12 Mensen waar je niet blij mee bent als je net een baby hebt gekregen
Helemaal toerekeningsvatbaar ben je vlak na je bevalling niet. En dan gaat je schoonmoeder zeuren dat je je baby teveel verwent. Of de buurvrouw staat iedere dag op de stoep om de baby te knuffelen. Je zou van minder een burn-out krijgen. Want sommige mensen ben je als kersverse moeder liever kwijt dan rijk.
- Visite die de kraametiquette niet kent
Ze staan zomaar opeens onaangekondigd op de stoep (“Leuk hè, we dachten, we komen gewoon even aanwaaien!”) en zitten na drie uur nog op de bank. Ze hebben drie seconden een blik in de wieg geworpen, maar zijn daarna vooral bezig geweest zich gestaag door jullie wijnvoorraad heen te werken. En anders kunnen ze ook wel gezellig blijven eten, toch? Even lekker bijpraten enzo. Jullie hebben elkaar tenslotte al zo lang niet gezien. En die baby slaapt toch wel. Wat zie je er pips uit trouwens, slaap je wel genoeg? (Adem in, adem uit…).
- De ‘sharers’
Opeens moet je alle verhalen aanhoren van andere vrouwen over hun bevalling en hun kraamtijd. Zit je op de bank met je net gehechte onderkantje, begint buurvrouw Beppie opeens in geuren en kleuren te vertellen over haar totaalruptuur, uit de tijd dat kinderen nog gehaald werden met een zwaar metalen openhaardpook. Of vertrouwt je nicht je toe dat zij wel écht een zware bevalling heeft gehad, hoor. Haar schaamlippen zijn er nog steeds gekneusd van. Wil je ’t anders even zien?
- De Consultatiebureau-dame
Omdat die zomaar opeens onaangekondigd op de stoep staat als de baby net tien minuten slaapt en dan een gehoortest wil doen. En alsof het nog niet erg genoeg is dat ze dat vieze apparaat in het oortje van je baby propt (weet jij veel hoeveel oorsmeer daar aan zit), wil ze daarna óók nog in het voetje van je baby prikken om bloed af te nemen. Wat jij dan weer zo zielig vindt dat je spontaan in huilen uitbarst waar ze bij is.
- De leugenaars
Oppassen zouden ze, weet je nog? En exquise maaltijden voor je koken terwijl jij op het kraambed lag. De baby af en toe mee uit wandelen nemen, zodat jij een uurtje slaap kon pakken. Je hoefde maar te bellen en ze zouden zich met gezwinde spoed naar je toe reppen. Toch gek dat je nu steeds hun voicemail krijgt. En drie dagen later een appje met “Zooo druk geweest, ik bel je later, oké?”
- De laatkomers
Ben je een beetje hysterisch als jonge ouder? Absoluut. Is het een ramp als het voedingsschema een keer overhoop gaat? Als de baby een half uurtje later naar bed gaat? Nee, tuurlijk niet. Maar dat leer je pas later, als die hormonen weer een beetje zijn gaan liggen en je alles weer wat helderder ziet. En dus is er niks irritanter dan mensen die zeggen dat ze om 14.00 uur langs zullen komen, en vervolgens een uur later bellen (als jij je dus net uit bed hebt gesleept en een semi-fatsoenlijke broek hebt aangetrokken), dat het eventjes ietsje later wordt. Dat is namelijk genoeg voor een kleine paniekaanval met gierende huilbuien.
- De nachtbrakers.
Van die mensen die alleen ’s avonds langs willen komen. Als jij al lang niet meer in het land der levenden verkeert dus. Het is namelijk al een wonder als je het Journaal van 20.00 uur redt. Laat staan dat je daarna nog koffie moet schenken en beschuiten moet smeren. Daarnaast willen de meeste kleine baby’s ’s avond clusteren, dus heb je twee keuzes als je borstvoeding geeft: of je zit de hele avond in de slaapkamer terwijl je arme man (die ook doodmoe is) het bezoek moet entertainen, of je bent gedwongen de voetbalmaten van je man, Tante Tiny en Ome Cor of je collega’s te flashen, omdat de baby nou eenmaal ieder half uur wil drinken.
