Want moeders hebben never nooit genoeg tijd
Mirjam loopt, waarschijnlijk net als iedere moeder die dit leest, tegen de grenzen van de tijd op nu ze twee kinderen heeft. Gelukkig vond ze toch de tijd hier even bij stil te staan, en schreef haar overpeinzingen voor je neer.
Dit is een stuk over tijd. Een schaars begrip, zeker als je twee kinderen hebt. Ik weet nog goed hoe iemand me waarschuwde toen ik zwanger was van de eerste. “Je beseft je niet half hoe luxe je leven nu is, zei hij. Straks leef je met een blik op de klok en wordt iedere minuut kostbaar.” Ik knikte schaapachtig. Het leek me geen prettig vooruitzicht, maar zijn woorden drongen niet echt tot me door. Nu verlang ik terug naar die tijd. Die tijd dat ik de tijd door mijn vingers weg kon laten glippen. Kostbare tijd die zomaar in rook opging. Waarin ik allerlei nuttige dingen tot stand had kunnen brengen, maar er gewoon lekker voor koos om dat niet te doen. Ik sliep, at, dronk en ouwehoerde de tijd weg en riep dan nog vaak dat ik geen tijd had gehad om die foto’s in te plakken, dat schuurtje op te ruimen, die onvervulde dromen nader te onderzoeken of die tante te bezoeken.
LEES OOK: 31 dingen die je denkt tijdens je verlof
Toch kon ik klagen als de beste. Altijd moe, want oh zo druk, zo ontzettend druk! Nu, zes jaar later en twee kinderen rijker, is het alsof er tsunami over mijn bestaan heeft geraasd en werkelijk alles, ook mijn besef van tijd, een opdonder heeft gekregen. Zo probeer ik dit stukje te tikken, maar ben ondertussen al drie keer opgestaan om A: de baby een fles te geven, B: een telefoontje op te nemen – mijn man die wil dat ik even een boodschappenlijst door app – en C: de was op te hangen die nog steeds in de droger zat en begon te stinken. Dat, terwijl je veerkracht al tot het nulpunt is gedaald door die kleine die tanden krijgt en jou de hele nacht wakker hield.
En dan hoppa! Is het alweer avond. Alweer weekend. Ben je alweer een half jaar getrouwd zonder in de tussentijd seks te hebben gehad, ben je nog steeds niet verhuisd, liggen er weer pepernoten in de schappen, vallen de bladeren van de bomen, krijg je de eerste grijze haren en is je zoon ineens al zes. Even knipperen met je ogen en hopsakee.. bam! Wéér een jaar voorbij. De tijd speelt een spelletje met me. Of leerde me een lesje, het is maar net hoe je het bekijkt. Want, zo kwam ik erachter, er kleven ook een hoop positieve aspecten aan tijdgebrek. Heus.
Zo ben ik nederiger geworden ten opzichte van tijd. Was het eerst zo vanzelfsprekend als zuurstof, nu waardeer ik iedere vrije minuut die ik heb. Een beetje rond lummelen kan dus echt niet meer. Gelijk dit stukkie tikken als het moment DAAR is. Geen online gedreutel op zoek naar die nieuwe spijkerbroek of vakantie waar je toch geen tijd voor hebt. Geldbesparend eveneens. Gebrek aan tijd maakt ook dat je sneller tot de kern komt. Avondje uit met vriendinnen? Skip the bullshit, maar straight to the point, want die avond is zo om en dan zie je elkaar weer weken niet. Daarmee wordt het leven niet alleen bondiger, gepieker en gepeins behoren ook tot het verleden.
Kon ik vroeger wakker liggen van een collega die raar deed of een vriendin die nooit terugbelde, nu is er gewoon geen tijd meer voor die onbenullige mindfucks. Heerlijk. Soms ben ik ben namelijk zo ontzettend moe, dat ik vanzelf relaxed word! Ja echt. En in mijn geval een pre. Mrs. Perfect is namelijk gevlogen en mijn huis opeens een gezellige zooi. Andere teugels laat ik noodgedwongen ook wat meer vieren. Zat ik altijd bovenop mijn mail en kreeg de schrijver binnen luttele seconden antwoord, nu laat ik boodschappen bezinken tijdens koken of verschonen en dat werpt zo zijn professionele vruchten af. Multitasken is dan ook my middle name. Brainstormen of mediteren, gebeurt tijdens het voeden en flesjes maak ik terwijl ik telefoneer. Nu jij weer.
En nou zeggen ze dat het allemaal van tijdelijke aard is. Vooral die tropenjaren. Helemaal zeker weten doe ik dat niet, hoor. Kinderen hebben is immers een job for life, of in ieder geval tot ze de deur uit zijn. Maar ook deze waarheid kent zijn plussen: was mijn oude dag altijd een vooruitzicht dat keihard werd vermeden, nu kan ik niet wachten tot ik eindeloos voor me uit kan staren op dat bankje in het park en voel ik soms een steek van jaloezie als ik mijn schoonouders de dagen zie vullen met biljarten en breien. Nee joh! Ik leef toch allang als een ouwe lul? Elke dag wijn drinken gaat immers ook niet meer! Maar hé, zelfs dat grote gemis kent zijn zonnige zijde: een heerlijk, helder hoofd. Mits doorgeslapen. Dat dan weer wel.
