Marcel leerde een levensles van Jay, de alleenstaande vader van vijf kinderen

Marcel is 45. Hij is journalist, getrouwd met Carlijn en heeft een baard, alsmede een anderhalf jaar oude dochter die Sammie heet. Op Me-to-We.nl vertelt hij hoe leuk dat is. En hoe irritant het kan zijn.

Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik nogal kan somberen. Ook wel: zeiken. Ik dacht van mezelf altijd dat ik een vrolijk mens was, maar als mijn voortjagende leeftijd iets positiefs heeft opgeleverd is dat zelfinzicht. Ik ben Maarten van Rossum niet, trouwens, zo erg is het nou ook weer niet – hoewel zwart mij ook heel goed staat. Maar ik ben meer van het halflege glas en van het gras dat bij de buren altijd groener is.

Als je zo’n type mens bent, is het handig om af en toe een beetje aan zelfreflectie te doen. Even naar jezelf kijken, de grijze massa onder de loep nemen en zeggen: ‘Hé, bolle gnoom, zo erg is het allemaal niet! Je hebt een leuk leven, je schrijft voor een walgelijk succesvolle website voor jonge ouders, je bazinnen zijn heel eng, maar ook lief! Je hebt een knappe vrouw en een geweldige dochter! Je hebt nog wat haar, je hebt een fiets, een laptop van Apple en een abonnement op een heel hippe sportschool! Doe eens rustig, gek, het valt allemaal wel mee!’

Dat werkt best goed.

Wat nog beter werkt is kijken naar het voor mij nieuwe televisieprogramma Een Huis Vol. Over mensen met grote gezinnen gaat het. En dan heb ik het niet over stellen met drie kinderen. Drie is voor watjes – om over twee of eentje nog maar niet te spreken. Het gaat hier over een gezin met zes kinderen, een alleenstaande vader met vijf en – roffel – een Limburgse familie van wie de moeder zwanger is van kind tien. Heregod. Tien kinderen. En een elfde, ach, zei de viriel ogende vrolijke vader met zo’n lastig oog, het lag niet in de planning, maar als het gebeurde, was-ie meer dan welkom, die baby.

Het was heel lawaaiige televisie, je hoorde continu geluid van pratende, huilende, lachende en gillende kinderen. Alleen al door ernaar te kijken werd ik een beetje duizelig. Ik begon zowat te huilen toen de alleenstaande vader, Jay, vertelde dat hij elke dag om vijf uur op stond om al zijn kinderen op tijd naar school of de opvang te krijgen. Daarna ging hij dan als zelfstandig vloerenlegger of iets dergelijks aan de gang. Heftig, dat vond hij zelf ook, want soms was er even geen werk en de kinderen moesten toch eten, weetjewel. Maar hij bleef er positief onder, want zijn kinderen waren alles en het kwam vast wel goed. Even later gingen ze gezellig met z’n allen naar het Dolfinarium.

Waar zijn vrouw was, bleef ondertussen in nevelen gehuld. Ze had anderhalf jaar geleden voor ‘een eigen leven’ gekozen en Jay ‘respecteerde’ dat. Ik wist zeker dat Jays glas altijd halfvol zat en dat hij nooit naar het gras van de buren keek.

Het zevende seizoen van Een huis vol is vorige week begonnen.

Lees ook: Deze docu-serie móét je zien als je zwanger bent en ook als je al kinderen hebt