Dingen die je echt niet hoeft te doen als moeder

Deze 11 dingen hoef je als moeder niet te doen. Dus kappen met vergelijken, impertinente vragen beantwoorden of je houden aan de regeltjes. Nergens voor nodig. 

LEES OOK: 10 Soorten moeders die ik niet ben en ook nooit zal worden (jij wel?)

1. Meedoen met vergelijken

‘Nou, mijn Pietertje liep al met acht maanden, zelfs op het consultatiebureau hadden ze nog nooit zoiets gehoord, en ach ja, niet elk kind kan de snelste zijn hè, haha.’ Je weet zelf eigenlijk ook niet precies wat je achterbuurvrouw wil zeggen met deze informatie, maar in ieder geval vond ze het nodig dit te melden bij jouw opmerking dat jouw kind van ruim een jaar het deze week voor elkaar kreeg tien seconde los te staan. Een feit waar je erg trots op bent, totdat haar Pietertje van dezelfde leeftijd zo’n beetje op een fiets zonder zijwielen voorbij komt en er nog zes moeders blijken te zijn met kinderen die op hun eerste verjaardag al foutloos het Zwanenmeer dansten, waarna je je vertwijfeld afvraagt of je de spoedlijn van het consultatiebureau moet bellen omdat jouw kind ernstig achterblijft. Wat je niet hoeft, want ook de jouwe leert op een dag heus wel lopen / fietsen / staartdelingen maken en vergelijken is een compleet zinloze bezigheid die uitsluitend kan leiden tot onzekerheid en derhalve maar een beetje vermeden moet worden.

2. Ja knikken als iemand het beter weet

Wonderlijk fenomeen als je een kind krijgt: mensen die beter dan jijzelf weten hoe jouw kind werkt. En het je zullen meedelen. Op dwingende wijze. Zodat je in de vreemde situatie komt dat jij net had besloten dat je krijsende baby honger had en tante Annie erdoorheen tettert dat iedereen kan zien dat het kramp is. Uit beleefdheid zeg je niks, maar dat slaat eigenlijk nergens op, want waarom zou tante Annie jou het gevoel mogen geven dat je een slechte moeder bent? Zoek naar één subtiele doch scherpe opmerking die de familiebanden verder niet in gevaar brengt maar haar wel het zwijgen oplegt, en je leven is makkelijker.

3. Alle kinderverjaardagen afgaan

Natuurlijk vind je het heel fijn voor je achterneef dat zijn twee zoontjes jarig zijn en heb je massa’s begrip voor het feit dat hij ze allebei hun eigen feestje gunt ook al zijn ze toevallig genoeg tien dagen na elkaar jarig, maar hé, je hebt zelf ook nog een leven. Een leven waarin je bij de gestaag uitdijende kinderschare van je vrienden- en familiekring als je wilt elk weekend drie keer kunt opdraven voor weer een jarig kind dat amper zal merken dat je er bent in verband met extreme hyperactiviteit veroorzaakt door grote hoeveelheden cadeaus en taart. Echt, je hoeft niet overal naartoe, een weekend niks is ook weleens lekker en daar hoef je je, hoe fijn, geen seconde schuldig over te voelen.

4. Gedrag van andere kinderen pikken

Je wil natuurlijk niet bekend komen te staan als de kenau van de speeltuin / het zwembad / het indoor ballenbak-paradijs, maar je hoeft ook niet zomaar te pikken dat je kind om de haverklap omver wordt gekegeld, wordt beroofd van z’n bal of aan de kant wordt geduwd bij de glijbaan. Een ander kind onbesuisd uitfoeteren kan een tikje verkeerd vallen bij de betreffende ouder, maar een boze opmerking bij een heterdaadje wil ook nog wel eens helpen.

5. Jezelf verdedigen

Waar je had gehoopt in elke andere moeder van het land een medestander te vinden, merk je al snel dat bepaalde onderwerpen je storten in een woud van meningen, al dan niet gefundeerd. Waardoor je automatisch de neiging krijgt jezelf te verdedigen voor je ziekenhuisbevalling, je ruggenprik, je keuze om wel of geen borstvoeding te geven, de speen, hoe je opvoedt – kortom, voor alles. Hoeft niet. Jouw keuzes gaan namelijk uitsluitend jou aan, en je kind, en niet iedereen die er zowel online als offline ook wat van vindt.

