Welke manier van straffen is wél effectief?

Daphne’s oudste zoon is ruim twee. “Twee is nee” is duidelijk zijn levensmotto, en van de bijhorende driftbuien is hij ook niet vies (bij voorkeur in de supermarkt, of een andere drukke plek). Naast dat het regelmatig voor gênante situaties zorgt heeft Daphne ook nog geen gepaste manier gevonden om hem te corrigeren of te straffen voor ongewenst gedrag.

Gedurende de dag lees ik mijn zoon meerdere keren voor, stoei en knuffel ik met hem, zingen we liedjes, leggen we een puzzeltje of spelen we een spelletje. Ik betrek hem bij de verzorging van zijn jongere broertje en bij mooi weer gaan we regelmatig een wandelingetje maken of bezoeken we de speeltuin. Maar ik kan hem natuurlijk niet ieder moment van de dag aandacht geven, en hij moet immers ook leren zichzelf even te vermaken. Helaas ontpopt hij zich op dat soort momenten regelmatig tot een klein driftkikkertje wat graag met (mijn) spullen gooit, van zich af slaat en schopt of gaat liggen krijsen op de grond.

Alles lacht hij weg, hij is gewoon niet te straffen. Het interesseert hem allemaal niets, hij is vooral met zijn eigen “ikje” bezig en dat ikje zoekt behoorlijk de grenzen op. Hij weet overigens donders goed wat niet mag en dat maakt het juíst interessant om wel te doen. Ik ben eerlijk gezegd een beetje moe van continue waarschuwen en mopperen, zo’n moeder wil ik niet zijn. Maar ik zou graag een manier vinden die wel effectief is om zijn gedrag te veranderen.

De onderstaande vormen van corrigeren en straffen hebben inmiddels jammerlijk gefaald…

* De corrigerende tik (de Paus keurt het goed).
Zelden wordt de tik door mij te voorschijn getoverd, maar mijn zoon is totaal niet onder de indruk. Waarschijnlijk absorbeert de luier de tik tegen de billen want meneer verblikt of verbloost niet en regelmatig lacht hij er nog om ook.

* Bijten? Terug bijten!
Dat was mijn eerste ingeving toen mijn peuter mij uit het niets driftig in mijn onderarm beet. Ik beet hem als reactie ook in zijn arm in de hoop dat hij de mijne van schrik los zou laten. Dat gebeurde niet. Na enige seconden heb ik het maar opgegeven uit angst dat ik hem pijn zou doen. Hij keek me daarna aan, moest heel hard lachen en ging weer verder spelen.

* Een time out.
Hoewel erg effectief in het programma van Jo Frost, in de praktijk schreeuwt mijn bloedje op de plek van de time out net zo hard (of nog net wat harder) en vindt hij altijd wel iets om kapot te maken (bij voorkeur het stoeltje of krukje waarop hij de time out krijgt), tegen aan te trappen of tegen aan te bonken. Dat werkt mij zo mogelijk vaak nog erger op de zenuwen dan het vergrijp waarvoor hij in eerste instantie de time out kreeg.

* Iets leuks ontnemen
“Als je nu niet ophoudt gaan we niet naar de speeltuin”… daar heb ik opnieuw alleen mezelf mee want daar kan hij lekker uitrazen en zijn overtollige energie kwijt…

* Streng toespreken
Ik heb af en toe het idee dat ik alleen maar aan het waarschuwen ben, grenzen aangeef of de hele dag met mijn vingertje het “nee” gebaar maak. En daar word ik zelf zo ongelooflijk flauw van. Ik heb helemaal geen zin om de hele dag te mopperen en te waarschuwen. En hij heeft er duidelijk geen boodschap aan.

* Negeren
Om hem daarmee groen licht te geven om uit te barsten in een driftbui van wereldformaat. Hier kan ik me dan vaak nog enkele minuten voor afsluiten (**think happy thoughts, pink unicorns, pink unicorns**) om vervolgens weer als grote verliezer uit de bus te komen door een van de bovenstaande methodes toe te passen wat hem dan toch weer aandacht oplevert. De negatieve vorm dat dan weer wel.

Welke methode van corrigeren is bij jouw kind effectief? Laat het ons weten op Facebook!