Australische anti-vaccinatie ouders krijgen lik-op-stuk: geen prik, geen geld
No jab, no pay (geen prik, geen geld), is het nieuwe vaccinatiecredo van de Australische overheid. Ouders die weigeren hun kind in te enten worden vanaf volgend jaar gekort op hun kinderbijslag. Want de regering is klaar met de anti-vaccinatie beweging en het gevaar dat die vormt voor de volksgezondheid.
In 2016 kwamen de Australische beleidsmakers al met een soortgelijke maatregel die succes oogstte: duizenden ouders die in eerste instantie geen vaccinaties wilden, lieten hun kind toch inenten toen hen een boete boven het hoofd hing. Nu wordt de maatregel nog strenger; ouders die hun kind niet laten vaccineren moeten 28 dollar per twee weken betalen, net zo lang tot hun kind alle prikken uit het vaccinatieprogramma heeft gehad. Dit kan aardig in de papieren lopen als je blijft weigeren, dus de overheid hoopt hiermee een effectieve manier te hebben gevonden om ouders te dwingen hun kinderen toch te laten inenten. Vaccineren moet, vindt de regering. En wie z’n maatschappelijke verantwoordelijkheid niet neemt, heeft ook geen recht meer op gemeenschapsgeld. Een filosofie die wat mij betreft per direct overgenomen mag worden door Mark Rutte en consorten. Want inderdaad, ik weiger te betalen voor mensen die de samenleving willens en wetens in gevaar brengen. En het moet nu maar eens afgelopen zijn met dat laffe gepolder op dit gebied.
Ook hier was de vaccinatiekwestie recent weer in het nieuws. De Nederlandse vaccinatiegraad daalt met rasse schreden en inmiddels zijn we daardoor onder de benodigde 95 procent gekomen, wat betekent dat de groepsimmuniteit die ervoor zorgt dat iedereen, en vooral ook de zwakkeren in de samenleving, beschermd is, in gevaar komt. Nog maar 90,2 procent van de twee-jarigen was vorig jaar ingeënt tegen de potentieel gevaarlijke en in sommige gevallen zelfs dodelijke ziekten die door het Rijksvaccinatieprogramma zijn uitgebannen. Naast de WHO en het Europarlement hebben nu ook Nederlandse kinderartsen alarm geslagen en rijst steeds vaker de vraag of er een vaccinatieplicht moet komen. Volgens Edward Nieuwenhuis, directeur van het Wilhelmina Kinderziekenhuis zou dat zo langzamerhand geen slecht idee zijn, ook al druist het in principe in tegen Artikel 11 van de Grondwet, dat bepaalt dat iedereen autonomie heeft over wat er met zijn/haar lichaam gebeurt. Maar, aldus Nieuwenhuis in het NRC: “Op termijn redt verplicht vaccineren meer levens dan het verbod op alcohol voor jongeren tot 18 jaar.” En nood breekt nou eenmaal wet.
Want als we zo doorgaan kunnen we binnen afzienbare tijd en masse onze kinderen weer naar het graf dragen. En dat is, ironisch genoeg, nou precies het probleem: dat dat ons de afgelopen jaren bespaard is gebleven. De huidige generatie ouders heeft nooit aan den lijve ondervonden hoe het is om te leven in de wetenschap dat je kind ieder moment van je afgenomen kan worden door een ‘onschuldig’ virusje. Om rekening te houden met het feit dat je naar alle waarschijnlijkheid een keer aan het bed van je doodzieke kind komt te zitten en dan weinig anders kunt doen dan hopen, bidden en smeken dat het er weer bovenop zal komen. En dat je er maar beter vanuit kunt gaan dat niet al je kinderen het redden tot de volwassenheid. Dat was heel lang de realiteit, maar wij hebben nooit de gevolgen van mazelen en polio in onze omgeving gezien. En dus zijn we er niet meer bang voor. Wat je niet ziet, bestaat tenslotte niet. Het is de houding van een stel verwende kinderen, die geen oog meer hebben voor de privileges waar ze dagelijks van genieten. Die zich wentelen in de luxe die hen ten deel valt en daardoor in de overtuiging zijn dat ze recht hebben op het altijd krijgen van hun zin. Zo’n houding wreekt zich uiteindelijk altijd, in dit geval wanneer deze mensen over een tijdje huilend aan de bedjes van hun zieke kinderen en kleinkinderen zitten die ten onder gaan aan de gevolgen van wat zij die hen moesten beschermen hebben verzaakt. Boontje komt om zijn loontje, zou je zeggen. Wie zich brandt, moet nou eenmaal op de blaren zitten. Maar het vervelende is dat ze er niet alleen zichzelf mee hebben, maar ook een heleboel onschuldige anderen. En dat is een koekje van eigen deeg dat je hen gewoon niet door de strot kan duwen.