6. Impertinente vragen beantwoorden

Of het niet eens tijd wordt voor een broertje of zusje, waarom je een vijfde kind hebt gekregen, hoeveel hechtingen je bevalling je heeft opgeleverd en hoe je tweeling is verwekt. Sommige mensen kennen helaas geen schaamte en zullen je op onverwachte momenten overvallen met kwesties die je nou niet meteen op Facebook zet, en waar je ook echt geen antwoord op hoeft te geven als je daar toevallig even geen zin in hebt.

7. Alles alleen oplossen

Oude wijsheid: it takes a village to raise a child. Deze enigszins in vergetelheid geraakte waarheid zegt eigenlijk al genoeg: je kan het niet alleen. En je hoeft het ook niet alleen. Vraag je aardige buurvrouw om een halfuur op je peuter te passen zodat je even zonder gedoe naar de supermarkt kunt, koop je moeder om om je kind een middag mee te nemen zodat jij niet 329 vergeten mails kunt beantwoorden, maar gewoon even op de bank een tijdschrift kunt lezen. Heb je nodig. Spreek eerlijk uit dat je soms echt niet weet hoe je je temperamentvolle kind moet aanpakken en zie hoeveel mensen in hetzelfde schuitje zitten. Echt, vraag hulp, dat helpt.

8. Je houden aan ‘de boekjes’

Het is fijn dat er mensen bestaan die precies weten hoe het moet, die zelf waarschijnlijk nooit een seconde inconsequent zijn geweest en die er bovendien in de huidige tijd in slagen een generatie laten opgroeien die tot de achttiende verjaardag niet zal weten wat een iPad is. Zij zijn ofwel de schrijver of trouw volger van ‘de boekjes’, en helaas hoor je er zelf niet toe, ondanks goede voornemens zelf immer consequent te zijn en nooit een scherm in te zetten omdat je zelf even wilt koken ofzo. Wat helemaal oké is, want de boekjes zijn een mooi streven, maar in de praktijk is flexibiliteit een groot goed.

9. Een miljard adviezen aannemen

‘Je moet gewoon thee maken van hederablaadjes, dat laten inkoken en dan aanlengen met agavesiroop en als je dát nou op je buik smeert, wordt die bevalling een eitje.’ Geen advies zo absurd of je krijgt het voor je voeten geworpen als je zwanger / net bevallen / al tien jaar moeder bent. Gek genoeg voel je je toch een soort van verplicht om die adviezen ter hand te nemen, wat nergens op slaat want je wil helemaal niks op je buik smeren, maar je wil ook niet onbeleefd of onaardig lijken. Vergeet het. Je kunt niet doen wat iedereen zegt, je hebt meer te doen. En als een advies je volkomen onzinnig voorkomt, is het dat vaak ook.

10. Liegen dat het altijd geweldig is

Natuurlijk, je houdt meer van je kind dan van jezelf, je zou je organen afstaan als je kind daardoor zou overleven, je bent bereid je leven, je carrière, alles op te geven als het nodig was, maar dat betekent niet dat je nooit baalt. Of stress hebt. Of moe bent na anderhalf uur slaap. Of zuchtend en in gedachten vloekend een boze peuter van de grond raapt. Wat geen doodzonde, maar gewoon de realiteit is, die je best mag uitspreken. Want ja hoor, ook jij geniet je suf, maar soms even niet en waarom zou je dat niet gewoon mogen zeggen.

11. Je een schuldgevoel laten aanpraten

‘Nou, ik zou het niet kunnen, hoor’, merkt je nicht op, met een blik die doet vermoeden dat je compleet ontaard bent omdat je ervoor kiest een baan te hebben. Of deze: ‘Tja, zelf zou ik nooit de makkelijke weg kiezen’, als je net hebt verteld dat je na vier weken ellende, ontstekingen, kloven en een krijsende baby met grote moeite de beslissing hebt genomen om te stoppen met de borstvoeding. Waarna je je subiet schuldig voelt, en mislukt als moeder. Wat dus echt, echt niet nodig is. Het is sowieso een raadsel waarom sommige mensen het nodig vinden anderen op dit soort persoonlijke gebieden een schuldgevoel aan te praten, maar zolang dat mysterie niet is opgelost en uitgeroeid, heb je altijd nog twee schouders om gewoon op te halen.