10 Dingen die gaan gebeuren als je een tweede kind krijgt
Als je voor de tweede keer een kind krijgt, verwacht je dat dat eigenlijk gewoon een herhaling van zetten van de eerste keer is. Al gauw kom je er achter achter dat niets minder waar is. Zoveel dingen zijn namelijk compleet anders. Zoals:
Lees ook: 9 Dingen waarvan ik wilde dat ervaren moeders me die verteld hadden.
* Je hebt geen zwangerschapstest nodig om je te vertellen dat je zwanger bent. Dat voel je gewoon. Meteen. Het is alsof er opeens een lampje aangaat: ping, zwanger! Ik wist de tweede keer ruim voor ik überhaupt over tijd was dat er nieuw leven in mijn buik groeide. Die test was eigenlijk alleen maar omdat het zo leuk is om dat tweede streepje te zien verschijnen.
* Vrienden en familie vergeten dat je zwanger bent. Bij je eerste was iedereen in alle staten van vreugde en opwinding. Leek het wel alsof iedereen negen maanden lang net zo met jouw groeiende buik bezig was als jijzelf. Maar de tweede keer? Not so much. Het gejuich bij de aankondiging is al lauwtjes en voor je het weet schenken je vriendinnen gewoon een wijntje voor je in als je bij ze gaat eten. En als je dan zegt dat dat natuurlijk niet de bedoeling is kijken ze je aan alsof ze het in Keulen horen donderen.
* De kraamvisite is minimaal. Je verwacht dat er na de geboorte van spruit nr. 2 weer hordes mensen op de stoep staan met heliumballonnen en grote pluche beesten, net zoals bij de grote broer of zus. Maar ipv daarvan ga je nu af en toe checken op de bel het nog wel doet, want er komt maar niemand. Het nieuwtje is er nu tenslotte wel af en men heeft wel wat beters te doen. Netflixen bijvoorbeeld. Of schoenen kopen.
* Je gaat je schuldig voelen. Want je hebt altijd het idee dat je voor één van je kinderen (of, nog erger: voor allebei) tekort schiet. Overal lees je altijd dat moeders zo goed kunnen multitasken, maar je vraagt je af hoe al die moeders dat dan in vredesnaam doen, want je tijd en aandacht evenredig verdelen over twee kinderen die je allebei nodig hebben en bij je willen zijn is gewoon hogere wiskunde.
* Je wordt alcoholist, of je krijgt een hartaanval. Want: verdrink je je stress en vermoeidheid in wijn of in koffie, wat kies je? Twee kinderen is druk, zeker die eerste tijd. De realiteit is dus dat je ‘s morgens voor 09.00 uur al aan je twaalfde kopje extra sterke espresso zit, wat bijna gegarandeerd uiteindelijk zal resulteren in een hartstilstand, of je ziet geen andere mogelijkheid dan het gewoon maar te YOLO’en en van de vrijmibo een dagelijks evenement te maken.
* Je begint je af te vragen of je misschien Alzheimer hebt. Bij je eerste kind stond alles in je geheugen gegrift en vergat je nooit iets. Maar nu lijkt je hoofd opeens een gatenkaas. Je komt te laat bij het Consultatiebureau, of je vergeet de controles gewoon helemaal. Je weet niet meer wanneer de baby nou ook alweer precies z’n laatste voeding had gehad en wanneer ‘ie voor het laatst in bad is geweest. Eigenlijk weet je soms ook even niet meer hoe je je kind ook alweer genoemd had. Maar hij eet, poept en groeit, dus zal het wel goed zijn, toch?
* Je vergeet de baby soms. Kan zowel letterlijk als figuurlijk. Ik ben weleens met mijn zoon en de kinderwagen en de luiertas op pad gegaan, om er pas onderweg achter te komen dat mijn dochter dus niet in die kinderwagen, maar nog thuis in de box lag. Of ik was zo druk met mijn peuter dat het me gewoon even ontschoot dat er boven nog een baby in een wiegje lag. Opeens twee kinderen moeten managen voelt soms als de dag nadat je een avond teveel gedronken hebt: alsof je hoofd vol met watten zit en je alles wazig en maar half ziet.
* Je voelt je meer scheidsrechter dan moeder. Van tevoren had je een prachtig idyllisch plaatje in je hoofd van je twee kinderen die elkaars beste vriendjes zouden zijn en altijd gemoedelijk samen zouden spelen. De realiteit is echter dat je het grootste deel van je tijd opeens bezig bent ruzies te beslechten en ervoor te zorgen dat je aan het eind van de dag nog steeds net zoveel kinderen hebt als waar je mee begonnen bent, aangezien je oudste stelselmatig probeert je jongste te vermoorden door op hem te gaan zitten, of zijn hoofd tussen de deur te pletten.
* Die muffintop is here to stay. Na de eerste kreeg je dat zachte buikje nog wel weg met een beetje lijnen. Nu is dat een verloren zaak. Vreemd, want je leeft op koffie en de restjes voedsel die je oudste op z’n bord laat liggen, dus je zou zeggen dat de kilo’s eraf moeten vliegen. Maar helaas, na één kind wil je lichaam nog wel terugveren, maar na een tweede geeft het er toch meestal de brui aan. Eigenlijk niet eens zo erg, want niemand wordt vrolijk van een dieet van witte vis en snoepgroenten en bovendien heb je niet eens meer tijd om je druk te maken over je figuur.
* Je komt het huis nu helemaal nooit meer uit. Met één kind was dat al best een uitdaging, maar nu ga je er gewoon niet eens meer aan beginnen. Alle shit die je moet meenemen alleen al zorgt ervoor dat je de avond van tevoren moet pakken voor een tripje naar de speeltuin op de hoek. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de heksenketel van een hyperactieve peuter in de gaten moeten houden en op de glijbaan hijsen en tegelijkertijd een huilende baby stil moeten zien te krijgen en/of te moeten voeden en/of verschonen. Hoe graag je er ook even uit wilt, het is alle moeite gewoon niet waard.
Lees ook: Argumenten om vooral geen tweede te willen (en er toch een te krijgen).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
