5 Dagen werken? Waarom heb je dan kinderen?
Vala heeft drie kinderen en werkt fulltime. Dat betekent dat haar kinderen vijf dagen per week opgevangen worden. Dat gaat prima en ze varen er wel bij, maar niet iedereen vindt dat een goed idee. Want: waarom zou je eigenlijk kinderen krijgen, als je geen zin hebt om ervoor te zorgen?
Laatst stak een kennis van mij in een gezamenlijke vriendengroep een verontwaardigd betoog af over wat zij ‘carrière-ouders’ noemde. Vaders en moeders die fulltime werken en hun kroost dus maar aan hun lot overlaten. Met alle gevolgen van dien, want daar kan natuurlijk weinig goeds van komen. Voor galg en rad groeien ze op, kinderen van dat soort mensen, was zij van mening. Je herkent ze van mijlenver: van die tot op het bot verwende blagen die strontvervelend zijn omdat ze van papa en mama altijd maar alles mogen en krijgen. Pure compensatie van ontaarde ouders die schitteren door afwezigheid. Belachelijk, wat haar betreft. Had dan gewoon geen kinderen genomen. Ik ben maar meteen een rondje therapie gaan bestellen voor mijn drie arme kindertjes. Dan heb ik dat maar alvast op de plank liggen voor het moment dat ze straks instorten ten gevolge van hun diepgewortelde verwaarlozingscomplex. Want dat is onvermijdelijk, heb ik dus begrepen.
LEES OOK: Brief aan de werkende moeder: “Je doet het goed, echt waar!”
Opgetrokken wenkbrauwen
Ik werk vijf dagen in de week, net als mijn man. Onze drie kinderen zien we vooral dus ’s avonds en in het weekend. Blijkbaar doen we ze daar geweld mee aan. Ik krijg vaak opgetrokken wenkbrauwen als ik vertel dat ik wekelijks (meer dan) 40 uur maak. “Gaan ze dan de héle week naar op de opvang?” vragen mensen ongelovig en hebben de Kinderbescherming al bijna onder de knop zitten. Als ik dan vertel dat wij beiden zelfstandig zijn en dus enigszins flexibel met onze werktijden kunnen omgaan en ook weleens thuis kunnen werken krijgen we nog een beetje het voordeel van de twijfel en wordt niet diréct het buurvrouwennetwerk gealarmeerd om bij ons door de brievenbus te gluren om te controleren of de kinderen niet in hun eigen vuil liggen te creperen, maar op veel goedkeuring kunnen we nog steeds niet rekenen. In Nederland is het gezin tenslotte nog steeds de hoeksteen van de samenleving. Dus als Moeder de Vrouw niet in ieder geval parttime thuis is, dansen de kinderen zonder twijfel als ongeleide, in de steek gelaten projectielen op tafel.
Met hechtingsproblematiek naar het gesticht
Zelf heb ik geenszins het idee dat ik bezig ben mijn kinderen, ipv richting de volwassenheid, met hechtingsproblematiek richting het gesticht te helpen, maar soms vraag ik me toch af of ik inderdaad een ontaarde moeder ben. Of mijn kinderen ’s nachts stilletjes in hun bedjes liggen te huilen omdat ze zich niet gezien voelen en ze inmiddels in de veronderstelling zijn dat de leidster op de opvang hun moeder is en ik één of andere vage dame die op zolder een kamer huurt. Mijn kinderen noemen me nog steeds mama, maar je weet natuurlijk nooit wat voor stil trauma ze aan het ontwikkelen. Laatst was ik toch een keertje met mijn peuter in de speeltuin en ipv zich uit te leven op de wipkip, ging ze eerst even alle ouders af om te vertellen dat ik haar moeder was. Waarschijnlijk was het gewoon te mooi om waar te zijn. Maar als je iets maar vaak genoeg zegt ga je er vanzelf in geloven.
Er is meer in het leven
Zijn mijn kinderen een stel verwende krengen? Volgens mij niet. Ik laat ze in het weekend niet met een zak winegums voor de tv zitten zo lang ze maar willen. We gaan niet iedere zaterdag naar de speelgoedwinkel om nieuwe Lego te kopen en als ze stout zijn moeten ze gewoon op de trap. Vooralsnog worden de kleine kinderen niet meteen binnen geroepen als wij de straat op komen, waaruit ik afleid dat mijn kroost nog niet te boek staat als de schrik van de buurt, dus ik heb het idee dat ik ondanks mijn fulltime baan niet heel erg verzaak als moeder. Moeten ‘carrièremensen’ geen kinderen krijgen? Ik zie niet in waarom niet. Ja, ik ben veel weg en ja, doordeweeks is de tijd die we als gezin doorbrengen beperkt. En nee, ik heb geen kinderen gekregen om ze nooit te zien, maar ook niet om mijn hele leven om die kinderen heen te bouwen. There’s more to life. Althans, wel in mijn leven.
Waarom ik dan toch moeder ben geworden? Voornamelijk omdat ik nou eenmaal onderhevig blijf aan de oerinstincten en het binnenkomen van de mailtjes op mijn smartphone uiteindelijk toch overstemd werd door het klepperen van mijn eierstokken. Niet dat ik niet blij ben met die drie en ja, ze zijn er heel bewust gekomen en ik wil ook best graag met ze op de wipkip. Maar niemand wordt er minder van dat ze dat ook regelmatig op de opvang doen. Ik durf zelfs te beweren dat we er voornamelijk méér van worden, want als een kind érgens een trauma van oploopt, dan is dat van hele dagen thuis moeten zijn met mij. Daar wordt namelijk echt helemaal niemand gelukkig van.
LEES OOK: Wat je denkt als je na de bevalling voor het eerst weer gaat werken.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
