21 dingen die ieder kind een keer moet meemaken

Barbara komt erachter dat ze heel veel dingen die ze zelf in haar jeugd wel heeft meegemaakt, nooit met de kinderen heeft gedaan. Hoog tijd om werk te maken van deze 21 dingen (alleen dat met die stroomversnelling laten we maar zitten).

Elke week een fijn mailtje van ons?
[wysija_form id=”6″]

Als ik terugdenk aan mijn jeugd, wat ik allemaal heb meegekregen, dan zitten er een heleboel dingen tussen die ik nog nooit met mijn kinderen heb gedaan. En gelukkig ook een paar die ze al wel hebben meegemaakt.

Het zijn herinneringen die ik koester, dingen die mij hebben gevormd, Ik weet hoe het is om ’s nachts door een maïsveld te lopen, om bovenop een besneeuwde berg te staan in de mist, om te poepen in een stroomversnelling.

Dit is het lijstje dat ik in mijn hoofd heb gemaakt:

Op straat spullen verkopen
Ik weet niet waarom: maar dat heeft iets magisch! Je zet een tafeltje neer, met troep, of zelfgebakken koekjes en dan komen er mensen die iets kopen. Bij jou! En aan het einde van de dag heb je dan geld. Ik weet nu nog hoe ik op Koninginnedag moest onderhandelen over een ketting – vroeg ik 25 cent of een dubbeltje?

Voor de tv eten
Altijd maar aan tafel zitten, gezeur over je bord leeg eten. Soms is het heerlijk om lekker met een bord op schoot voor de buis te zitten. Gaan ze in hun studententijd toch doen, kun je maar beter vast met oefenen dat je het soms wel en soms niet kan doen.

Een ander helpen
Als een van ons ziek is, dan vraag ik Felix om iets liefs voor ons te doen. Een kopje thee brengen, een beschuitje. Toen hij net kom lopen, stuurde ik hem weleens met een tasje en thermoskannetje naar boven, om papa koffie te brengen. Het helpt ze denk ik om te leren dat het erbij hoort, zorgen.

Op een besneeuwde berg staan
Skiën is er nog niet van gekomen bij ons. Maar heel graag neem ik de kinderen binnenkort mee naar een klein dorpje, lekker hoog gelegen en dan gaan we met de lift helemaal naar boven en dan hoop dat het sneeuwt en we geen hand voor ogen zien. Die stilte die is onaards bijna.

Helpen met koken
Of het nou koekjes zijn of een avondmaaltijd – zo leren kinderen voor de rest van hun leven wat er in cake zit, of brood, hoe je een aardappel schilt, en hoe je groente bereidt. Dat is belangrijk, want steeds meer producten worden door de supermarkt voorbereid: instant cakemix, geschilde aardappels, kant en klaar maaltijden. Dat wordt natuurlijk alleen maar meer. Door ze vroeg te laten zien waar eten uit bestaat hebben ze altijd de keuze om terug te keren naar de ouderwetse manier.

In het wild kamperen
Het is zo’n andere manier van leven, in een tentje, met je lijf op een net niet goed opgeblazen luchtbed, de kou die van beneden komt, de geluiden die je hoort als je in een tent ligt. Wij gingen vroeger altijd naar camping in Frankrijk, maar af en toe zetten we de tent op in het wild, aan de oever van een riviertje. Dan moesten we koken op het kampvuur, poepen in de stroomversnelling (best moeilijk!) en een kwartier lopen om water te halen uit een bron. Onvergetelijk. (Als kind vond ik dat super, nu moet ik er echt niet aan denken.)

Op een podium staan
Heel veel mensen hebben een angst voor spreken in het openbaar. Wanneer je als kind regelmatig op een podium hebt gestaan, neemt dit af. Laar ze oefenen. En ze voelen zich heel even een ster.

Naar de bibliotheek
Wij hebben het geluk dat we vlakbij een grote bibliotheek wonen. Het is een belangrijke plek om te zijn, omdat het nu eens niet gaat over iets willen hebben. Ook geeft het ze verantwoordelijkheid: het boek moet netjes blijven en op tijd teruggebarcht. En het is handig om te weten wanneer je het boek uit moet hebben! (Ik ben alleen altijd te laat met die rotboeken, ik ben er superslecht in.)

Met het openbaar vervoer
Ze vinden het niet alleen leuk, maar het is ook goed om te laten zien dat je ook zonder auto overal kunt komen.