Ik durf mezelf te classificeren als vrij liberaal en in principe hoeft de overheid zich van mij met maar heel weinig te bemoeien (dus néé, ik word niet betaald door het RIVM). Keuzevrijheid heb ik hoog in het vaandel staan en kritisch nadenken ook. Maar kritisch zijn is iets anders dan complotdenken en het ontkennen van wetenschappelijk medisch bewijs en het klakkeloos geloven van schreeuwerige, ongefundeerde en vooral vaak verkeerd geïnterpreteerde bangmakerij van malafide bronnen op het wereldwijde web, zoals ook journalist en moeder Sanne Windey, zelf aanvankelijk twijfelachtig over vaccineren, zich onlangs realiseerde na een gesprek met een kinderarts-epidemioloog van het UMC. En daarnaast, vaccineren is nou eenmaal geen keuze. Iets is alleen een keuze als jij zelf de enige bent die er de gevolgen van ondervindt. Het ‘leven en laten leven’ principe dat altijd weer hoogtij viert in de vaccinatiediscussie is dan ook gewoon niet van toepassing. Door niet te vaccineren breng je andere mensen potentieel in gevaar. Misschien wordt jouw kind niet ziek, maar jouw kind kan andere mensen wel ziek maken. En daarmee heb jij dan dus bepaald dat andere mensen dat risico moeten lopen. Heel simpel: dat kan gewoon niet. Dat recht heb je niet. Ik blijf erbij: als je deel wilt nemen aan de samenleving, heb je de plicht om die samenleving te cultiveren en te beschermen. Eén voor allen, allen voor één tenslotte. Wie de lusten neemt, moet ook de lasten accepteren. En vaccineren is niet eens een last. Het is een verworvenheid. En de reden dat we onze kinderen daadwerkelijk kunnen zien opgroeien, in tegenstelling tot zoveel ouders nog niet eens zo lang geleden.
Het is genoeg geweest met het verkwanselen en ondermijnen van de waardevolle medische wetenschap die de luxepositie waarin we ons momenteel bevinden mogelijk heeft gemaakt. Het is tijd om onze plaats te kennen en waardering te hebben voor de tijd waarin we leven. Voor de gift van bescherming die ons gegeven wordt. Want ja, het is dus een gift, we hebben het aan de wetenschap en de overheid te danken dat onze kinderen niet meer ziek worden. Maar de anti-vaccinatiebeweging heeft er kennelijk geen probleem mee om een gegeven paard gewoon in de bek te kijken. De vraag is alleen wat de anti-vaxxers doen als het resultaat daarvan is dat oude ziekten weer de kop op steken. Steken ze dan de hand in eigen boezem of gaan ze dan ook met hun vingertje naar de overheid staan wijzen? Tenslotte hebben verwende nesten er een handje van om altijd iemand anders de schuld te geven. Er zit vrees ik dus weinig anders op dan rigoureuze maatregelen te nemen. Prikken of stikken. Want wie niet horen wil, die moet maar voelen.
LEES OOK: De ontmande man is niet zielig, hij is gewoon een mietje.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
