Dit zijn de 12 tekenen dat je last hebt van een moederbrein

Je hersenen vóór en na het moederschap, daar zit een merkwaardig verschil in. Is bij jou de zwangerschapsdementie ook nooit meer overgegaan? Als je aan drie of meer van de volgende punten voldoet, ben je geslaagd voor de test. Dit zijn de 12 tekenen dat je lijdt aan een moederbrein.

Lees ook: 10 Dingen die je nooit begreep van moeders (tot je zelf kinderen kreeg).

1. Pinnen gaat niet zonder slag of stoot. De volgende dingen kunnen er misgaan: A. je bent je pincode vergeten, B. je begint je pincode in te toetsen zonder dat er een pasje in het apparaat zit, C. het pinnen verloopt succesvol, maar je vergeet het geld mee te nemen.
2. Thee zetten wordt een uitdaging. Meestal omdat je A. de waterkoker aanzet, je vervolgens vergeet dat je thee ging zetten en je een uur later een koker vol lauw water aantreft, waarna deze handeling zich herhaalt. Soms ook omdat B. je een kop thee hebt gezet, maar die vervolgens weer weggooit omdat je denkt dat ie van gisteren was (waar gebeurd mensen), of C. (ook waargebeurd en al eens opgebiecht hier:) je thee hebt gezet en die opdrinkt en er pas naderhand achter komt dat er helemaal geen theezakje in zat. Het goede nieuws: als je alleen lijdt aan A. valt het allemaal best mee.
3. Je steelt per ongeluk boodschappen uit de supermarkt. Ik wil mijn kinderen graag het goede voorbeeld geven, dus denk nou niet dat ik mezelf zomaar boodschappen toe-eigen van onze buurtsuper. Althans, niet expres. Het is voorgekomen dat er na het afrekenen toch niet-betaalde goederen onder in een hoekje van de wagen lagen, of ergens onder in een tas, of dat een van mijn kinderen het van de band had gegrist en triomfantelijk vasthield bij het naar buiten rijden. Omdat ik al die tijd druk bezig was me mijn pincode te herinneren (zie punt 1).
4. Je staat boven, maar je weet niet meer waarom. Ja, omdat je iets ging pakken. Maar wat?
5. Mail-, bel- en appverkeer gaat niet meer vanzelf. Meestal schiet ik midden in de nacht wakker en herinner me dan dat ik twee dagen geleden een opdrachtgever had moeten terugmailen of een vriendin had willen terugbellen. Waarna er dus niets anders op zit dan het midden in de nacht te gaan doen. Of mezelf voor m’n weke moederbrein te slaan.
6. Je kunt niet meer op woorden komen. Behalve op het woord ‘dinges’. Multifunctioneel woord, dat dan weer wel.
7. Je kunt niet meer op namen komen. ‘Dingetje’ klinkt zo onaardig als je het over je collega hebt, daarom probeer je strategisch om haar naam heen te praten, of laat je een veelzeggende stilte vallen terwijl je op je telefoon kijkt, net zolang tot iemand anders de naam voor je aanvult waarna je verontschuldigend zegt dat je ‘even was afgeleid’.
8. Je weet nooit zeker of dingen op slot zitten. Met name voordeuren, auto’s en fietsen. Meestal zitten ze op slot, zo leer je na de zevenhonderdtachtigste keer checken. Behalve die ene keer dat je het niet checkt, en een paar dagen later je fiets aantreft met de sleutels nog in het slot.
9. Je maakt boodschappenlijstjes. Die je vervolgens vergeet mee te nemen naar de supermarkt of onderweg kwijtraakt (binnenzak? Of toch de luiertas? Of je portemonnee? Of… of… etcetera.).
10. Je vergeet verjaardagen. Behalve die van je kinderen. Maar die van je moeder/beste vriendin/je vriend/jezelf, die dan weer wel.
11. Je bent constant iets kwijt. Je telefoon, terwijl je aan het bellen bent. Je zonnebril, die op je hoofd staat. Je kind, dat in de draagdoek op je rug hangt.
12. Je vergeet afspraken. Bijvoorbeeld die belangrijke doktersafspraak die met koeienletters in je agenda stond. Maar: vergeten in je agenda te kijken. Of de date night met je vriend, waardoor je in je joggingbroek en met spaghettisaus in je haar de vloer ligt te dweilen als de oppas voor de deur staat. Je vriend heeft er natuurlijk ook niet aan gedacht. Mannen hebben altíjd al weke hersenen. Niet verder vertellen, want dan beginnen ze te piepen.

Lees ook: STAPELGEK van mijn zwangerschapsdementie.

Janneke Jonkman

Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.