Spelen in de branding
Lange zomeravonden op het strand, uren spelen in de branding, met zand gooien, rennen, onder het zand zitten, je weer afspoelen, kwallen ontwijken. Het is een van de weinige plekken waar ik mijn kinderen alles om hun heen zie vergeten. Verder dan dit raak je niet van je Nintendo DS.

Op het platteland logeren
Mijn kinderen zijn zo stads – dat is echt niet leuk meer. Ik ken ook niemand die op een boerderij woont. Zelf logeerde ik vaak bij vrienden van mijn ouders in een klein dorpje in de achterhoek. Dan gingen we ’s nachts door de maisvelden lopen, en mais ‘stelen’ van de boer. Ijskoud was het. Een heerlijk!

Opeens wel snoep mogen opscheppen bij het Kruitvat
Het mag helemaal nooit, nooit, nooit. Maar opeens wel: snoep opscheppen uit van die bakken. Zo eens per jaar doe ik het gewoon: schep maar. En dan eten ze er een dag van. Ik verstop het daarna. En als ze er dan drie dagen niet naar gevraagd hebben, gooi ik het weg. Hebben ze toch die herinnering, en ik hoop dat ze zo minder gefixeerd zijn op snoep.

Een dier om voor te zorgen
We hadden een poes, maar die hebben we weggedaan toen nummer 2 werd geboren. Het arme beest wilde rust, en dat had-ie nooit. Zelf heb ik mijn hele jeugd voor poezen gezorgd, ik was zo verliefd op ze. En toen ik groot was en mijn eerste liefdesverdriet had, sleepten die katten we er doorheen. Als ze groter zijn, nemen we weer een kat. Of een hondje!

Vissen
Ja, klinkt een beetje raar, maar het is zo’n rijkdom om te weten dat er in de grachten en sloten om ons heen echt vissen leven, en best grote ook. Koop een hangel en ga het eens proberen.

Helpen iets te repareren
Staat hoog op de lijst, maar of het oit gaat gebeuren…. Thomas en ik kunnen helemaal niks, nog geen gat in de muur boren zonder dat alles weer af flikkert. Dus misschien dat deze mislukt, maar ik vind het wel echt belangrijk om het gevoel mee te geven dat je het kan, zelf iets repareren, in plaats van alles wat stuk is weg te gooiden (wat ik dus helaas doe).

Naar een toneelvoorstelling
In het theater leer je echt andere dingen zien, en anders naar dingen kijken. Op het podium wonen mensen die anders zijn, die rare dingen doen, die niet gladgetrokken zijn. En de kinderen moeten heel veel eromheen verzinnen. Niet alles wordt ingevuld.

Naar een begrafenis
Er zijn mensen die een kind liever niet meenemen naar een begrafenis. Mijn ouders namen mij wel mee. Die paar keer hebben grote indruk op me gemaakt. Zien dat het leven eindig is, en dat mensen verdriet hebben als een ander er niet meer is, is iets dat zo bij het leven hoort. En een begrafenis met alleen maar oude mensen is ook zo treurig, alsof alles daar ophoudt.

Naar een bruiloft
Daar staat tegenover dat ze ook bij bruiloften horen! Een mooi jurkje aan, stil zitten, luisteren naar speeches – ik vond het als kind al geweldig om te zien hoe iedereen zijn best doet er mooi uit te zien en mooie en leuke dingen voor elkaar te verzinnen. Heel inspirerend!

Tuinieren
Met je handen in de aarde, wormen tegenkomen, weten hoe je een plant in de aarde moet zetten. En dan het liefst ook meteen een moestuin, hoe minimaal dan ook. Dat kinderen leren dat je uit de natuur kunt eten. Ik herinner me een potje bieslook, dat ik zelf had geplant, en waar ik van mijn moeder af en toe een paar plukjes vanaf moest halen voor het koken. En rode besjes die we elke herfst in de yoghurt deden. (zúúr!).

Vies en nat worden
Ik word er heel onrustig van als er nattigheid in de buurt is, en een kans op modderbroeken, kou vatten en vieze handen. En het gebeurt ook altijd als het niet uitkomt! Maar ik probeer me te beheersen, want ik vind dat het erbij hoort.

Een slaapfeestje
Lekker alle matrassen op de grond, pas na middernacht (of helemaal niet) slapen en dan super vroeg weer op en dan keten terwijl je ouders nog slapen. Er is geen mooiere manier om te bonden met je vriendjes.

Nou, ik ga maar eens beginnen het lijstje af te werken. Maar misschien dat ik poepen in de stroomversnelling voor mijn kinderen maar eens oversla. Wordt vervolgd.

Lees ook: Wat kinderen doen met je geheugen (Oh! My! God!)