gerochel en gekreun en worden ze regelmatig midden in de nacht wakker gemaakt om 10 km te gaan rennen, of zich 300 keer op te drukken. Op die manier worden ze getraind om zich staande te houden als het erop aankomt en ze nachtenlang in gevechtsgebieden door het stof moeten tijgeren. Ouders worden ook om de haverklap uit hun slaap gehaald en worden dan geacht allerlei ingewikkelde handelingen te verrichten (worstelen met een kind dat moet aanhappen, de juiste hoeveelheid schepjes in een fles gooien, ik noem maar even wat) en krachtoefeningen te doen (anderhalf uur lang een baby in slaap schommelen vereist conditie). Bovendien ontwikkel je als ouder geavanceerde infrarood-ogen, aangezien je nooit, maar dan ook nooit het licht aan moet doen tijdens een nachtvoeding, omdat je dan helemaal zeker weet dat je de rest van de nacht geen oog meer dicht doet.
* Je ziet er belabberd uit. In het leger is er geen tijd om uitgebreid je toilet te maken. ’s Ochtends schrik je wakker, sprietst wat deodorant onder je armen en springt in je kleren. Klaar voor de strijd. Dat is niet anders in het ouderschap. Make-up op doen? Waarom, het is binnen tien minuten uitgelopen van al het zweten. Contactlenzen indoen? Die twee seconden heb je niet. Haren stylen? Zinloos, aangezien je aan de het eind van de dag toch weer rondloopt met een vogelnest op je hoofd. Je bent al lang blij als je één keer in de drie dagen even onder de douche door kunt rennen, je ruikt altijd een beetje zurig en je zit meestentijds onder de lichaamssappen (van iemand anders). Maar dat doet er niet toe, want je hebt toch geen tijd meer om in de spiegel te kijken en alle andere ouders in de speeltuin zien er ook zo uit.
* Je doet nooit meer wat voor jezelf. There’s no i in team, is het credo in het leger. Soldaten zijn dan ook nooit alleen. Ze eten samen, slapen samen, douchen samen, poepen samen. Net als ouders dus, want die kunnen ook nooit alleen naar de wc en hebben de badkamer nooit langer dan vijf minuten voor zichzelf. Op het moment dat het lijkt alsof je heel even een momentje voor jezelf hebt, is er altijd wel iemand die hulp nodig heeft, of die in hevige nood verkeert. En je bataljon in de steek laten is gewoon geen optie.
* Je moet snel eten, want anders eet je niet. In het leger is het zaak om als er gegeten kán worden geen tijd te verliezen. Je weet tenslotte nooit wanneer je uit moet rukken en bovendien zijn er altijd kapers op de kust die het eten van je bord zullen grissen als ze kans krijgen. Het is daarom zaak je maaltijden met je leven te bewaken, als je niet de hongerdood wilt sterven. Met kinderen mag je blij zijn als je af en toe een semi-warme maaltijd naar binnen kunt schuiven, of überhaupt tijd hebt om zelf te eten. Bovendien verdwijnen er altijd op mysterieuze wijze dingen van je bord, meestal de lekkere dingen. Maar meestal moet je het doen met de restjes die de andere leden van je peloton hebben laten liggen.
* De tijd lijkt stil te staan, totdat alles plotseling voorbij is. Als je middenin in een bootcamp zit lijkt het alsof het nooit ophoudt. Iedere dag is een nimmer aflatende stroom van inspanning, pijn en emotionele wanorde. Heel vaak denk je dat je het niet kan, dat je het nooit zult halen. Het lijkt alsof je hele leven een herhaling van zetten is en op een gegeven moment voelt het alsof je nog maar een schim van jezelf bent. Vaak denk je dat je dood gaat. Dat je dood wílt. Maar dan opeens is het voorbij. Ben je krachtiger dan ooit en voel je je een overwinnaar. Zo gaat het ook met het opvoeden van kleine kinderen. Die eerste jaren zijn een soort waas van gehuil, poep, kots en het frustrerende idee dat je de hele dag tegen een blinde muur staat te lullen. Totdat je op een dag wakker wordt, om je heen kijkt en je je opeens realiseert dat je weer weet welke dag het is en dat je lijf en je hoofd geen pijn meer doen. Dan weet je dat je het overleefd hebt. En dat je er sterker uit bent gekomen.
* Je kunt het niet alleen. In het leger overleef je het niet zonder gelijkgestemden. Je hebt elkaar nodig om het tot de finishlijn te redden en je te dragen als je even niet meer kan. Communicatie en samenwerking zijn van levensbelang. Dat kan soms frustrerend zijn, vooral als mensen het niet precies doen zoals jij vindt dat het moet, maar uiteindelijk smeed je samen een band voor het leven. Ook het ouderschap is teamwork bij uitstek. Met je partner, maar bij voorkeur schakel je zoveel mogelijk hulptroepen in. Opa en oma, de buurvrouw, andere ouders, de postbode en de vuilnisman, hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Samen sta je sterker. Eén voor allen, allen voor één. Ten strijde!
LEES OOK: 10 Wijze lessen voor jonge ouders (doe er je voordeel mee!).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
