10 Dingen die mijn moeder deed die ik vreselijk vond, maar die ik nu zelf doe
Weet je nog, hoe je je vroeger kon ergeren aan, en vooral ook schamen voor, je moeder? En dat je je voornam om zelf nóóit zo te worden? Tja… Het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. En dus betrap je jezelf nu op precies dezelfde dingen:
LEES OOK: 8 Dagelijkse taken waar ieder kind moord en brand om gilt
* Domme technologische vragen stellen. Mijn moeder wist nooit hoe de videorecorder werkte. En hoe vaak ik het haar ook uitlegde, de volgende dag vroeg ze gewoon weer precies hetzelfde. Zó irritant. Maar nu sta ik zelf iedere dag te klooien om de tv op het Netflix kanaal te krijgen, terwijl mijn kinderen ongeduldig aan mijn zijde staan te zuchten. En dus uiteindelijk de afstandsbediening maar uit mijn handen rukken en het zelf doen. Waarna ze fluisterend verzuchten dat ‘mama het ook nooit leert’.
* Iedereen alles over je kinderen vertellen. Onze moeders deden dat mondeling, bij de bakker enzo, wij doen het online. We gooien massaal schattige (althans, dat vinden wij) foto’s van onze kinderen op Facebook en Instagram, we delen grappige anekdotes met al onze 350 beste vrienden (‘Zo sneu, had Teuntje vandaag z’n piemeltje tussen de rits van z’n broek zitten. Auw! #zielig’), of we maken in hun naam social media accounts aan waarop we dan (weer vanuit hun naam) gaan zitten posten. Wij vonden het zelf al irritant dat buurvrouw Beppie alles van ons wist, maar kennelijk is het niet gênant voor onze eigen kinderen dat heel Nederland weet wanneer ze voor het eerst op het potje hebben gepoept.
* Je kroost dingen laten eten die ze niet lusten. Je weet het vast nog wel, die avonden dat je met lange tanden aan tafel zat en met grote moeite die ranzige spruiten, spinazie, bruine bonen, of wat het dan ook maar was, probeerde weg te slikken. En hoe je bij jezelf zwoor dat je jouw kinderen nooit door die hel zou laten gaan. Maar nu zit je zelf onvermurwbaar aan het hoofd van de tafel met priemende ogen en de dreiging van geen toetje erop toe te zien dat die bordjes leeg gaan.
* Zaniken over kamers die opgeruimd moeten worden. Oh, dat gezeur van je moeder over de troep in je kamer vroeger. Gék werd je d’r van. Het maakte jou tenslotte niet uit dat je de vloer niet meer kon zien onder die zee van speelgoed. Jij kon prima iedere avond door de Lego en de hompen versteende klei naar je bed waden. Waar maakte dat mens zich druk om? Het was toch zeker jóuw kamer? In retrospect begrijp je je moeder. Want zelfs als je de deur van dat kamertjes dichttrekt, zie je die troep nog op je geestesoog. En dat is gewoon te pijnlijk.
* Beschamende dingen zeggen als er vriendjes zijn. Eigenlijk vond je alles wat je moeder zei beschamend als je een speelkameraadje thuis had. Of dan kwam ze steeds maar weer bij jullie kijken op je kamer ‘of alles nog goed ging’. IRRITANT! Gelukkig ben jij zelf een heel andere moeder. Een hippe, coole moeder. Die ontzettend geestige dingen zegt. Toch? Hee, hebben ze nou die deur gebarricadeerd…?
* Beschamende dingen doen in het openbaar. Mijn moeder ging weleens zomaar dansen op straat. Of ze begon opeens uit volle borst een liedje zingen bij de slager. Dan wilde ik wel door de grond zakken. Voor je het weet kwam ik bekend te staan als ‘dat kind met die gekke moeder’, OMG hoe erg is dat?! Zelf zou ik als moeder gewoon immer beheerst en normaal zijn. En nou ja, wat is er nou eigenlijk gek aan even een dansje wagen midden in het winkelcentrum? Mijn moeder had groot gelijk. Waarom lopen die kinderen nou weg?
* Niet metéén reageren als je kind iets zegt. Om woest van te worden vond ik het dat je dan “Mama…? Mama? Máma?! Mám! MAAAMMM!!!” moest roepen voor ze een keer door had dat je iets van d’r wilde. Ja, alsof ze nog wat beters te doen had dan naar mij luisteren ofzo. Jemig, zeg. Ik zou altijd klaarstaan voor mijn kinderen. Direct. Tja, maar ik kan er natuurlijk niets aan doen dat ik het nu nou eenmaal veel drukker heb dan mijn eigen moeder het vroeger had. Sorry, jongens.
* Belachelijk doen als je boos bent. Lachwekkend vond ik het stiekem, als mijn moeder vroeger uit haar slof schoot. Rooie kop, rare handgebaren, onbegrijpelijke monologen die wat mij betreft kant noch wal raakten. Ik trok mijn meest schuldbewuste gezicht, maar het was soms moeilijk mijn lachen in te houden. Wat mijn moeder dan alleen maar nog bozer maakte, maar kom op, had ze zelf niet door hoe potsierlijk ze eruit zag? Inmiddels moet ik toegeven dat ik er zelf net zo uitzie als ik een donderpreek afsteek. Verhit, hysterisch en soms met een klein beetje schuim op mijn lippen. Dan zie ik die bekkies alweer vertrekken. Van het lachen dus. En als ik dan zelf een blik in de spiegel werp weet ik dat je ze het ook eigenlijk niet kwalijk kunt nemen.
* Stiekem snoepen. Ik heb mijn moeder weleens betrapt op het eten van een heel lekkere reep chocola toen ze dacht dat ik het niet zag. Schandalig vond ik het en heel oneerlijk. Want tegen mij altijd roepen dat ik moest delen, maar dan wel het beste voor zichzelf houden? Hypocriet! En nu? Tja, die ene plank die zo hoog is dat mijn kinderen er niet bij kunnen? Daar staan niet alleen de schoonmaakmiddelen. Die zijn namelijk voornamelijk bedoeld om mijn privé-voorraad chocola en chips te verbergen.
* Zeggen dat iets voor ‘je eigen bestwil’ is. Wat een dooddoener vond ik dat altijd. Ja ja, al die regels die ze had, dat was alleen maar omdat het voor mij goed was? Tuurlijk, maak dat de kat wijs. Ik moest gewoon op tijd naar bed omdat dat voor haar makkelijk was. Niet omdat slaap belangrijk is. Ik mocht maar één koekje omdat er dan meer voor haar was. Niet omdat het slecht voor mijn tanden was. Nu weet ik, mijn moeder had gelijk. En nou ja, op één koekje kan een moeder niet leven natuurlijk.
LEES OOK: 10 Gore dingen die alle kinderen doen (gat-ver-dam-me!).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