- Larry Page en Sergey Brin
Wie? Die twee onverlaten die Google hebben bedacht. Google wordt namelijk je nieuwste verslaving. En je grootste vijand. Omdat je alles gaat opzoeken wat je baby doet. Want je wilt weten of het wel normaal is dat ‘ie eruit ziet als een oud gerimpeld mannetje. Of dat z’n poep groen is. En Google zegt ALTIJD dat het niet normaal is. En dat je NU 112 moet bellen, omdat er iets VERSCHRIKKELIJKS aan de hand is (alle 3000 links die je vertellen dat het allemaal prima in orde is, zie je op de één of andere manier nooit).
- Zieke mensen
Die dan gewoon toch langskomen, met hun druipneuzen, buikgriepvirussen en koortslippen. Maar die ‘heus niet meer besmettelijk zijn, hoor’, of vinden dat je niet zo panisch moet doen, want ‘dat is juist goed voor het immuunsysteem’. En die dan vervolgens met hun geïnfecteerde handen naar jouw smetteloze baby gaan lopen graaien, waardoor jij bijna een rolberoerte krijgt omdat je zeker weet dat de baby nu ook ziek wordt en je gelezen hebt (ja, op Google dus) dat de vogelgriep weer in opkomst is en woonde Tante Tiny eigenlijk niet vlakbij bij een kippenboerderij? Precies, dus straks zit jij in het ziekenhuis met een baby met SARS.
- Je schoonmoeder
Want die staat dus opeens iedere dag op de stoep (“Gesjellig meid, daar was ik weer! Waar is m’n kleine moppie?”) om vervolgens de baby uit je handen te rukken en je urenlang van allerlei advies te voorzien en vooral te benadrukken dat je geen flauw idee hebt waar je mee bezig bent (je gebruikt de verkeerde babyzeep voor het badje, je moet de flessen wel vaker uitkoken, je moet de baby wel warmer aankleden, etc., etc.). Alsof je al niet onzeker genoeg bent over hoe je het doet.
- Ouders met kinderen.
Of misschien beter gezegd: ouders die hun kinderen meenemen op kraambezoek. Want ja, je snapt heus wel dat Teuntje zich heel erg verheugd heeft op de baby en ja, heel lief dat Fleurtje de baby graag kusjes wil geven. Maar stiekem vind je alle kinderen nu eigenlijk vies. En luidruchtig. En hardhandig. En wil je die dus helemaal niet in de buurt van jouw kleine, kwetsbare baby hebben. Is dat nou echt teveel gevraagd? Over drie maanden deel je heus weer met liefde rozijntjes uit.
- Je man
Ja ja, je weet het: je houdt van hem en zo. En door hem heb jij nu die geweldig mooie baby. Maar hij doet het dus wel allemaal verkeerd. Gewoon alles. Hij houdt de baby niet goed vast. Hij trekt ‘m nou net altijd die ene lelijke romper aan. Hij laat ‘m soms vijf hele minuten huilen. En ’s nachts slaapt ‘ie gewoon door het gehuil heen. En hij snurkt. Jemig, zeg.
- De postbode.
Want die belt de hele tijd maar aan. Ja oké, hij kan er natuurlijk ook niks aan doen dat er allemaal cadeautjes en bloemen naar jullie opgestuurd worden en je bent er ook heus, echt, heel blij mee. Dankjewel. Maar iedere keer als jij na drie kwartier wiegen eindelijk bezig bent de baby in z’n wiegje te deponeren: DING DONG. En wakker is de baby. Of je had net tien minuten om onder de douche te springen en de aangekoekte melkkorsten uit je haar schrobben als ‘ie weer voor de deur staat. Sta je daar weer in een handdoek aan de deur terwijl de stolsels tussen je benen door glibberen.
Lees ook: 11 Dingen waar je naar terug verlangt als je niet meer zwanger bent.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
