12 dingen die ik stiekem deed tijdens mijn kraamtijd

nachtrust

27.01.2018 21:45

Sommige kraamverzorgenden zijn de bom, maar als je een überstrenge treft, heb je pech. Franke was doodsbang voor haar kraamhulp, en was dus genoodzaakt sommige dingen stiekem te doen.

Lees ook: De tien geboden voor een relaxte kraamtijd

De eerste dagen na de bevalling van mijn dochter had ik een schat van een kraamhulp. Een struise Poolse, zelf gezegend met vier kinderen, rond de vijftig, door de wol geverfd. Zo iemand die je niet gek kunt maken. Ze was lief voor ons, werkte overenthousiaste kraamvisite vakkundig de deur uit en voerde mij paracetamolletjes toen de endorfines na de bevalling waren uitgewerkt. So far, so good. Maar toen kwam kraamhulp 2 en die was iets minder ervaren en bovenal: heel streng en bot. En ging ik, stijf van de hormonen en allesbehalve rationeel, de raarste dingen doen…

De baby in het grote bed laten slapen.
Vanaf dag één was ik als moeder al gedoemd te mislukken. Ik liet mijn meisje bij ons in bed slapen, maar dat vond de kraamhulp te gevaarlijk voor woorden. Doemscenario’s dat ik haar zou kunnen pletten, dat ze uit bed zou rollen of onder onze dekens zou stikken, ze legde het allemaal uit. Maar ik wilde maar één ding: mijn nieuwe liefde naast me in het grote bed. Ik bedacht dat het overal ter wereld vrij standaard is om baby’s bij de ouders in bed te laten slapen, en ik dat dus ook best kon doen. Ik vertelde het de kraamhulp gewoon niet en keek zeer geïnteresseerd hoe ik het babybedje moest opmaken.
Wachten met poepen.
Dat ik het überhaupt met een vreemde over mijn poepschema moest hebben, vre-se-lijk vond ik dat. Ik moest het zo snel mogelijk doen, en vaak mogelijk, want anders zou de boel verstoppen, kreeg ik ook nog te horen. Maar voor mijn gevoel was ik van onder tot boven in elkaar genaaid. Ik was zó bang dat ik open zou scheuren. Dus wachtte ik ermee totdat ik genoeg moed had verzameld. Alles verliep vlekkeloos.
Wit brood eten.
Van de kraamhulp mocht ik alleen maar volkoren brood, en niet het maïsbrood dat ik in huis had. Want dat zou het poepen uit punt 3 maar bemoeilijken. Wist zij veel dat ik mijn hele leven al genoeg ‘vezeltjes’ eet. Dus dat maïsbrood, dat ging erin als koek. Belegd met filet americain, gerookte zalm en carpaccio. En bakken fruit, uiteraard. Lekker puh!
Een spuitje geven.
Kraamhulp 1 had voor mijn een spuitje geregeld. En een iniminie-zakje Nutrilon. Voor als zij weg was en de borstvoeding niet ging lukken. Mijn dochter verloor een kritische hoeveelheid gewicht en om dat op te krikken kon ik 50 cc bij dienen. Maar dat moest maar niet al te veel mensen laten weten, want volgens mijn kraamhulp konden niet alle verloskundigen en kraamhulpen dat waarderen. Dus gaf ik dat spuitje in het geniep, ’s avonds. Toen niemand keek.
Nutrilon verstoppen.
Toen na twee dagen mijn borsten onder de kloven zaten, stuurde ik manlief toch maar even naar de winkel voor Nutrilon, flesjes, en een sterilisator. Die Nutrilon verstopte ik, na dat verhaal met dat spuitje, diep in de kast, achter de pakken ontbijtgranen. Bizar, vond mijn man. Hartstikke paranoia van mij. Totdat kraamhulp 2 binnen kwam, het pak vond (toch niet goed genoeg verstopt) en ons vermanend aansprak: “Zie ik hier nou Kunstvoeding stáááán?” Dat had kraamhulp 1 dus bijzonder goed ingeschat. En dit is echt gebeurd mensen, niets van gelogen, niets overdreven.
Alles steriliseren. Alles moest in de vaatwasmachine, beter voor de weerstand, de magnetronsterilisator was ouderwets. Toch deed ik het, alles steriliseren, als de kraamhulp de deur uit was. Vond ik gewoon fijn. En lekker schoon.
Middagdutjes skippen.
Als ik in bed moest gaan liggen, ging ik van alles doen, want: eindelijk een beetje tijd voor mezelf. Eindeloos appen, facebooken, boekjes lezen, een blog bijhouden: zonde van mijn tijd om te gaan liggen tukken. Dom dom dom, want daardoor liep ik na een paar dagen volledig daas door het huis te zwerven, op zoek naar alles wat me wakkerder zou kunnen maken (koffie, ijskoude douches, heel veel chocola).
De luiers weggooien.
Ik vond dat zó raar, al dat gewroet in de plasluiers van mijn dochter om te kijken of alles goed was. Ik vond het ook een beetje ranzig en intiem. Dus noteerde ik ze keurig in het groene boekje, maar gooide ze daarna meteen weg. Hoppa!
Over luiers gesproken: maandverband dragen. Dat mocht niet, want dat zou ontstekingen opleveren. Maar ik voelde me zo’n stakker met die dikke vellen, waardoor ik er als een pinguïn bij liep. Dus droeg ik Libresse Goodnight met vijf druppeltjes, extra absorberend. Zonder plastic velletje bovenop, en wat voelde dat goed. Bovendien weten ik en mijn smetvrees prima hoe ik mezelf schoon kan houden, dus daar maakte ik me weinig zorgen over.
Roken. Eén keer per dag had ik even vijf minuten nodig om me mijn ouwe zelve te voelen. Dat lukte door net na de middagvoeding een peukie op te steken en me terug te trekken op mijn balkon. Vijf gelukzalige minuten waarin ik even terug kon naar mijn oude leven. Ik genoot er elke dag met volle teugen van.
Zelf tempen.
Kraamhulp 2, mét een stagiaire in haar kielzog nota bene, liet mij op bed liet liggen met mijn benen wijd, en vroeg of ik zelf even wilde tempen. Man, wat voelde ik me kaal, naakt en vernederd. Hier kon zelfs de meest gênante onenightstand niet tegenop. Twee paar ogen die van een afstandje naar mijn uitgescheurde onderkantje stonden te kijken. Moest ik nou ook zelf een thermometer in mijn kont steken? Terwijl zij daar stonden? OMG. Ik beloofde mezelf heilig dat ik er nooit meer zo hulpeloos bij zou liggen en niemand meer in de buurt van mijn ‘onderkantje’ mocht komen, behalve de verloskundige. Dus dat tempen deed ik voortaan zelf.
De verloskundige bellen om te klagen over de kraamhulp.
Om te vertellen wat een draak mijn tweede kraamhulp was. En daarbij heel veel te janken en te vertellen wat ik wel en niet mocht, hoe hulpeloos ik me voelde als ze met mijn baby door het huis liep te sjouwen, dat ik haar goede tips maar niks vond. Ik wilde rust, voor mezelf en mijn gezin. Gelukkig nam de verloskundige alles serieus en besloten we met zijn allen dat het beter was als de kraamhulp niet meer zou komen. Jongens, wat was ik blij! En vanaf toen hoefde ik nooit meer iets stiekems te doen.