12 relatie-regels voor kersverse ouders om elkaar niet te gaan haten

Natuurlijk, zo’n baby zorgt voor talloze lagen meer verdieping in je relatie en je houdt meer van je man dan ooit, maar het is ook eh… stormachtig. Daarom hier twaalf relatie-regels voor kersverse ouders om elkaar niet te gaan haten.

1. Een plan is essentieel

Natuurlijk gelden de aanschaf van een hip model kinderwagen en een vrachtwagen vol babykleertjes óók als uitmuntende voorbereiding, maar het kan geen kwaad voordat de kleine smurf zich aandient al even de ‘hoe gaan wij dit aanpakken’-regels door te nemen. Een gedetailleerd uur-tot-uur planning is wellicht een tikkeltje overdreven, maar een grove lijnen idee van wie wanneer welk huishouden doet en de nachtelijke slaap/baby-verdeling kan best een leuk uitgangspunt zijn voor als de baby er eenmaal is en er ineens meer taken dan tijd blijken te zijn.

2. Onthoud: de DNA-verdeling is 50/50

Dat je voor je gevoel misschien een maand of negen op hem voorloopt, betekent niet meteen dat je bij de geboorte ook meteen expert bent. Of Chef Baby. En ja, hormonen, die little fuckers, maken het moeilijk om het pasgeboren wurm uit handen te geven, maar echt, de DNA-verdeling is 50/50, ook híj zit er met de helft in en weet derhalve net zo veel of net zo weinig van hoe de baby werkt. En mocht je toevallig wel degene zijn die alles beter kan en weet, laat het dan even niet zo merken, omdat een teer vader-ego het daar doorgaans niet zo lekker op doet.

3. Het is niemands schuld

Als baby’s konden praten zouden ze vast gewoon vertellen wat ze op hun kleine levertjes hebben, maar helaas, dat kunnen ze niet. Dus huilen ze en er schijnen mensen te bestaan die vanaf dag één aan de begintoon van zo’n huilbui al kunnen aflezen welke diepgewortelde babywens hieraan ten grondslag ligt (doorgaans een uit het rijtje honger, pijn, koud, warm, moe of luier), maar ben je zoals 99% van de mensheid niet gezegend met deze eigenschap, dan is het behoorlijk puzzelen. Waarbij je wellicht soms een verwijtende blik richting je partner wenst te sturen, want jemig de pemig, kan hij die baby nou niet gewoon EEN SECONDE STIL KRIJGEN?! Maar dat is dus een slecht idee. Want het is niet zijn schuld. En ook niet de jouwe. Dat baby’s huilen is meer een vaststaand natuurfeit zoals zout water of regen in de Amazone. Is ook niemands schuld.

4. Terug naar de sociale basis

Baby’s zijn een vermoeiende hobby, en dan bedoelden we: vermoeiend van het soort waarbij het soms een goed idee lijkt om energie te besparen door het vormen van één-woordige zinnnen in plaats van de sociale basis nog wat in acht te nemen. Toch is dat laatste wel een beter idee, aangezien zinnen afgemaakt met alsjeblieft en dankjewel net even wat gezelliger klinken dan een geblaft ‘Speen! HIer! Nu!’ en gezelligheid is toch ook wel een dingetje in deze drukke tijden.

5. Een poging is ook leuk

Misschien dat je jezelf om welke (hormonale) reden dan ook perfectie hebt opgelegd – iets om sowieso snel mee te stoppen, want frustratie zal je deel zijn – en verwacht je dat ook van anderen, het is toch niet erg eh… stimulerend als je al ogen rollend lispelt ‘ik doe het allemaal zelf wel weer’, wanneer het broekje in jouw ogen niet matcht met het truitje. Niemand zal overlijden als de kleurcombi niet voldoet aan jouw standaard, wel zal de dappere poging-doener in kwestie het de volgende keer maar gewoon niet meer proberen.

