Annemieke heeft een rothekel aan kinderen. En ze krijgt er zelf eentje.
Annemieke komt erachter dat ze kinderen Echt Niet Leuk vindt. Wat best problematisch is, want over een paar maanden wordt ze zelf moeder…
Volgens mij twijfelt K. aan mijn mama-capaciteiten. Wat best logisch is, want dat doe ik zelf ook. Of hij haat me. Een andere reden kan ik niet bedenken. Want er komt voor de tweede keer dit jaar bezoek met kind bij ons logeren in Spanje. Ik heb niet zoveel met kinderen; eerlijk gezegd vind ik ze nogal lastig. Dit mormel is zes. Ik doe heel erg mijn best en sta twee uur in de keuken om een lasagne te maken die niet eens al te erg aangebrand is. Succes! Het ettertje kijkt naar z’n bord en verklaart luidkeels dat ‘ie liever pasta wil. Zonder saus.
Lees ook: Annemieke (20 weken zwanger) voelt de baby niet, is ze nu een slechte moeder?
Dan moet de televisie aan. Op de kinderzender. Terwijl wij volwassenen proberen een gesprek te voeren, schreeuwt het kind dat we zachter moeten zijn en/of de TV harder moet. Ik begin te lachen en wil ‘m naar buiten sturen en/of de TV uit zetten, maar ben niet zeker van de etiquette hier: mag je andermans kinderen corrigeren als ze de sfeer in jouw huis verzieken? Blijkbaar niet. Voordat ik m’n mond open heb kunnen doen, geven de ouders ‘m de afstandsbediening, waarmee hij binnen twee seconden het volume op maximaal zet. “Hij is gewoon erg intelligent; hij weet wat ‘ie wilt en hoe ‘ie ‘t voor elkaar krijgt,” glimlachen ze, terwijl we noodgedwongen zwijgend toezien hoe een stompzinning tekenfilmfiguur in een trein over zee vliegt om slechteriken uit te schakelen. Ohja, nou hij had ’t anders niet door dat ik de volgende dag de stekker uit de TV getrokken heb. En als excuus “Stroomstoring, tjsa, dat heb je wel eens in Spanje” gaf, terwijl de lichten het nog wel gewoon deden. Dus zo slim is ‘ie niet hoor.
Houston, we’ve got a problem. Want tijdens deze week ben ik erachter gekomen dat kinderen helemaal niet leuk zijn. Sterker nog: ze zijn strontvervelend en kosten veel energie. De ouders zien eruit als zombies. Logisch, ze praten letterlijk 7 minuten per dag met elkaar aangezien het kind pas om 22u naar bed gaat. En het is niet eens echt een rotkind, maar hij vraagt heel veel aandacht. Praat honderduit. Wil de hele tijd geëntertained worden. Schreeuwt om de vijf minuten “IK VERVEEL ME!” Een week lang. Een week is heel erg lang. Een week is veel te lang. Na vier dagen krijg ik een bijna-paniekaanval. Iedere vezel in mijn lichaam schreeuwt: ALS HET ZO MOET DAN WIL IK GEEN KINDEREN MEER.
Ik ben geen monster hoor, ik vind het heel schattig als het jochie z’n kleffe armpjes om me heen slaat en zegt dat ik de roze ninja mag zijn. En ik sta versteld van z’n opmerking over dat we slechts twee kleuren verf nodig hebben, “geel en wit”, om Dribbel in een zebra, een tijger en een jachtluipaard te veranderen “of alledrie tegelijk!” (Dit is een geniale gedachte, misschien hebben z’n ouders toch gelijk over die intelligentie). Ook ben ik stiekem heel trots als ik ‘m als enige zover krijg zichzelf in te smeren met zonnebrand. (De truc: pretenderen dat de sprayflacon een schietgeweer is en de zonnebrand alien-slijm). Maar na 40 minuten me met het kind bezighouden, ben ik bekaf.
Hoe moet dit als onze baby eenmaal een zesjarig kind is? Ik lees over vrouwen die spijt hebben van hun kinderen. En die, als ze de tijd terug konden draaien, ze liever niet gehad hadden. Sommigen hebben er vooraf goed over nagedacht, de voors en tegens afgewogen, of hebben jarenlang geprobeerd zwanger te worden. En toch hadden ze spijt. Ik wilde niet eens zwanger worden. Wat ik, I know, eerder had moeten bedenken. Maar ik wil koffie drinken zonder gestoord te worden, een boek uit kunnen lezen zonder tikkertje te moeten komen spelen en met m’n partner praten zonder dat kinder-TV er 24/7 doorheen blert. Noem me een egoïstisch kutwijf, maar ik wil naast ‘de moeder van’ zijn, ook nog een eigen leven. ’s Avonds vertel ik K. jankend dat ik, als ons leven er over zes jaar ook zo gaat uitzien, geen kind meer wil.
K. ziet het probleem niet; wij gaan dit immers heel ander doen. Tuurlijk joh, denk je dat je vriend en zijn vrouw dit zo gepland hadden? Alle baby’s zijn schattig en geen enkele ouder neemt het zich voor dat kun kind een aandachtvretend monster wordt. Maar toch gaat het in 99% van de gevallen wel zo. Iedereen is uniek, maar ik denk niet dat wij de uitzondering zijn. Of zo geniaal dat onze opvoeding een voorbeeldige zichzelfvermakende dochter voortbrengt in plaats van een energievretende mini-me.
En nu? Geen idee. Bidden dat ons kind goed alleen kan spelen? De baby naar kostschool sturen zodra ze kan lopen? Of hopen dat hormonen ervoor zorgen dat ik dadelijk opeens denk dat 24/7 met m’n kroost kwartetten en stoepkrijten het allerbeste ding ter wereld is? K. zegt dat ik het positief moet zien: na vijf dagen grommen, zijn Dribbel en het ettertje de beste vriendjes. “Laat de hond dan maar een kind krijgen!” bijt ik ‘m jankend toe. Ik google ‘symptomen van prenatale depressie’ en stel vast dat ik niet angstig, opgejaagd of depressief ben. En ook geen last heb van eenzaamheid, slaapstoornissen, twijfel over mijn relatie of een aversie tegen mijn partner. Ik ben alleen bang dat deze baby betekent dat ik over een paar jaar geen eigen leven meer heb. En dat wil ik niet. Wat nu?
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K. (die blij is met het onverwachte nieuws) en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
Lees ook: Annemieke krijgt een meisje en dat wilde ze het liefst (en dus is ze blij).
