Knip en plak ellende: waarom ik geen knutselmoeder ben
Vala is geen knutseltalent. Ze gruwt bij het aanschouwen van Prittstiften of het idee dat ze herfststukjes in elkaar moet knutselen.
In de kleuterklas had ik een juf die gek was op knutselen. Ze had het soort blond krullenkapsel dat je eigenlijk alleen nog maar zag in de, toen al hevig gedateerde, meisjesromans van Cissy van Marxveldt, droeg gebloemde zijden rokken en blouses met een kanten kraagje. Ze was van de oude stempel en van mening dat kleine meisjes thuis hoorden in de poppenhoek, of achter een tafel met kleurpotloden en origami. Mijn kleutertijd heb ik dan ook als problematisch ervaren, aangezien het al snel vrij duidelijk was dat ik absoluut geen talent had voor de kunsten, bovendien bijzonder ongelukkig werd bij het zien van een Prittstift of andere knutselattributen en mijn moeder mij daarnaast had geleerd dat met poppen spelen rolbevestigend, seksistisch en dus absoluut niet de bedoeling was. Ik was dan ook blij toen ik eindelijk naar groep 3 mocht, waar ik kon gaan leren lezen en schrijven en niet meer iedere dag gedwongen werd óf mijn feministische afkomst te verloochenen óf groen van ellende kabouters te vouwen.
LEES OOK: Femke snapt niet hoe ze met de juf van groep 1 moet omgaan.
Mijn knutsel-incompetentie is nooit meer over gegaan en dat komt omdat ik erfelijk belast ben. Mijn moeder heeft eens geprobeerd een zwanenkostuum voor me te maken voor een toneelstuk op school. Die voorstelling is een zwarte bladzijde uit mijn jeugd. De rest van de zwaantjes kreeg hun kostuum gemaakt door de oma van een vriendinnetje van mij, die fantastisch kon naaien. Mijn moeder zat weliswaar in de medezeggenschapsraad en ongeveer elk bestuur dat onze school rijk was, maar ze behoorde niet tot het legioen van koekjesbakkende knutselmoeders, die bij iedere festiviteit glimlachend achter de coulissen stonden. Die ene keer wilde ze echter niet onder doen voor haar meer traditionele generatiegenoten en was dus vastbesloten te laten zien dat ook zij beschikte over huiselijke kwaliteiten. Het gevolg was dat ik als lelijk eendje tussen vijf beeldschone zwaantjes op de planken stond en mijn eerste trauma opliep.
Hoewel ik mijn moeder nog steeds graag plaag met haar creatieve blamage, moet ik bekennen dat ik zelf misschien nog wel erger ben dan zij. Ik kan namelijk niet anders dan toegeven: ik ben geen knutselmoeder. Inmiddels heb ik een behoorlijk aantal vriendinnen met kinderen en met grote regelmaat zie ik op social media hoe zij enthousiast aan het knutselen slaan met hun kroost. Er wordt kralen geregen, macaroni geplakt en vinger geverfd dat het een lieve lust is. En die moeders hebben daar lol in. Genieten van een middagje fröbelen aan de keukentafel, ergeren zich niet wild aan lijm en glitter onder hun nagels en gaan met liefde een vrije avond paashazen plakken op de school van hun kind, zonder dat ze zich eerst drie dagen het hoofd gebroken hebben over een goeie smoes. Ik durf tegen die moeders niet te zeggen dat mijn kinderen geen kleurpotloden hebben. Waarschijnlijk ontvrienden ze me dan op Facebook.
Ik heb het heus wel geprobeerd: kleien, knippen, plakken. Mijn kroost in een verknipte vuilniszak gehesen en laten schilderen op grote vellen papier die ik op de vloer had uitgespreid. Action painting ten top, Jackson Pollock kon er een puntje aan zuigen. Maar ik word er niet blij van. Echt niet. Ik word er zelfs een beetje ongelukkig van. Net zoals op de kleuterschool. Ik heb twee linker handen, de pengreep van mijn peuterdochter is nu al beter dan die van mij, dus een uurtje tekenen met mijn kinderen levert mij alleen een maar een minderwaardigheidscomplex op. Iemand nodig om de ouderraad voor te zitten? Op zoek naar een medewerker voor de schoolkrant? I’m your girl. Moeder gezocht voor kleien met kleuters? Doe het me alsjeblieft niet aan.
Onlangs bereikte ons een brief. Van de school van mijn dochter. Dat er herfstukjes gefröbeld moesten worden. En paddenstoelen gekleid. Ik heb even stilletjes op die brief gehuild. Daarna mijn complete smoezenlijst erbij gepakt. En toen uiteindelijk mijn man maar lief aangekeken. Hem beloofd dat ik een maand lang exquise maaltijden voor hem zal bereiden en mijn mooiste lingerie uit de kast zal trekken. Als hij maar de honneurs wil waarnemen als knutselmoeder. En dus gaat hij paddenstoelen plakken op school. En kan ik opgelucht ademhalen. Ter verdediging: ik zit dus wel in de medezeggenschapsraad. Ik ben niet helemaal ontaard. Maar ga alsjeblieft weg met die Prittstift. Ik kan er niets aan doen. Het is mijn moeders schuld. Ik mis het knutsel-gen.
LEES OOK: Dood aan de logeerbeer – ik wil dat vieze beest niet in mijn huis.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
