6 Wetten van Murphy als je kind ziek is
Het is weer griepseizoen en dat zullen de meeste ouders weten ook. En alsof het nog niet vervelend, zielig en bovendien ranzig (handen omhoog als de buikgriepgolf jullie ook al getroffen heeft) genoeg is om een ziek kind te hebben, brengt het ook nog eens de volgende onvermijdelijke situaties met zich mee:
* Eerlijk zullen we alles delen. Als het om snoep of speelgoed gaat hebben kinderen altijd enige moeite met dat concept, maar waar het virussen en bacteriën betreft zijn ze enorm gul. En ook al doe je je kind in quarantaine op het moment dat je ook maar iets van een snotneus bespeurt, reken maar dat alle broertjes en zusjes, papa (hallo, einde van de wereld) én de hond ook ziek worden.
Lees ook: Als je kind een zeldzame ziekte heeft (en hoe eenzaam je je dan kunt voelen).
* Precies wanneer iedereen eindelijk beter is, word jij ziek. Want denk maar niet dat je de dans ontspringt. Moeders kunnen heel lang blijven staan (that’s just how we roll, tenslotte), maar uiteindelijk val jij ook om. Niet dat je dan kunt blijven liggen trouwens, want de rest van het gezin heeft er maling aan dat het snot uit je oogballen komt. Er moeten tenslotte toch boterhammen gesmeerd en billen afgeveegd worden.
* Kinderen worden altijd ziek op de meest onmogelijke momenten. Zit je net voor het eerst in een half jaar bij de kapper, precies op het moment dat de kapster de laatste streek verf gezet heeft, dát is het moment dat je telefoon gaat en de juf je sommeert om Teuntje op te komen halen, omdat-ie plotseling met 40 graden koorts de hele bouwhoek heeft ondergekotst. Of het kinderdagverblijf stuurt je precies tijdens die presentatie voor die ene ontzettend belangrijke klant een brand-appje met de mededeling dat Fleurtje een uitbraak van krentenbaard heeft en echt NU opgepikt moet worden, i.v.m. besmettingsgevaar. Maar worden ze een keer ziek op zaterdagochtend, als iedereen toch nog in z’n pyjama loopt, het buiten regent en je dus niks op de planning had staan? Natuurlijk niet, wat denk jij nou?
* Je maakt altijd de verkeerde inschatting. Als je denkt dat je kind doodziek is en je het daarom dus maar thuis houdt, staat-ie áltijd een uur later op miraculeuze wijze weer op. Koortsvrij en alsof er niks gebeurd is. Maar inmiddels heb jij wel al je werk en school afgezegd. Andersom geldt dat als je, hoe ontaard, je kind toch ziekig naar school laat gaan omdat-ie alleen maar een klein beetje verhoging heeft, je al door een knorrige juf gebeld wordt als je nog maar halverwege je werk bent, omdat je kind vijf minuten na binnenkomst in de klas dramatisch ter aarde is gestort midden in de kring en het schuim nog net niet op de lippen heeft staan.
* Medicijnen geven is altijd een gevecht. Wie weleens geprobeerd heeft een klein kind een pil of een drankje te laten doorslikken weet dat je nog beter een gevecht aan kunt gaan met een grizzlybeer, omdat de kans dat je die strijd wint aanzienlijk groter is. Je kind zal schreeuwen, trappen en worstelen dat het een lieve lust is, totdat er niks anders meer op zit dan bovenop ‘m te gaan zitten terwijl je man (of een broertje of zusje) de wild fladderende armen met brute kracht in bedwang houdt. Het medicijn verstoppen in vla, yoghurt of limonade heeft geen enkele zin, een beetje kind heeft dat ogenblikkelijk door en zal dus stante pede in hongerstaking gaan. Het beste zou eigenlijk zijn om de Sinaspril gewoon direct in de aderen te spuiten.
* Een bezoek aan de dokter is vrijwel altijd zinloos. Je kind lijdt namelijk eigenlijk altijd gewoon aan één of ander rottig wintervirus, waarvoor geen andere remedie is dan ‘uitzieken’. Helaas is het zo dat je als verantwoordelijke ouder bij hoge koorts en het rond sproeien van verscheidene lichaamssappen zoals braaksel en diarree toch langs de huisarts dient te gaan voor een consult. Wat dus betekent dat je drie uur in een muffe wachtkamer moet zitten met je zwetende, chagrijnige, zieke kind, samen met een peloton andere zweterige, chagrijnige, zieke kinderen en hun wanhopige en doodvermoeide ouders die net als jij óók wel weten dat ze daar voor de kat-z’n-kut zitten, maar desondanks toch braaf een non-diagnose gaan halen, omdat niemand nou eenmaal het risico wil lopen die ene ouder te zijn die een kind had met Ebola, maar uit pure laksheid verzaakte naar de huisarts te gaan.
Lees ook: Luizenkammen? Nee hoor, wij gaan naar de kliniek!
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
