10 Opmerkelijke fasen waar veel kinderen doorheen gaan
‘Het is een fase’ is de mantra van menig ouder. Ze maken er namelijk nogal wat door, die kinderen. Ter herkenning, voorbereiding en entertainment, hier een paar van de opvallendste:
* De rare geluiden fase. Toen mijn zoon een paar maanden oud was begon hij opeens een soort vreemd, krakend, gorgelend geluid te maken. Hard, en vooral nimmer aflatend. Ik schrok me dood. Toen het langer dan twee dagen aanhield ben ik naar de dokter gegaan, omdat het me duidelijk leek dat er in een onbewaakt ogenblik iets vast was komen te zitten in zijn luchtpijp en hij zou stikken als dat niet heel snel chirurgisch verwijderd zou worden. De arts hoorde het eens aan en vertelde me vervolgens dat mijn kind had ontdekt dat het geluid kon maken en die capaciteit dientengevolge ook in de praktijk bracht. Leuk spelletje, zeg maar. Ik ging naar huis zonder operatiedatum, maar met een set oordoppen.
Lees ook: 10 Dingen die ik doe zodra mijn kinderen groot zijn.
* De renfase. Doorgaans direct volgend op het eerste stapje. Kun je namelijk (een beetje) lopen, dan kun je wat een kind betreft ook wel gelijk rennen. Gaat wonder boven wonder bijna altijd goed, maar zorgt bij ouders voor de nodige hartverzakkingen en omhoog lopende bloeddrukken.
* De naakte fase. Veel kinderen gaan door een periode van nudisme. Kleding wordt gezien als overbodig en hinderlijk en gaat dus als het even kan uit. Als je geluk hebt alleen thuis, maar in minder fortuinlijke gevallen (zoals bij mijn oudste dochter) ook in het openbaar. Regelmatig draaide ik me in de Albert Heijn even twee seconden om om een pak muesli uit het schap te pakken om vervolgens mijn kind helemaal gestript in het winkelwagentje aan te treffen.
* De poep en piesfase. Vooral populair bij kleine jongetjes en heeft de neiging lang te duren. Een woord is geen woord als je er geen ‘poep’ (of drol, kak, scheet, stront, poepiescheet en alle andere benamingen voor faeces die er maar bestaan) voor zet, is de mening van het kind in deze periode. Vooral irritant tijdens de maaltijden.
* De ik-trek-mijn-luier-uit-fase. Gaat mijn jongste dochter momenteel doorheen. Als we haar luier niet vast tapen met Ductape en er niet drie rompers over aan trekken, hangt-ie binnen de kortste keren op half zeven. Die plakstripjes zijn ook veel te makkelijk los te peuteren. Ik pleit voor luiers met een hangslot.
* De orale fixatiefase. Is eigenlijk helemaal niet opmerkelijk, want het is volledig normaal dat kleine kinderen dingen met hun mond ontdekken (we blijven tenslotte toch primaire wezens: “Kan ik het eten…?”), maar kan je als ouder wel voor opmerkelijke situaties gesteld doen staan. Zo trof ik mijn oudste dochter eens in de tuin aan met een mond vol schuimende naaktslak. Als ik eraan terugdenk moet ik nog kokhalzen.
* De alle-lichaamsdelen-waar-een-gat-in-zit-kan-wat-in-fase. Opletten als een havik moet je tijdens deze fase, want voor je het weet zit je op de eerste hulp met een peuter met een knikker vast in zijn neus. In jouw neus kan trouwens ook. Of, zoals mijn oudste dochter een tijd lang poogde voor elkaar te krijgen, met een Duploblokje in haar vagina.
* De angstfase. Er kan een tijd komen dat je kind plotseling, uit het niets, voor van alles en nog wat bang is. Zo waren mijn oudste en mijn jongste van de ene op de andere dag als de dood voor de stofzuiger. Ik hoefde het ding maar tevoorschijn te halen, of ze zaten al gillend en bibberend achter de bank. Mijn middelste is sinds kort opeens bang voor haar eigen nachtlampje. Rationaliseren heeft geen zin, uiteindelijk gaat het over. Of niet, en dat is in sommige gevallen niet eens zo erg, want dan heb je weer een mooi excuus om nooit te hoeven stofzuigen.
* De gooi en smijtfase. Gooien en smijten met eten heeft hierbij doorgaans de voorkeur, maar in principe is alles wel geschikt om mee te gooien. Extra leuk als mama en papa het weggesmeten ding dan steeds weer oppakken en teruggeven of terugzetten. Gevalletje actie-reactie, zeg maar.
* De wegloopfase. Manifesteert zich bij de meeste kinderen alleen als ze toch al buiten zijn en het gewoon een kwestie is van de andere kant op lopen dan je ouders, maar komt bij sommige echt vastberaden kinderen ook binnenshuis en dus binnen de begrenzing van deuren waarvan je dacht dat die op slot zaten voor. Zo waren wij ‘s ochtends laatst onze dreumesdochter kwijt. We hadden, in de volle overtuiging dat ze ‘s nachts was ontvoerd, al bijna de autoriteiten gewaarschuwd, toen we een blik uit raam wierpen en haar in pyjama in de tuin op haar fietsje zagen zitten. De stalen deuren zijn inmiddels besteld.
Lees ook: Deze waarheden moeten alle moeders van kleine kinderen weten.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
