Af en toe een potje babyvoeding kan geen kwaad, toch?
Philippine geeft haar jongste af en toe een potje babyvoeding. Ondanks alle goede voornemens om vers en gezond te koken en de potjes überhaupt niet eens in huis te halen, schiet het er toch soms bij in, speelt ze vals en trekt ze bij tijdgebrek en uit noodzaak toch zo’n vervloekt potje open. Daarna voelt ze zich een slechte moeder… Want houdbaar tot 2022, hoe ‘gezond’ kan dat zijn?
Ik vervloek ze, maar tegelijkertijd vind ik het soms ook reuze handig: zo’n kant en klaar potje babyvoeding. Meestal heb ik wel een lading zelfgemaakte hapjes in de vriezer, maar soms trek ik de la open en ontdek ik dat de gestoomde wortel-met-rijst-en-vis-prakjes op zijn en is er nog maar één manier om de honger van mijn gillende baby te stillen: een potje Olvarit opwarmen. Die gaat er overigens een stuk sneller en smakelijker in dat mijn zorgvuldig klaargemaakte prakjes. Iets wat ik met lede ogen aanzie, maar dat terzijde. Toch blijf ik mezelf een ontaarde moeder vinden, telkens wanneer ik mijn kind zo’n kant-en-klaar hapje geef. Want hoe moeilijk kan het eigenlijk zijn om een zoete aardappel te koken een stukje kip te stomen en het in de blender te gooien of in kleine stukjes te snijden? Niet echt, nee. Maar het is vaak ook een kwestie van tijdgebrek en het ontbreken van een planning waardoor er geen verse of zelfgemaakte hapjes voor handen zijn. Om hopelijk van dat schuldgevoel af te komen (of me misschien straks wel nog slechter te voelen) vraag ik het voedingsdeskundige Natascha Smoltsak van Goodfoodadvice.nl: “Hoe gezond is zo’n potje nu eigenlijk?”
Lees ook: De verloren strijd (over slapen, eten en poepen).
Natascha vertelt: “Het is niet super gezond, maar het is ook niet super ongezond. Er zitten voor- en nadelen aan. Een potje is natuurlijk makkelijk en ten tweede is de smaak vrij toegankelijk, de meeste kindjes vinden het lekker. Dit is meteen ook een nadeel. Je zou de smaak namelijk ook ‘vlak’ kunnen noemen. Qua smaakontwikkeling blijft het wat achter ten opzichte van zelf bereid vers voedsel. Ook omdat in een potje alle ingrediënten door elkaar gemengd zijn, zijn de aparte smaken moeilijker te herkennen. Als je zelf een maaltijd bereidt en de onderdelen los van elkaar aanbiedt, leert een kind de verschillende smaken kennen.
Bovendien ben ik er een voorstander van om je kind stukjes te laten eten (als hij/zij daar oud genoeg is natuurlijk, maar vanaf 6-7 maanden kan dat vaak al wel). Een stukje aardappel in je mond voelt anders dan een sperzieboon, wat broccoli of een stukje vis. Omdat de consistentie in een potje gepureerd is, leert je kind het verschil in mondgevoel niet. En door zelf stukjes te eten, leert je kind beter te ervaren of het al verzadigd is of niet. Het naar binnen lepelen van een gepureerd hapje levert een andere verzadiging op.
Stel je voor dat je zelf een maaltijd eet met je eigen bestek of dat iemand jouw warme maaltijd gepureerd naar binnen lepelt bij jou. En je kunt nog niet praten, hoe moet die ander herkennen of jij genoeg hebt gegeten? Stel je ook voor hoe snel je verzadigd bent van vast voedsel versus gepureerd voedsel. Daar zijn onderzoeken naar gedaan, 500 gram appel eten kost je 17 minuten, 500 gram appelmoes eten kost je 6 minuten en de verzadiging is stukken minder. Dus het kind heeft zelf minder controle over verzadiging en portiegrootte.
Wat betreft de houdbaarheid van zo’n potje babyvoeding, het product is behoorlijk bewerkt om het lang houdbaar te maken (vaak zo’n 3 tot 4 jaar!). Dit levert zeker wat vitamine-verlies op, maar er blijft ook nog genoeg behouden. Vergelijk het met groente uit een potje of blik of een kant- en klaarmaaltijd. Niet bijster gezond – vers is natuurlijk het best – maar ook niet bar slecht.
Ik zou zeggen: een maaltijd uit een potje is prima voor drukke momenten, daar hoef je je absoluut niet schuldig over te voelen. Voor dagelijks gebruik is het een minder geschikte optie. Bij voorkeur geef je het kind zelf vers bereid voedsel in zo vast mogelijke vorm, zodat het smaken en consistentie leert kennen en waarderen.”
Ik haal opgelucht adem. Zo’n slechte moeder ben ik dus toch niet. Ik kook over het algemeen vers voor mijn kinderen, maar soms schiet het er vanwege tijdgebrek echt bij in. Zo ook na het tikken van dit stukje. Het is al bijna 18.00 uur, mijn jongste heeft honger en omdat mijn man nog niet thuis is met de boodschappen krijgt hij van mij lekker een potje!
