Al een kater na twee wijn & 7 andere uitgaansdompers

Renske Hoff

11.06.2016 18:30

Het is een opmerkelijk iets. Sinds ik moeder ben, of misschien moet ik zeggen: sinds ik 30+ ben, heb ik tot mijn grote schrik al een kater als ik na 20 uur nog een glas wijn drink. En zo zijn er nog wel een paar opmerkelijke uitgaansdompers te benoemen.

Lees ook: Ouderliefde…overwint echt alles!

Vroeger, toen alles nog beter en leuker was, grapje, had ik als regel: vóór 23:59 uur de laatste consumptie en dan komt het morgenochtend helemaal voor de bakker met dat hoofd. Maar tot mijn grote schrik mag ik daar nu dus 19:59 van maken. Het zal met ouderdom te maken hebben. Met slaapgebrek. En natuurlijk in de eerste plaats met de alcoholconsumptie. HAHAHA flauw. Maar lullig is het wel.
De tijden dat ik op één bitterbal kon leven blijkt voorgoed voorbij. Note to self: eet voordat je gaat drinken. En geen lichte salade, maar iets stevigs en vettigs. Men neme pizza, een burger of pasta. Sorry voor de lijn.
Ik heb dus altijd een vreemd soort rem als ik uitga. Na 23u gaat er al iets kriebelen, of eigenlijk is het een soort inner voice die GA NAAR HUIS, JE MOET ONMIDDELLIJK NAAR HUIS roept (ook al is het de dag erna weekend). Dit is natuurlijk in de basis de eeuwige verantwoordelijkheid voor je kinderen, die echt altijd aanwezig is. Maar als mensen na 24u voorstellen om nog éven ergens anders naartoe te gaan krijg ik al helemaal een paniekaanval. Want hoe moet dat morgen? Ik word hoe dan ook om 07u wakker, als het niet eerder is. En hoe kom je dan de dag door? Weet jij het, weet ik het. Zegt u het maar.
Maar over die rem gesproken. Die is tegelijkertijd soms zó ontzettend weg dat ik me gewoon kapot schrik van mijn eigen zuipzin. Dan ga ik er zonder nadenken vol in en moet ik vervolgens een maand of twee bijkomen. Met als gevolg dat ik twee maanden lang (of langer) een aversie voor een bepaalde drank heb. In mijn geval is het momenteel gin-tonic. Het woord alleen al.
Dansen is ook een klein puntje geworden. Tegenwoordig dans ik alleen nog maar in het geheim. Ik weet niet wat het is, of eigenlijk wel: ik ben een beetje onzeker geworden over mijn lichaam en mijn danskunsten. Ik voel me gewoon zo ontzettende moeder als ik dans. Ik bedoel, ik sta nog nét niet een two step te doen en in mijn handjes te klappen. En dat terwijl ik vroegah tot diep in de nacht in tha club stond te shaken met die bootie tot dat iedereen gek van jaloezie werd. Of nouja, dat laatste weet ik niet helemaal zeker, maar ik had fans. Ik had fans.
De angstkater is ook een leuke, hoewel ik deze ook voor de kinderen/mijn dertigste had. Dat je de volgende ochtend wakker wordt en denkt: waaaaat heb ik allemaal gezegd? Waaaaat heb ik allemaal gedaan? Is het erg? Is het vies? Is het gemeen? Is het smerig? Wil ik dood? Ohjee, ik denk het. Hoe kom ik deze dag door?
Uitgaan is uit eten geworden. Het IDEE van uitgaan alleen al. Dat je moet dansen tot het licht wordt enzo. Op zo’n dansblok bijvoorbeeld. Of erger nog, in een kooi. Had mezelf volgens mij ooit gezworen dat ik zoiets als dit nooit zou gaan zeggen – of erger nog, op het internet zou gooien – maar het is zo. Doe mij maar een gezellig etentje. Schreef ik dat echt? Ja dat schreef ik echt.
Make-up bijwerken is pure noodzaak geworden. Stel: ik ga om 19:30u eten. Nou. Dan moet ik om 21:00u echt haast maken, om te voorkomen dat mijn tafelgenoot denkt dat ik langzaamaan ernstig ziek aan het worden ben. En dus ga ik nergens meer heen zonder arsenaal aan make-up. Maar het leuke is dat make-up kopen dus een van de lekkerste dingen ooit is. Je moet altijd het positieve blijven zien hè!