6. Er bestaat meer dan de baby

Ja, we weten het, dit is de eye opener van de dag, maar echt, er bestaat meer om over te praten dan borstvoeding, babypoep en slaapschema’s. De moeite van het uitproberen waard, omdat je naast oververmoeide ouders natuurlijk ook ooit die intelligentsia was die nu misschien even ondergesneeuwd dreigen te raken, maar

7. Alles om de beurt

Er zijn zo van die taken waarvan moeder natuurlijk nou eenmaal heeft bepaald dat ze niet verdeeld kunnen worden – we noemen de dag doorkomen met zeventien hechtingen, we noemen zoiets als borstvoeding – maar er is geen enkele biologische reden waarom mannen niet in staat zouden zijn in het holst van de nacht baby’s uit een wieg te vissen en te verschonen dan wel rond te sjouwen in de hoop dat gekrijs uiteindelijk overgaat in op z’n minst drie uur slaap. Een taakverdeling is daarom wel zo prettig, al was het maar om ’s ochtends een iets meer gelijkwaardige ‘wie het minst heeft geslapen’-strijd te kunnen voeren.

8. Boos worden is best zinloos

Natuurlijk is het frustrerend als de baby vrolijk doorkrijst na zevenentwintig wiegende rondjes door de huiskamer en ja, het zou fijn zijn als je man dan even met de gouden truc op de proppen zou komen, want hallo hé, het is toch ook zijn kind?! Maar de kans dat het gebeurt is best klein en hoe verleidelijk ook, het is misschien toch beter om je frustratie te botvieren op een muur, boom of ander object waartegen het fijn schreeuwen is en niet op de arme stakker die ook het beste met de baby voorheeft maar nou eenmaal niet kan toveren.

9. Vraag ook eens hoe het gaat

‘Ja hoi, hoe is het eigenlijk met je?’ Oké, niet meteen wat je aan je man vraagt als je ’s ochtends wakker wordt of speentjes staat uit te koken of probeert je ogen open te houden zonder luciferstokjes, maar echt, doe het af en toe. Zeer belangrijk. Contact houden, op zielsniveau enzo.

10. Praatje pot

En als je dan toch aan het praten bent, vergeet het praatje pot niet. In een woud van ‘hoe laat is het moet er alweer gevoed of geslapen en o jee wat schrijft het schema nu voor’ kan dit simpele doch onderschatte praatje pot nog weleens ondersneeuwen. Je weet wel: smalltalk, koffieautomaat-gesprekken, het weer, het nieuws, de staat van de wereld – het onderwerp doet er verder niet echt toe. Zeer belangrijk om ook in huiselijke kring vol te houden. Zodat het niet alleen nog maar gaat over de hoeveelheid geproduceerde luiers van die dag, wat natuurlijk ook wereldschokkende zaken zijn, daar niet van, maar afwisseling in gesprekken is wel zo verfrissend.

11. Zeg sorry

Er bestaan mensen die onder invloed van slaapgebrek en hormonen een veel leukere en relaxtere versie van zichzelf worden. Schijnt. Wij kennen ze ook niet, maar goed. Er bestaan ook mensen die in een dergelijke situatie een ietwat korter lontje en een tikje meer springstof in zich hebben dan gebruikelijk. Behoor je toevallig tot die laatste categorie, adopteer dan de sorry. De oprechte, gemeende sorry. Echt.

12. Sta open voor een andere mening

Natuurlijk heb je bij de baby niet alleen de placenta cadeau gekregen, maar ook tonnen moedergevoel. En natuurlijk weet je precies wat je kind nodig heeft en hoezo zou iemand anders daar een andere mening over hebben, maar dat wil niet zeggen dat er niet meer wegen naar Rome bestaan die wellicht ook de moeite van het overwegen waard zijn. Of, kort gezegd: luister naar je man. Want die heeft echt goede ideeën. Zoals stoppen met borstvoeding als hij jou er bijna aan onderdoor ziet gaan of de baby simpelweg even wegleggen in plaats van rondsjouwen omdat dat misschien op dat moment wel gewoon de oplossing is. Hij is zo gek nog niet hoor, die man van je.

Lees ook: Waarom de eerste drie jaar van je kind het meest uitdagend zijn voor je relatie