Slapeloze nachten; voor altijd of verleden tijd?
Iedere ouder krijgt ze er met de komst van kinderen gratis bij: slapeloze nachten. Slaapt je baby eindelijk door, begint je peuter vanuit zijn kamer te gillen dat het nog licht is en hij niet kan slapen. Maar daar is dus iets aan te doen.
Noem me naïef, maar toen ik zwanger was van mijn eerste kind dacht ik dat het slaaptekort waar andere ouders het over hadden kwam door het feit dat kleine kinderen af en toe gewoon vroeg wakker zijn. Zo rond een uur of half 7. Wist ik veel dat half 7 nu geldt als uitslapen. Dat écht vroeg wakker zijn 05.00 uur is – wanneer je dreumes dolenthousiast in zijn bedje staat te springen en de dag dus is begonnen – en dat een pasgeboren baby om de 3 uur gevoed moet (en dat dat schema ’s nachts dus ook geldt). Het is gedaan met de rust. De keren dat ik uit kon slapen sinds ik moeder ben zijn op één hand te tellen. Want als mijn twee jongens dan een keertje uit logeren zijn, wekt mijn biologische klok me alsnog rond 6 uur. Ik ben het (uit)slapen verleerd.
Mijn jongste is de allerslechtste slaper allertijden. Als niet-slapen een Olympische sport zou zijn, zou hij al 3 gouden plakken om zijn nekje hebben hangen. Een jaar lang heeft hij elke nacht gekrijst en ook overdag was hij niet plat te krijgen. Die oogjes bleven open. Wat we ook deden (ja ja echt alles dus: wel/geen flesje, muziekje aan, ander lampje, rondjes rijden in de auto om 02.00 u ’s nachts, co-slapen, slaaptraining etc. etc.). Therapeuten, kinderartsen, osteopaten, iedereen heeft hem bekeken. We zijn het hele medische circuit rondgestuurd. Hij heeft zelfs een tijd in het ziekenhuis gelegen, maar geen arts die hem stil/in slaap kreeg. Ik kan niet beschrijven hoe moe (understatement) wij waren dat eerste jaar of hoe ik die überhaupt ben doorgekomen. Maar wonder boven wonder sliep onze kleine nachtbraker precies een maand na zijn eerste verjaardag door. Ik had de hoop al bijna opgegeven, maar we leven inmiddels weer een beetje.
En nu begint onze peuter te spoken. Zul je net zien. Want wanneer wij aankondigen dat het tijd is om te gaan slapen, trekt meneer zijn hele trukendoos open. Nog één verhaaltje, een slokje water en hij moet toch nog even een keer plassen. Het is steevast te warm, te koud, te licht of te donker in zijn kamer. Hij vraagt zich altijd af wat papa en mamma beneden dan nog gaan doen, of we chocola gaan eten en zo ja, of hij dat ook mag. En wanneer wij dan gaan slapen. Hoelaat precies? Kan hij dan niet ook nog even opblijven met ons? En mag hij eigenlijk in ons bed? Echt niet? Als papa boven is wil hij nog één kusje van mama en andersom. Gaat opa nu ook eigenlijk slapen of blijft die ook nog even op? Kunnen we hem niet even bellen om dat te vragen? En dan gelijk even zijn vriendinnetje om te vragen of zij ook al slaapt? Want het is toch nog licht? Oh, hij hoort een mug, of een vlieg.
Waaaaaahhh!! Zo is er dus elke avond wel weer een mooi excuus te bedenken om het slapen nog heel eventjes uit te stellen. Om dit de volgende ochtend vanaf een uurtje of half 6 weer te herhalen totdat het tijd is om op te staan (om kwart voor 7). De zon is op en het is al licht buiten, dus waarom moet hij dan toch nog blijven liggen?
Is het echt gedaan met onze rust of zullen we ooit nog zonder wallen en die vijf koppen koffie de dag ongeschonden doorkomen? Moeten we accepteren dat kleine kinderen en niet-slapen nu eenmaal beste vrienden zijn of is er misschien toch nog iets aan te doen? VELUX gaat mij helpen. Yes! Wordt vervolgd…
Wil je alvast meer weten? Kijk dan op: https://www.velux.nl/lekkerslapen
Dit is een gesponsored bericht, maar de inhoud ervan is 100 procent van mij. Lees hier alles over ons advertentiebeleid.
