Waarom ik vaak voor de oppas van mijn zoontje werd aangezien

‘Ongelukje zeker?’, ‘Was het gepland?’ of ‘O…wat erg voor je.’ Dit zijn zomaar een aantal zinnen die Lotte Knoppert (26, moeder van twee zoontjes van resp. 2,5 jaar en 4 maanden) heel vaak heeft gehoord in het eerste levensjaar van haar oudste zoontje. Ze was namelijk 24 toen ze haar eerste kind kreeg.

Lees ook: 10x Omdat er een heleboel misgaat als papa over het aankleden gaat

En dat terwijl de gemiddelde leeftijd waarop Nederlandse vrouwen hun eerste kind krijgen tegenwoordig rond de dertig ligt. Onder hoogopgeleide vrouwen ligt dit nog iets hoger. Ter vergelijk, in 1970 kregen vrouwen hun eerste kind nog met ruim 24 jaar. We worden met z’n allen dus steeds ouder moeder en jonge moeders zijn daarmee een uitzondering geworden waar iedereen een mening over lijkt te hebben. Ook ik liep tegen behoorlijk wat ongewilde vragen, adviezen en weerstand op. Waarom is afwijken van de leeftijdsnorm zo’n probleem geworden binnen het moederschap?

Ik heb het allemaal meegemaakt: vriendinnen die eindeloos wilden analyseren waarom ik in godsnaam nu al gekozen had voor het moederschap, kennissen die op een feestje naast de borrelnootjes zomaar uit het niets met hun ongezouten mening kwamen, de meewarige blikken van wat oudere moeders en kinderloze leeftijdsgenoten en het gegeven dat ik in de speeltuin of supermarkt vaak voor de oppas van mijn eigen zoontje werd aangezien. Best pijnlijk en allemaal consequenties van de leeftijd waarop ik voor het eerst moeder werd, namelijk 24 jaar. In 1970 was dit een hele gangbare leeftijd geweest en had niemand gek opgekeken of er een mening over gehad. Maar sinds 1970 zijn namelijk steeds meer vrouwen buiten de deur gaan werken. Carrière is steeds belangrijker geworden en daarmee lijkt het moederschap steeds langer op zich te laten wachten. Vrouwen zijn druk druk druk. Druk met andere dingen: carrière, vrienden, zelfontplooiing. Ze stellen uit en worden zo dus steeds later moeder, zo rond hun dertigste. Allemaal prima natuurlijk, ik snap dan ook best waarom dertig de norm is. Rond die tijd is de carrière immers op poten, je tenslotte alle tijd gehad om na je studie te laten zien wat je kan en wat je waard bent. Ook is je relatie meestal stabiel, is er vaak een goed inkomen en gaan vrienden ook gezellig aan de kinderen. Allemaal goed maar is het daarom nodig zoveel weerstand kritiek uit te stralen naar de jonge moeder?

Nee, ik geloof van niet. Natuurlijk zijn er nadelen aan het jong krijgen van kinderen. Weinig van mijn vrienden hebben bijvoorbeeld kinderen dus ik kan daardoor soms korter praten over de kinderen dan ik eigenlijk zou willen. Want geeft toe, niemand zit te wachten op eindeloze verhalen over andermans kinderen als je zelf nog niet eens kinderen hebt. Ook kan ik wat minder hard aan mijn carrière werken dan vrienden zonder kinderen en ik kan minder vaak en lang de kroeg in. Ik mis dus weleens een mooie avond. Maar daar staat wel tegenover dat die hele zwangerschap me fysiek allemaal reuze mee is gevallen, de kinderen hun opa’s en oma’s waarschijnlijk nog lang mee maken en dat ik rond de veertig, wanneer de kinderen uit huis zijn, mijn handen weer vrij heb en me kan richten op wat ik maar wil.

Er zitten dus voordelen en nadelen aan zowel vroeg als wat later ouderschap. Er lijkt daarmee ook geen ‘beste’ of ‘betere’ keus te zijn. Wat mij betreft moet iedereen dan ook zelf een afgewogen keuze maken om moeder te worden of niet. Kortom, wat voor moeder je bij je eerste kind ook bent, jong, rond de dertig of wat ouder, je hebt goed gekozen (of het ging gewoon zoals het ging). Er is niet één beste keuze. Dus laten we vooral stoppen met over elkaar te oordelen, ongepaste vragen te stellen of elkaar meewarig aan te kijken. En