10 Dingen waar je tegenaan loopt als je een kleuter hebt
Hoera, de vlag kan uit, want je kind is 4 jaar geworden! Oftewel: het is geen peuter meer! Dag hysterische driftbuien, zindelijkheidstraining en kinderdagverblijfvirussen! Hallo basisschool! Een kleuter in huis is een heel andere ervaring dan samenleven met het ongeleide projectiel dat we een peuter noemen. Maar, het is wel even schakelen. Want opeens loop je tegen heel andere issues aan dan je gewend was. Zoals:
Lees ook: 12 Superfoods die je kleuter dus wél lekker vindt
- Dat er altijd iets nat of kapot is als je kind uit school komt. En dat dan niet duidelijk is hoe dat komt. Je kleuter komt op een tropisch warme dag thuis met een natte broek (en nee, er was dus geen plaatselijk buitje boven de school), er zit een scheur in zijn onderbroek (echt, HOE dan?), of er loopt een barst over de gehele lengte van zijn broodtrommel. En de kleuter staat erbij en kijkt ernaar. Nee, geen idéé, hoor mama. Echt niet. Tja, de wegen van de kleuter zijn ondoorgrondelijk…
- Mode is plotseling een ding. Denk maar niet dat je ‘s morgens nog lukraak iets uit de kast kunt graaien en dat je kind het dan gewoon gewillig aantrekt. Want kom op nou, je moet toch zeker niet denken dat je kleuterzoon in zo’n suf geruite blousje van de, oh horror, Zeeman ook maar één voet over de drempel van de kleutergroep zet? Echt, in your dreams. Oh, en vergeet vooral het kapsel niet. Ging mijn zoon nog niet zo lang geleden probleemloos met coupe-net-uit-bed naar het kinderdagverblijf, tegenwoordig staat er een pot gel in de badkamer en kan hij niet de deur uit als hij er niet uit ziet als The Fonz.
- Aandelen kopen in Betadinepleisters is het overwegen waard. Vooral als je een zoon hebt. Kleuterjongetjes komen namelijk zeker drie keer per week uit school rollen met bloedende vleeswonden. De juf van Terrorist nr. 1 is altijd zo vriendelijk om ons voordat de bel gaat wel even een mailtje te sturen ter voorbereiding, zo van: het is vandaag wel veel bloed, maar het bot steekt er nog niet uit, dus ik denk dat het meevalt. Inmiddels kijk ik er niet meer van op als mijn zoon een bloedspoor achterlaat als hij uit de schoolbus stapt, maar in het begin was het toch even wennen.
- Dat je eigenlijk voor één persoon minder boodschappen hoeft te doen. Kleuters leven namelijk van lucht, heb ik ontdekt. Ik geef mijn zoon iedere dag drie boterhammen mee naar school en die kan ik meestentijds rond 16.00 uur ‘s middags aan de eendjes voeren. Het gemiddelde anorectische supermodel zou stinkend jaloers zijn op zijn broodmagere lijntje en niet zelden vraag ik me af hoe het kan dat mijn zoon op die twee spillebeentjes nog overeind staat, maar zelf lijkt hij niet te lijden onder zijn, op zijn zachtst gezegd, ranke postuur. Bij enig rondvragen bij andere moeders is overigens gebleken dat kleuters in staat zijn om jarenlang op dagelijks één broodkorst en een halve doperwt te overleven, dus ik probeer me maar niet teveel zorgen te maken. Een vitaminepil gaat er ook nog net in, dus dat scheelt ook weer een aanval van scheurbuik.
- Dat een voorbeeldige kleuter op school eenmaal thuis terplekke kan veranderen in Oscar het Moppermonster op steroïden. En ja, het is allemaal heel prachtig en geruststellend dat je kind zich blijkbaar bij jou zo veilig voelt dat hij de drukte en stress van een schooldag thuis kan laten gaan, maar soms heb je toch de neiging om hem als de bel gaat gewoon met de juf mee naar huis te geven. Benieuwd hoe ‘voorbeeldig’ ze hem dan nog vindt.
- Dat je opeens vriendjes over de vloer krijgt. Mijn zoon heeft sinds kort namelijk twee jochies waar hij matties mee is geworden. En dan kan het dus voorkomen dat je op woensdagmiddag opeens met drie, ipv met één kind naar huis gaat. Wat dus betekent dat je hele voorraad brood opeens op is en dat je jezelf ‘s avonds plotseling achter het aanrecht aantreft, met een schort voor, omdat je een voorraad pannenkoeken moet bakken waar je nog een heel weeshuis mee zou kunnen voeden.
- Dat er gescholden wordt. “Oelewapper!” slingerde mijn 5-jarige zoon laatst tijdens de avondmaaltijd met een grote grijns naar mijn vriend zijn hoofd. Hoewel ik kon zien dat deze heel hard op zijn lip moest bijten om niet in lachen uit te barsten (hij is tenslotte een man, dus een beetje schuttingtaal wordt stiekem wel gewaardeerd), maar ik was geschokt. Sinds wanneer komen er krachttermen uit de mond van een kereltje dat nog maar nauwelijks zijn eigen veters kan strikken?! Waar moet het heen met de jeugd van tegenwoordig…?
- Dat poep een bron van nimmer aflatend vermaak is. Poep is ALTIJD grappig. Je kunt het er niet genoeg over hebben en er is geen enkel woord niet hilarisch als je er ‘poep’ voor plakt. Praten over poep doet de kleuter bij voorkeur tijdens het eten, zodat zijn tafelgenoten spontaan hun bordjes hachee aan de kant schuiven. Beter is het zelfs nog om aan tafel te praten over het éten van poep. Echt, niet te versmaden.
- Altijd genoeg stickers in huis hebben is van levensbelang. Op school krijgen ze namelijk een sticker voor iedere scheet die ze op de juiste manier gelaten hebben en dat verwachten ze vervolgens thuis ook. Het is bedoeling dat je zelf net zulke schema’s maakt voor iedere vorm van gedrag en elke activiteit en per dag minstens 20 stickers plakt, anders breekt de hel los. Belangrijk daarbij is ook dat je stickers koopt van alle verschillende superhelden ter wereld, want stel je voor dat je alleen Spiderman hebt, terwijl je kleuter die dag juist grote behoefte heeft aan Mega Mindy.
- Dat een kleuter pertinent zal weigeren te geloven wat jij hem vertelt over de wereld. Want hoezo kun je geen olifant als huisdier te hebben? Op Jupiter wonen moet best kunnen en wat een onzin dat hij later niet met zijn zusje kan trouwen, hij vindt toch gewoon geen andere meisjes aardig genoeg? (En oke, zijn zusje ook niet echt, maar soms moet je kiezen tussen twee kwaden). Je kunt lullen als Brugman, maar het heeft gewoon geen zin. De kleuter heeft zijn eigen belevingswereld en daarin is de geen plaats voor de realiteit. En ach, stiekem zou jij zelf ook wel in die wereld willen leven. Toch?
Lees ook: Ouders! Denk hieraan aan je je kleuter ‘s morgens aankleedt…
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
